«Η αλλαγή μεθόδων λειτουργίας, λήψης και εφαρμογής των αποφάσεων, ο σεβασμός στους αγωνιστές είναι πλέον στοιχειώδεις ανάγκες για την Αριστερά του τόπου μας, ύστερα κι από τις σκληρές εμπειρίες της κατάρρευσης του “υπαρκτού σοσιαλισμού”. Το ζήτημα είναι αν αυτές οι ανάγκες -ή οι ιστορικές αναγκαιότητες- έχουν γίνει κοινή συνείδηση σε όλα τα κόμματα της Αριστεράς, ιδιαίτερα που κομμουνιστικού κινήματος» Έλλη Παππά, Αθήνα, 27.12.1995*

Χωρίς φειδώ στις λέξεις και τις φωτογραφίες, η είδηση του θανάτου του «Πρώτου Παρτιζάνου», δημοσιεύτηκε και στις πέντε ηπείρους.

Είτε προτίμησαν να δημοσιεύσουν τα εκτενή άρθρα των πρακτορείων, όπως του Reuters η Jerusalem Post ή του ΑΡ το pbs ή οι Taiwan Times, χωρίς καμμία περικοπή και χωρίς περιλήψεις, είτε έγραψαν οι δημοσιογράφοι τους άρθρα, εφημερίδες και ιστότοποι, όπως του Guardian, του Al Jazeera, της El Diario, της DW, του Abc News, της Liberation, του France24 ή του ραδιοφώνου της Κούβας, που περιλαμβάνει και την τιμητική αναφορά της Πρεσβείας της χώρας στην Αθήνα, η είδηση έκανε το γύρο του κόσμου, όχι ως μονόστηλο, αλλά ως αποχαιρετισμός σε μια ηρωική μορφή, έναν άνθρωπο των αγώνων και της θυσίας. Ειδικά στον αριστερό Τύπο οι αναφορές είναι εκτενέστατες.

Φειδώ αν επιζητούσε κανείς, θα εύρισκε μόνον σε ένα φύλλο, κι αυτό ελληνικό και της Αριστεράς. Είναι ο «Ριζοσπάστης», που κράτησε για το Μανώλη Γλέζο μόλις λίγα εκατοστά, κάτω αριστερά, στο πρωτοσέλιδό του. Την ίδια ώρα που έδινε τον τριπλάσιο χώρο στη μνήμη του από 70+ ετών νεκρού Μπελογιάννη – ας μη παρεξηγηθώ, τιμή και δόξα, αλλά ας μη χάνουμε την αναλογία και την αίσθηση του τόπου και του χρόνου… Α, και της Ιστορίας…

Αυτά τα ολίγα, τα πενιχρά, ο Ριζοσπάστης, για έναν άνθρωπο με τόσους αγώνες, που τίμησε τις τάξεις του ΚΚΕ – όσο ήταν εκεί- και που αυτή τη στιγμή, παγκοσμίως, χαιρετάται ως ένα αληθινό σύμβολο, ένας θρύλος του αντιφασιστικού αγώνα, ως ο φίλος του Φιντέλ και του Τσε, ο άπτωτος πολεμιστής του Δικαίου και της Αριστεράς.

Δε θέλω καν να σκέφτομαι πως πάρθηκε η απόφαση. Έχοντας μετάσχει σε ουκ ολίγες συντακτικές, καθημερινές συσκέψεις εφημερίδων, στο μυαλό μου τριγυρίζει, από την ώρα που το είδα, όχι τόσο η απόφαση, αλλά η συζήτηση που προηγήθηκε αυτής της απόφασης. Οσα μπορεί να ακούστηκαν, να ειπώθηκαν, να επιβλήθηκαν. Οσα είναι ντροπή που ακούστηκαν, ειπώθηκαν ή επιβλήθηκαν…

Εν τάξει. Οι αποφάσεις είναι πάντα της διευθυντικής ομάδας. Και εδώ μιλάμε για ένα κομματικό φύλλο, που δεν κρύβει την ταυτότητά του. Όμως, ακόμη και έτσι, δε μπορεί παρά να αναρωτηθεί κανείς: αν ο Μανώλης Γλέζος είχε παραμείνει στο ΚΚΕ, ποιό θα ήταν το πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη σήμερα; και, επίσης, ποιά θα ήταν τα πρωτοσέλιδα των λοιπών εφημερίδων και ιστότοπων, στην Ελλάδα και τον κόσμο; Εικασίες, θα πει κανείς. Που ξέρεις; Δεν ξέρω- αλλά έχω βάσιμες υποψίες. Οπως έχω βάσιμες υποψίες ότι, το πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη, αν υπάρχει ακόμη σε 70 χρόνια, θα είναι πολύ διαφορετικό. Βλέπετε, θυμήθηκα ετούτο εδώ:

«Αµέσως µετά την ανακοίνωση της ποινής, ένα άλλο σηµαίνον στέλεχος του ΚΚΕ, ο διωκόµενος Νίκος Πλουµπίδης, στέλνει επιστολή στις Αρχές µε την οποία αναλαµβάνει προσωπικά την ευθύνη για τη λειτουργία των ασυρµάτων. Αναφέρει µάλιστα πως θα παραδοθεί, αρκεί να µην οδηγηθεί ‘ο φίλος και σύντροφός µου Ν. Μπελογιάννης’ στο εκτελεστικό απόσπασµα. Μάλιστα, για να µην αµφισβητηθεί η επιστολή, αφήνει στο κάτω µέρος το δακτυλικό του αποτύπωµα. Η κυβέρνηση αρνείται να µπει σε διαπραγµατεύσεις µε έναν καταζητούµενο.

∆ύο ηµέρες µετά τη δηµοσίευση της επιστολής, ο γενικός γραµµατέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης, από τον ραδιοφωνικό σταθµό «Ελεύθερη Ελλάδα» που εκπέµπει από το Βουκουρέστι, χαρακτηρίζει την επιστολή «µύθευµα της Αστυνοµίας», ισχυριζόµενος ότι ο Πλουµπίδης νοσηλεύεται στο εξωτερικό.

Με την κίνηση, η ηγεσία του κόµµατος επέτρεψε επί της ουσίας την εκτέλεση Μπελογιάννη. Λίγο αργότερα θα καταγγείλει µάλιστα τον Πλουµπίδη ως χαφιέ της Ασφάλειας και πράκτορα του εχθρού και θα τον διαγράψει από µέλος του ΚΚΕ. Για την ιστορία, ο Πλουµπίδης θα συλληφθεί λίγους µήνες αργότερα και θα εκτελεστεί τον Αύγουστο του 1954. Ετεροχρονισµένα το κόµµα θα αντιληφθεί το λάθος του και θα τον αποκαταστήσει».

Ας μην παρεξηγηθώ: τιμώ τους αγώνες του ΚΚΕ. Και χρωστώ στους συνδικαλιστές του την απέραντη και αληθινά συντροφική υποστήριξη όποτε είχα τραβήγματα με εργοδοσίες (ουκ ολίγες φορές), παρότι γνώριζαν πολύ καλά ότι ανήκω σε άλλο πολιτικό χώρο. Η παρουσία των μελών και συνδικαλιστών του ΚΚΕ στο πλευρό όποιου εργαζόμενου πλήττεται είναι διαρκής και συνεπής. Κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό – και εγώ ακόμη λιγότερο.

Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει ότι είναι λίγοι όσοι νοιώθουν προδομένοι, πολιτικά, ιστορικά, από το Κομμουνιστικό Κόμμα, ακριβώς λόγω της λογικής που κάνει μονοστηλάκι στην πρώτη του Ριζοσπάστη το Γλέζο και τιμά 70 χρόνια μετά τον Μπελογιάννη με τριπλάσιο χώρο, της λογικής που αποκαθιστά έξι χρόνια μετά το θάνατό του τον Πλουμπίδη και δεκαετίες μετά τη διαγραφή του το Βελουχιώτη (Το ΚΚΕ απεκατέστησε τον Άρη στην πανελλαδική συνδιάσκεψη του 2011, ας θυμίσω).

Ξέρω πως, για το Ένα Είναι Το Κόμμα, δεν έχω δικαίωμα δια να ομιλώ. Δεν ήμουν ποτέ ΚΝΕ ή ΚΚΕ, ούτε απέξω δεν έχω περάσει – και η ψήφος παραμένει μυστική. Ομως, όταν οι ίδιοι χωρίζουν την Αριστερά σε αυτούς που έχουν δικαίωμα δια να ομιλούν και αυτούς που δεν έχουν, βάζοντας στη δεύτερη κατηγορία είτε μειράκια σαν του λόγου μου είτε ήρωες σαν το Μανώλη Γλέζο, ας μην απορούν ούτε για τα ποσοστά τους εν μέσω κρίσης ούτε για τις μόνιμες τερατογεννέσεις του κομματικού τους σωλήνα.

 Αν χρειαζόμαστε, ως τόπος, ένα ΚΚΕ, το χρειαζόμαστε τώρα περισσότερο από ποτέ. Όμως, το ΚΚΕ που χρειαζόμαστε δεν είναι μηχανισμοί και γραφειοκρατίες – είναι το ΚΚΕ του Πλουμπίδη, του Άρη, του Μπελογιάννη και του Γλέζου. Που θα αναγνωρίσει πως, εκτός από τον Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό υπάρχει και η Κομματική Αρτηριοσκλήρωση. Και θα ξεκινήσει άμεσα τη θεραπεία.

 

*από το βιβλίο της «Μαρτυρίες μιας διαδρομής» που εκδώθηκε το 2010 και δέχθηκε ουκ ολίγα «ορθόδοξα» πυρά.