του Θάνου Καμήλαλη

Δηλαδή, αυτήν τη στιγμή, είμαστε στην περίεργη θέση να περιμένουμε αν το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και η Γ.Γ. (Αντ)Εγκληματικής Πολιτικής, θα δεήσουν επιτέλους μετά από 40 μέρες βασανιστικού, σαδιστικού εμπαιγμού, να τηρήσουν τη νομιμότητα και το στοιχειώδες δικαίωμα του Βασίλη Δημάκη στην εκπαίδευση, μακριά από εκδικητικές αντιδικίες του ισχυρού με τον «αδύναμο» και νέα παιχνίδια.

Όλη αυτή η καχυποψία λέει πολλά για την κατάσταση του κράτους Δικαίου στη χώρα και τους επικίνδυνους σε θέσεις σοβαρής ευθύνης. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ήταν η Σοφία Νικολάου αυτή που καθυστέρησε επί μέρες να υπογράψει τη μεταγωγή του Δημάκη πίσω στον Κορυδαλλό από τα Γρεβενά (τότε δεν χρειαζόταν καν η Κεντρική Επιτροπή Μεταγωγών, την έκτακτη μεταγωγή του στα Γρεβενά την αποφάσισε η Νικολάου μόνη της βασισμένη σε «πληροφορίες»).

Ήταν το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη (η Νικολάου έχει πολιτικούς προϊσταμένους, μην είμαστε αφελείς) που ενώ δεσμεύτηκε να παρέχει εξοπλισμό στον Δημάκη κατά την «14ήμερη καραντίνα του», οδηγώντας τον στη λήξη της δεύτερης απεργίας πείνας, τελικά, αφενός δεν έδωσε τίποτα, αφετέρου βγήκε με θράσος να πει ότι «εμείς ποτέ δεν είπαμε ότι μολίς περάσουν οι 14 μέρες θα επιστρέψει στο κελί του, διαβάστε καλύτερα».

Παράλληλα, τίποτα δεν μπορεί να ξεγράψει τις χυδαίες συκοφαντίες που εκτόξευε το Υπουργέιο και η Γ.Γ., νοιαζόμενοι μόνο για το επικοινωνιακό παιχνίδι πάνω από το σώμα του Δημάκη. Η προσπάθεια αυτή εκδηλώθηκε:

  • Τη Δευτέρα, με την «αλήθεια» της Σοφίας Νικολάου και με φωτογραφία μάλιστα, από διευθυντικό γραφείο, το οποίο «προσφέραμε στον Δημάκη για τηλεκπαίδευση αλλά αρνήθηκε», χωρίς φυσικά να αναφερθεί τόσο η επί 15 μέρες άρνηση των αρχών να δώσουν απλά ένα λαπτοπ κι ένα στκάκι σοτν κρατούμενο, αλλά και το ότι είναι σε εξαιρετικά επιβαρυμένη κατάσταση για να παρακολουθήσει το μάθημα.
  • Την Τρίτη, με το γεμάτο συκοφαντικά ψεύδη δελτίο Τύπου του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, που προπαγάνδισε μεταξύ άλλων ότι ο Δημάκης «χρησιμοποιούσε καλάσνικοφ» στις προ πολλών ετών ληστείες, με προφανή σκοπό να δημιουργήσει συνειρμούς περί «τρομοκράτη» και ότι «έχει υποπέσει σε σωρεία πειθαρχικών αδικημάτων».

Τίποτα δεν μπορεί να ξεγράψει ούτε τη νέα ομερτά των συστημικών ΜΜΕ, ούτε τα ουρλιαχτά του κάθε «δημοσιογράφου» και κομματικού σχολιαστή στον κάθε ΣΚΑΙ.

Ούτε, δυστυχώς, τον αντίκτυπο που θα έχει όλη αυτή η περιπέτεια, ακόμα και όταν ολοκληρωθεί, στην υγεία του Δημάκη, ούτε το «μήνυμα» του κράτους ότι για να προστατεύσει ένας κρατούμενους τα δικαιώματά του και την πορεία του σε μια δεύτερη ευκαιρία, θα πρέπει να βάζει, διαρκώς μάλιστα, ως ασπίδα το σώμα του. Και να βασανίζεται, να στοχοποιείται, να συκοφαντείται, αντί να θεωρείται, από όλους ένα σύμβολο του σωφρονιστικού μας συστήματος, που κατά τύχη εντωμεταξύ προέκυψε.

Θα χαρούμε με το αυτονόητο, ναι, όταν αυτό επισημοποιηθεί και παγιωθεί, γιατί δεν ήταν δεδομένο.

Ο συνήγορος του Δημάκη, Θανάσης Καμπαγιάννης, παρομοιάσε τη Δευτέρα την στάση των αρχών με τη «μισάνοιχτη πόρτα του Νόμου» στη «Δίκη» του Κάφκα. «Στη Δίκη του Φραντς Κάφκα, η πόρτα του νόμου είναι μισάνοιχτη. Τόσο ανοιχτή, ώστε ο χωρικός που προσήλθε στον Νόμο να μπορεί να κοιτάξει μέσα και να έχει την αυταπάτη ότι μπορεί κάποτε και να προχωρήσει. Ταυτόχρονα γερά φυλασσόμενη, από τον πρώτο από τους πολλούς θυρωρούς μέχρι να φτάσει κανείς εκεί που αποδίδεται η Δικαιοσύνη» έγραψε.

Για κάποιους, φαίνεται ότι αυτή η πόρτα είναι μία σιδερόφρακτη πύλη, που πρέπει να σπρώξουν με πολύ κόπο και στήριξη, βλάπτοντας τον εαυτό τους, με σκοπό, έστω και εξουθενωμένοι, περνώντας από τους θυρωρούς, να φτάσουν τελικά στη Δικαιοσύνη. Μόνο που, αφενός πρέπει η πρόσβαση στη Δικαιοσύνη να είναι απρόσκοπτη, αφετέρου θυρωροί που παρεμποδίζουν, εκούσια μάλιστα, τον δρόμο προς αυτήν καταντούν βλαπτικοί και άχρηστοι.

Μάκαρι τουλάχιστον, όταν περάσουν όλα αυτά, η επόμενη φορά που θα χαρούμε να είναι σύντομα, στην ορκωμοσία του Βασίλη Δημάκη, υγιή.