Το 1935 η επίσημη σοβιετική πολιτική σχετικά με τη μουσική αλλάζει. Η «Ένωση Συνθετών» ιδρύεται με σκοπό να επιβλέπονται οι νέοι συνθέτες. Ο Σεργκέι Προκόφιεφ γράφει τη μουσική και το κείμενο ενός παραμυθιού με πρωταγωνιστές τον Πέτρο τον πιονιέρο και έναν γκρίζο λύκο, ανάμεσα στην Καντάτα για την εικοστή επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης και «τραγούδια για τις μάζες, με στίχους από εγκεκριμένους σοβιετικούς ποιητές». Οι ήρωες του παραμυθιού δανείζονται τα χαρακτηριστικά τους από μουσικά όργανα. Ο Σάσα το πουλάκι τιτιβίζει σαν το φλάουτο. Διαπληκτίζεται με το όμποε –τη Σόνια την πάπια- ενώ το κλαρινέτο –γάτος Ιβάν- παραφυλάει στη γωνία. Έγχορδα (Πέτρος), κόρνα (λύκος), πνευστά (κυνηγοί), φαγκότο (παππούς), τύμπανα και γκρανκάσα (τουφεκιές κυνηγών) συμπληρώνουν την ορχηστρική αφήγηση του παραμυθιού, που επιχειρεί να διδάξει στους μικρούς Ρώσους τις ιδιαιτερότητες κάθε οργάνου.
Ο Προκόφιεφ (που σαν παιδάκι ο ίδιος έγραφε όπερα και σύνθεση για πιάνο με… λύδιο τρόπο, «φα μείζονα με σι φυσικό αντί για σι ύφεση, γιατί δεν του άρεσε να χτυπάει τα μαύρα πλήκτρα του πιάνου») έχει μόλις επιστρέψει από το εξωτερικό, μετά από 17 χρόνια ζωής και καριέρας σε Σαν Φρανσίσκο, Παρίσι και βαυαρικές Άλπεις. «Η προσέλευση ήταν φτωχή, το έργο δεν κατάφερε να τραβήξει τα βλέμματα του κόσμου» δηλώνει για το παραμύθι που τον έκανε να αγαπηθεί από όλο τον ρώσικο και δυτικό κόσμο. Το 1946, δέκα χρόνια μετά την πρεμιέρα, ο Ντίσνεϊ διασκευάζει το συμφωνικό παραμύθι σε κινούμενα σχέδια με κάποιες πινελιές-παρεμβάσεις αισιοδοξίας (όπως ότι ο λύκος τελικά δεν τρώει τη Σόνια όπως προβλέπει η αυθεντική ιστορία), ενώ το 2006 παρουσιάζεται η παραπάνω εκδοχή, σε stop-motion animation, που κατακτά το Όσκαρ κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους (2008).