Φυσικά ο ελληνικός κινηματογράφος, φέτος, το 2014, δεν γίνεται 100 ετών, είναι παραπάνω, είναι πάνω από 110, και αν θέλει καλά και ντε κάποιος να φτιάξει μία επέτειο, μπορεί να πει ότι το 2015 που έρχεται, κλείνουν τα 100 χρόνια, από την πρώτη προβολή της πρώτης ταινίας μεγάλου μήκους στην Ελλάδα, που ήτανε η Γκόλφω τον Ιανουάριο του 1915. Όμως ένα αφιέρωμα, στον OTESINEMA3 που γιόρτασε τα 100 χρόνια ελληνικών ταινιών μεγάλου μήκους, προφανώς τους άρεσε εκεί το φεστιβάλ, και αποφάσισαν να κάνουν το ίδιο. Όμως το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης δεν είναι ένα κανάλι ούτε μια εμπορική επιχείρηση, που μπορεί να εφευρίσκει και επετείους για να ικανοποιήσει το κοινό. Το φεστιβάλ είναι ένας θεσμός, και πρέπει να δείχνει μία σοβαρότητα ειδικά απέναντι στην ιστορία της τέχνης την οποία υποτίθεται διακονεί.
Έβγαλε λοιπόν το εν λόγω φεστιβάλ στο ίντερνετ μια λίστα με 200 ελληνικές ταινίες, που δεν τις υπογράφει κανένας, εννοώ πως δεν έχει αναλάβει κανείς την ευθύνη, γι' αυτή την επιλογή, όπου θα ψήφιζε ο κόσμος, την αγαπημένη του ελληνική ταινία, για να βγουν 20 καλύτερες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών, και να προβληθούν στο φεστιβάλ. Η συγκεκριμένη λίστα όχι απλώς δεν ήταν καθόλου αντιπροσωπευτική, του ελληνικού κινηματογράφου, αλλά περιείχε ακόμα και ταινία που έχει χαθεί η κόπια της, και δε θα μπορούσε κανείς να την έχει δει,. Στο φινάλε βγήκαν 20 ταινίες, επίσης κάθε άλλο παρά αντιπροσωπευτικές, του ελληνικού κινηματογράφου και της ιστορίας του, όπου μέσα σε όλες υπάρχει και η “Κοινωνική Σαπίλα” του 1932 που είναι να απορείς ποιος, πώς και πότε, την έχει δει, για να την ξέρει και να την ψηφίσει!!!
Και μόνο γι' αυτό το λόγο, έπρεπε από τον υπουργό πολιτισμού μέχρι τα κινηματογραφικά σωματεία κ.λπ. κ.λπ. να είχαν αντιδράσει. Αλλά, εδώ που τα λέμε, ποιος ασχολείται με το φεστιβάλ; Ποιος ασχολείται με τους θεσμούς; Ποιος ασχολείται με τον κινηματογράφο σ' αυτή τη χώρα, εκτός αν είναι να καθίσει σε μία «καρέκλα» εξουσίας;
Το εν πολλαίς αμαρτίαις, επίσης, περιπεσόν Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, εκτός του ότι δεν έχει λόγο ύπαρξης, ή τουλάχιστον δεν έχει λόγο ύπαρξης όπως λειτουργεί αυτή τη στιγμή, δεν έχει και διευθυντή. Ο προηγούμενος διευθυντής του κέντρου, κύριος Καραντινάκης, και ο πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών κύριος Χάρης Παπαδόπουλος, αγωνίζoνται γι' αυτή τη θέση, έχοντας ο καθένας τους συμμάχους τους – που οι σύμμαχοί τους δεν είναι πάντα τα καλύτερα παιδιά.
Ο υπουργός πολιτισμού κύριος Τασούλας, για τον οποίο από ανθρώπους που εκτιμώ, είχα ακούσει καλά λόγια, δε μπορεί ν' αποφασίσει μεταξύ των δύο, αλλά απ' ότι μαθαίνω, ούτε έναν τρίτο προτείνει, ούτε φυσικά του πέρασε από το μυαλό, αν κατά τη γνώμη του όλοι είναι τόσο χάλια, να φέρει έναν ξένο ειδικό για σινεμά, και να τον βάλει σ' αυτή τη θέση. Γιατί η Ελλάδα να έχει ξένο προπονητή στην εθνική της ομάδα, και να μη φέρνουμε και ειδικούς απ' έξω και σε άλλους τομείς;
Ο κύριος Τασούλας, και κανείς μέσα στο υπουργείο του, δεν αντέδρασε μ' αυτά που γίνονται στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ούτε μ' αυτά που γίνονται στο Κέντρο Κινηματογράφου, που κανονικά θα έπρεπε, να τα κλείσει και τα δύο, και να τα ξανανοίξει, όπως πρέπει να είναι. Αντιθέτως, ζήτησε από το διοικητικό συμβούλιο, και την καλλιτεχνική διευθύντρια Άννα Καφέτση, του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης, που ετοιμάζεται στο παλιό εργοστάσιο του ΦΙΞ στη Συγγρού, να παραιτηθούν. για κάποια πράγματα που συνέβησαν εκεί, τους τελευταίους δύο μήνες – δεν είναι της παρούσης να μιλήσουμε γι' αυτά. Εγώ αυτό που ξέρω, είναι πως όταν έχεις την Άννα Καφέτση, σ' αυτή τη θέση του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης, κάνεις το σταυρό σου, και της προσφέρεις κάθε δυνατότητα για να κάνει καλά τη δουλειά της. Σίγουρα για κανένα λόγο δεν της ζητάς να παραιτηθεί. Διώχνεις όλους τους υπόλοιπους, αλλά αυτήν την προσέχεις ως κόρην οφθαλμού. Νομίζω πως ο κύριος Τασούλας, έχει πολλούς τομείς της αρμοδιότητάς του, και όχι μόνο του σινεμά που είπα πριν, για να δείξει πόσο άτεγκτος υπουργός είναι. Μάλλον διάλεξε λάθος χώρο και λάθος πρόσωπο.