O Λένιν και ο Λαυρώφ για τις μορφές και τις έννοιες του ρατσισμού

του Μαρουάν Τουμπάσι*

Οι δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας, Σεργκέι Λαυρώφ, για τον ναζισμό και τα στοιχεία του ηγέτη του, Χίτλερ, δεν αποτελούν έκπληξη, ειδικά μετά την επιδείνωση των σχέσεων του Ισραήλ με τη Ρωσία, λόγω του αντίκτυπου των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην Ουκρανία και της θέσης του Ισραήλ, που αποδέχθηκε και τις υποτιθέμενες κατηγορίες κατά της Ρωσίας για διάπραξη εγκλημάτων πολέμου, λες και το Ισραήλ είναι ένα αγνό και διαφανές, δίκαιο κράτος, πιστός υπηρέτης του Διεθνούς Δικαίου από την ίδρυσή του, που δεν έχει διαπράξει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και κατά των Παλαιστινίων και άλλων λαών…

Είναι εμφανέστατη η υποστήριξη του σημερινού καθεστώτος της Ουκρανίας, που ήρθε στην εξουσία μέσω πραξικοπήματος, το 2014, με την υποστήριξη της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών των ΗΠΑ (CIA), προς το Ισραήλ. Ουκρανικό καθεστώς με το οποίο έχουν συνεργαστεί ορισμένοι Ισραηλινοί, ειδικά με τις συμμορίες των ναζί Αζόφ, οι οποίοι διέπραξαν θηριωδίες κατά του ίδιου του λαού της Ουκρανίας, με την υποστήριξη και του προέδρου Ζελένσκι. 

Δεν ήταν προσωπικές θέσεις αυτές που εξέφρασε ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, αλλά προέκταση της σοβιετικής ιδεολογίας, την οποία εξακολουθούν να σέβονται πολύ οι Ρώσοι όπως και τους [τότε] ηγέτες τους, πολιτικούς και στρατιωτικούς, οι οποίοι έσωσαν την ανθρωπότητα από το ναζισμό, νίκη που τιμούμε την επόμενη εβδομάδα, στις 9 Μαΐου, όταν υψώθηκε η σημαία του Κόκκινου Στρατού στο Ράιχσταγκ του Βερολίνου, μετά τη θυσία του Κόκκινου Στρατού και των Σοβιετικών, με πάνω από 25 εκατομμύρια νεκρούς – πέρα από τόσα ακόμη εκατομμύρια Ευρωπαίων και αντιστασιακών αγωνιστών, μεταξύ τους και χιλιάδων Ελλήνων.

Αν και οι σχέσεις Ρωσίας – Ισραήλ, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, έλαβαν νέα διάσταση, διμερών σχέσεων ή ακόμη και συμφερόντων, ωστόσο υποχώρησαν, μετά τις πρόσφατες διεθνείς εξελίξεις και την σταθερότητα της στρατηγικής σχέσης ΗΠΑ- Ισραήλ. Διανύουμε μια εποχή που σημαδεύεται από τις πολιτικές της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, όπως και τη στάση πολλών από τους ηγέτες της Ρωσίας σήμερα, προς υποστήριξη του δικαιώματος του λαού της Παλαιστίνης στην Ελευθερία και την Εθνική Ανεξαρτησία, παροχή όσων χρειάζεται για να μπορέσει ο λαός μας να επιβιώσει και να οικοδομηθεί, στήριξη της σταθερότητας της επανάστασής μας και της PLO, και της κυβέρνησής μας, και των θεσμών μας, χωρίς προαπαιτούμενα, σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς: στρατιωτικά, εκπαιδευτικά, οικονομικά, πολιτικά, ειδικά με σαφείς πολιτικές θέσεις στα διεθνή φόρουμ, βασικά για το δικαίωμά μας στην αυτοδιάθεση και το τέλος της αποικιακής ισραηλινής κατοχής, σε όλες τις μορφές της, ώστε να φτάσουμε στη λύση των δύο κρατών, στα σύνορα του 1967 .

Σε αυτό το πλαίσιο, θεώρησα πως έπρεπε να επιστρέψω σε έγραψε ο Πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς, στο βιβλίο του με τίτλο «Το σιωνιστικό κίνημα στα κείμενα του Λένιν», το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε το 1979 και επανεκδόθηκε το 2011. Εκεί γράφει: «Ο Λένιν είδε ότι αυτό που επιτύγχανε το σιωνιστικό κίνημα, ήταν να συνεχιστεί η εκμετάλλευση του εβραϊκού ζητήματος εις όφελος της αποικιοκρατίας»..

Ο Πρόεδρος Αμπάς συνεχίζει γράφοντας: «Εάν οι ηγέτες του κόσμου είχαν ακολουθήσει τον Λένιν στην εκτίμησή του για το εβραϊκό ζήτημα, το σιωνιστικό κίνημα δεν θα μπορούσε να επεκταθεί και δεν θα υπήρχε αποικιακό κράτος του Ισραήλ, καθώς ο Λένιν πίστευε ότι οι Εβραίοι δεν είναι έθνος και δεν έχουν στοιχεία ενός έθνους, και ότι θα πρέπει να συνεχίσουν να ζουν μέσα στις κοινότητες στις οποίες ήταν παρόντες εδώ και εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια … Ο Λένιν δεν αποδέχτηκε την αρχή του διαχωρισμού μεταξύ αποικιοκρατίας και ιμπεριαλισμού από τη μια πλευρά και σιωνιστικού κινήματος από την άλλη».

Αυτές ήταν οι θέσεις του κομμουνιστικού κινήματος ιστορικά, ειδικά στην πρώην Σοβιετική Ένωση, επί του σιωνιστικού κινήματος, του οποίου την ιστορία ορισμένοι θέλησαν να διαστρεβλώσουν,  ώστε να ταιριάζει με τους σκοπούς και τους στόχους τόσο του ίδιου του σιωνιστικού κινήματος όσο και της Δύσης.

Κι εδώ πρέπει να σημειώσουμε όσα καταγράφουν τα ίδια τα ισραηλινά αρχεία για τη δράση του Λέοντα Τρότσκι, όταν η σιωνίστρια και μετέπειτα ηγέτιδα του Ισραήλ, Γκόλντα Μέιρ, εκδιώχθηκε από το γραφείο του, κατά μίαν επίσκεψή της στη Μόσχα: ο Τρότσκι, τότε, περιέγραψε το σιωνιστικό κίνημα ως ρατσιστικό.

Αυτές είναι οι θέσεις που σηματοδοτούν ξεκάθαρα το όραμα που τόσο του Λένιν όσο και των άλλων ηγετών της διεθνούς αριστεράς, μέχρι σήμερα.

Αξιοσημείωτο παραμένει πως η ευρωπαϊκή Δύση εξακολουθεί να ζει υπό το φως του φόβου που έχει φυτέψει στο μυαλό πολλών από αυτούς το σιωνιστικό κίνημα, δηλ., ότι η κριτική των πολιτικών που ασκεί το Ισραήλ ισούται με αντισημιτισμό. Κάποιοι Ευρωπαίοι συμπλέουν με αυτές τις θέσεις, ειδικά όσοι ανήκουν στο χώρο της ακροδεξιάς και της λαϊκιστικής δεξιάς, και συνεχίζουν να παίζουν τον ρόλο που τους ζητούν, επειδή αρνήθηκαν να επιλύσουν το εβραϊκό ζήτημα στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών κοινωνιών κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ακόμη και πριν, και μέχρι σήμερα, και ως εκ τούτου δεν λαμβάνονται αποφασιστικά μέτρα από τις ευρωπαϊκές χώρες για να τερματιστεί πρώτα η ισραηλινή κατοχή, και μάλιστα υπό το πρίσμα της πλήρους εξάρτησής τους από το βαθύ κράτος των ΗΠΑ και τις εχθρικές πολιτικές αυτού του βαθέως κράτους, και εναντίον των δικαιωμάτων των λαών. 

Το παγκόσμιο σιωνιστικό κίνημα έχει θυσιάσει μεγάλες κοινότητες Εβραίων, κατά τη διάρκεια των εγκλημάτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, σε συνεργασία με τους Ναζί τότε, όταν διευκόλυναν τη μετανάστευση των Εβραίων στην Παλαιστίνη σύμφωνα με τη Συμφωνία Χααβάρα, με αντάλλαγμα χρήματα, και στην προσπάθεια να αδειάσει η Ευρώπη από τους Εβραίους, η παρουσία των οποίων εμπόδιζε τους Ευρωπαίους να ελέγξουν πλήρως τις οικονομικές σχέσεις.  

Μετά το Ολοκαύτωμα, το σιωνιστικό κίνημα το εκμεταλλεύτηκε και το μονοπώλησε εργαλειακά, παρότι στόχος των ναζί δεν ήταν μόνον οι Εβραίοι, αλλά και πολλοί ευρωπαϊκοί λαοί, και εξοντώθηκαν λαοί με ασθένειες και πείνα, άνθρωποι με αναπηρίες, ειδεχθή εγκλήματα, που εμπίπτουν στο πλαίσιο των εγκλημάτων πολέμου και των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, τα οποία εμείς οι Παλαιστίνιοι καταδικάζουμε, όντας οι ίδιοι θύματα σιωνιστικών εγκλημάτων, εδώ και 74 χρόνια. Όπως ακριβώς οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, έτσι και οι Ηνωμένες Πολιτείες αγνόησαν τις διάφορες εκκλήσεις για την επανεγκατάσταση των εκτοπισμένων Εβραίων, ως καθήκον και δέσμευση όλου του κόσμου και αρνήθηκαν να μειώσουν τους περιορισμούς που επιβλήθηκαν στη μετανάστευση. Αυτό ανάγκασε τους περισσότερους από τους ευρωπαίους Εβραίους να επιδιώξουν να ζήσουν ως άποικοι  στην Παλαιστίνη, στο πλαίσιο της εφαρμογής διαφόρων συμφωνιών και συνωμοσιών μεταξύ του σιωνιστικού κινήματος και της ναζιστικής Γερμανίας, με την εκμετάλλευση των Εβραίων για την υλοποίηση του σιωνιστικού αποικιακού σχεδίου σε βάρος του ιθαγενούς παλαιστινιακού, της ίδιας μας της παρουσίας εκεί και των δικαιωμάτων μας στη γη μας, αλλά και σε βάρος του μέλλοντος των ίδιων των Εβραίων.

Αν και πολλοί Εβραίοι προτίμησαν να εγκατασταθούν σε άλλο μέρος ή στις αρχικές ευρωπαϊκές χώρες τους, και πολλοί  εξακολουθούν να αντιτίθενται στις προθέσεις του σιωνιστικού κινήματος και στις κατοχικές πρακτικές, και αρνούνται να εξισώσουν την απόρριψη του σιωνισμού με τον αντισημιτισμό, τη θεωρία που το σιωνιστικό κίνημα προσπαθεί να επιβάλει.

Ακόμη και σήμερα είναι εμφανές ότι η Δυτική Ευρώπη εξακολουθεί να ζει υπό τον φόβο ενός νεύματος του σιωνιστικού κινήματος, το οποίο διαπλέκεται οικονομικά στην Ευρώπη, και αυτής της «θέσης» που φύτευσαν στο μυαλό πολλών Ευρωπαίων, και εξισώνει την κριτική των πολιτικών του Ισραήλ με τον αντισημιτισμό, και φτάνει να την ποινικοποιεί ως ρατσισμό. 

Κάποια ευρωπαϊκά κράτη, από αυτά που βρίσκονται τώρα σε πόλεμο με αντιπροσώπους, υπό τις οδηγίες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, ώστε να καταστείλουν την ανερχόμενη δύναμη της Ρωσίας, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και προς όφελος της κυριαρχίας της μονοπολικής αμερικανικής ΝΑΤΟικής πολιτικής, ιδίως αυτοί που στηρίζουν τους ναζί σιωνιστές του Ζελένσκι, που ιδεολογικά ανήκουν στους ακροδεξιούς λαϊκιστές και που συμμαχούν με το παγκόσμιο σιωνιστικό κίνημα, και την πλευρά των νεοσυντηρητικών και Ευαγγελικών χριστιανών, στις Ηνωμένες Πολιτείες, συνεχίζουν να παίζουν τον ίδιο ρόλο που τους δίνεται ως συνέχεια του την άρνησή τους να επιλύσουν το εβραϊκό ζήτημα στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών κοινωνιών, όπως φάνηκε στο Β΄ ΠΠ ή και πριν από αυτόν. 

Βλέπουμε λοιπόν ότι η Δυτική Ευρώπη δεν ενθαρρύνει την επιστροφή των ευρωπαίων Εβραίων στην πατρίδα τους, και έτσι η Ευρώπη αδυνατεί να προχωρήσει σε σοβαρές πρωτοβουλίες για τον τερματισμό της ισραηλινής κατοχής και των αδικιών που επιβάλλονται εις βάρος των Παλαιστινίων για περισσότερες από επτά δεκαετίες, τώρα. Αυτό μάλιστα έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα θεμέλια της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία απαιτεί ανθρώπινα δικαιώματα, δημοκρατία και ελευθερίες, ενώ πολλοί από τους ηγέτες της Δυτικής Ευρώπης εξακολουθούν να περιγράφουν το Ισραήλ ως τη μοναδική δημοκρατία στη Μέση Ανατολή, με το οποίο μοιράζονται αξίες και συμπράττουν, ενώ είναι ένα κράτος κατοχής. Κι έτσι, αρνούνται να επιβάλουν τιμωρητικά μέτρα κατά του Ισραήλ, ως το αποικιακό καθεστώς απαρτχάιντ που είναι. 

Η ξεκάθαρη αλήθεια που υπογράμμισε ο Λένιν παραμένει. Ο σιωνισμός είναι ένα αντισημιτικό κίνημα που χειραγωγεί τη θρησκευτική αφήγηση των Εβραίων, και εκμεταλλεύεται, υπέρ των αποικιακών πολιτικών συμφερόντων, τα οποία θεωρούν τους Εβραίους έναν λαό χωρίς ιστορικό δικαίωμα ή νόμιμη απαίτηση να θεωρούνται Λαός, και το σιωνιστικό κίνημα είναι ένα ρατσιστικό κίνημα, όπως επεσήμανε ο Λαυρώφ όταν μιλούσε για τον Χίτλερ, κάτι το οποίο επιβεβαιώνεται και το 1975, στο ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, πριν αυτό ακυρωθεί μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, υπό την πίεση των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων της. Το σιωνιστικό κίνημα εξακολουθεί να ζει από την εκμετάλλευση του αίματος των όπου γης θυμάτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ιδιαίτερα των αθώων Εβραίων, και συνεχίζει να αυτοπαρουσιάζεται ως θύμα, ακόμη και υπό το φως των εσωτερικών του προβλημάτων, που δημιουργούνται από την θεωρία πως το Ισραήλ είναι [αποκλειστικά] εβραϊκό κράτος, σύμφωνα με έναν καθαρά ρατσιστικό νόμο που ψηφίστηκε από το ισραηλινό κοινοβούλιο (Κνεσέτ) πριν από λίγα χρόνια, και ενόψει της αυξανόμενης κριτικής από δημόσιους και διεθνείς οργανισμούς, ακόμη και από εβραϊκές οργανώσεις ανά τον κόσμο, για τις διαρκείς παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

Το Ισραήλ έχει σταθεροποιήσει τη θέση του και επιβεβαιώνει τη φυσική του συμμαχία με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τις αποικιακές δυνάμεις ανά τον κόσμο, σε μια προσπάθεια να συντηρήσει το ηγεμονικό μονοπολικό παγκόσμιο σύστημα, και το άδικο μίσος του δυτικού κόσμου ενάντια στον πολιτισμό της Ανατολής. Το Ισραήλ είναι πεπεισμένο ότι η διατήρηση της ηγεμονικής δύναμης των ΗΠΑ συμβάλλει στη βιωσιμότητα της αποικιακής κατοχής του Ισραήλ, ότι αυτό τους κάνει ξεχωριστούς και τους κρατά προστατευμένους, ακριβώς όπως ένα κακομαθημένο παιδί. Όμως η ιστορία δεν πάει πίσω, αλλά μπροστά, και συνεχίζει να αλλάζει ασταθώς. Τα θέματα των διεθνών σχέσεων δεν θα παραμείνουν ίδια, ο κόσμος ήδη έχει εμπλακεί στους διαρκείς μετασχηματισμούς αλλαγής της παγκόσμιας τάξης προς την πολυπολικότητα, η οποία θα φέρει περισσότερη δικαιοσύνη για τους λαούς του κόσμου και τους καταπιεσμένους, θα βοηθήσει στη διάσωση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας και στην εφαρμογή της αρχής του δικαιώματος αυτοδιάθεσης όλων των λαών – και μαζί και του δικού μας λαού.

*επί οκταετία πρέσβης της Παλαιστινιακής Αρχής στην Αθήνα