(αναδημοσίευση από το Kosmodromio)

Τον αξέχαστο Αντώνη Παπαδόπουλο απ’ την ελληνική ταινία: “Ο άνθρωπος της καρπαζιάς” μου θύμισε πρόσφατα ο μεγιστάνας Elon Musk, όταν, βλέποντας έναν από τους πυραύλους της διαστημικής εταιρείας του SpaceX, να εκρήγνυται, εκείνος έγραψε στο twitter: “Άρη, ερχόμαστε!!”.

Θα μου πεις: Μα, καλά, μπορούμε να πάμε στον Άρη, μάλιστα με πυραυλάκια που σκάνε στον αέρα;

Θα απαντήσω: Λάθος πόρτα χτυπάς. Άλλωστε, αυτά έχουν απαντηθεί πριν μερικούς μήνες από τον Δημήτρη Λένη, εδώ, στο Κοσμοδρόμιο.

Το πραγματικό ερώτημα για τη στήλη είναι τι γυρεύουν οι ζάμπλουτοι σε άλλους γαλαξίες;

Σύμφωνα με τον Musk και τον έτερο καπαδόκη της παγκόσμια διάδας των δισεκατομμυριούχων, τον κ. Bezos, εκείνο που επιζητούν είναι μια “ηλιακή εξερεύνηση που ωφελεί την ανθρωπότητα στο σύνολό της”.

Τώρα πόσο θα ωφελήσουν την ανθρωπότητα τύποι που κουβαλούν στην πλάτη τους σωρεία καταγγελιών για τις σκληρές συνθήκες εργασίας στις γήινες επιχειρήσεις τους, μη με ρωτήσετε.

Πάντως, παραμερίζοντας τις φιλελέ φιοριτούρες και τα “γίνε η αλλαγή που θα ήθελες να γίνεις” λόγια του αέρα, η εικόνα στο βάθος είναι λίγο πιο ξεκάθαρη.

Καταφεύγοντας και πάλι στον Λένη: “Η όλη υπόθεση είναι, όπως και τη δεκαετία του ’50, μια άσκηση ψυχολογικού πολέμου με σκοπό όχι τόσο τον Άρη ή τους αστεροειδείς, όσο τον μόνο τομέα του διαστήματος που είναι ήδη κερδοφόρος, το κοντινό διάστημα, από τα συμβατικά 100 χλμ μιας γρήγορης βόλτας, μέχρι τα 35786 χλμ της γεωστατικής τροχιάς”.

Και μην φανταστείτε ότι βάζουν το χέρι στην τσέπη για την υλοποίηση αυτού του επιχειρηματικού σχεδίου…

Πατώντας πάνω στην πλήρη απαξίωση της ΝΑSA (μα, καλά, μόλις 0,5% του ΑΕΠ η προβλεπόμενη δαπάνη, ρε αθεόφοβοι;) έχτισαν μεθοδικά, πάνω από μια δεκαετία, τη δική τους φούσκα. Μόνο που, σε αντίθεση με άλλους “ψιλικατζήδες” της Διεθνούς των αεριτζήδων φρόντισαν, αφενός να κλείσουν συμβόλαια δισεκατομμυρίων προκειμένου να αναπτύξουν εμπορικά μέσα εκτόξευσης, αφετέρου να “πείσουν” το Πεντάγωνο για την αναγκαιότητα εκτόξευσης πυραύλων για λογαριασμό του σε εθνική κλίμακα.
Είδες αναγνώστη μου πόσο εύκολα γίνονται οι μπίζνες;

Και ακόμη δεν σου είπα το καλύτερο.

Διάβαζα πρόσφατα στο Bloomberg για τις φορολογικές ελαφρύνσεις που εξασφάλισαν οι δύο αυτοί κύριοι, επειδή λέει τα διαστημικά τους κέντρα έχουν την έδρα τους σε φτωχές περιοχές των ΗΠΑ. “Ζώνες ευκαιρίας”, τις ονόμασε ο Τραμπ ως μέρους του πάλαι ποτέ σχεδίου του να “κάνει την Αμερική μεγάλη ξανά”, προσελκύοντας επενδύσεις για τη δημιουργία θέσεων εργασίας.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ποτέ άλλοτε οι λεφτάδες δεν είχαν τη δυνατότητα να αποφεύγουν τους φόρους υπεραξίας επί των κεφαλαίων που επενδύονται στη ζώνη ευκαιριών. Αυτές οι επενδύσεις μπορούν στη συνέχεια να αυξηθούν αφορολόγητα, και αν οι δισεκατομμυριούχοι διατηρήσουν τις επενδύσεις τους σε ισχύ για μια δεκαετία, οποιαδήποτε ανατίμηση μπορεί να προστατευτεί από τη φορολόγηση των κερδών του κεφαλαίου για πάντα.

Αυτή ήταν τεράστια επιτυχία για τον Μπέζος, του οποίου τα κέρδη από την Amazon τον έκαναν τον πλουσιότερο άνθρωπο στον κόσμο, και για τον Musk, που έγινε ο δεύτερος πλουσιότερος άνθρωπος του πλανήτη, αφού η αξία της μετοχής της Tesla εκτοξεύθηκε.

Το κίνητρο της ζώνης ευκαιριών είναι μεγάλο από τότε που εισήχθη ως μέρος του φορολογικού πακέτου του Tραμπ. Οι πολέμιοι αυτής της ανοιχτά ταξικά μεροληπτικής πολιτικής, συμπεριλαμβανομένων ακαδημαϊκών, ακτιβιστών και υποστηρικτών της φορολογικής δικαιοσύνης, λένε ότι το πρόγραμμα έχει ελάχιστα οφέλη για τις φτωχές περιοχές που είχε σκοπό να βοηθήσει. Αντ’ αυτού, βλέπουν μόνο φοροαπαλλαγές σε πλούσιους επενδυτές για να βγουν στο διάστημα, “όταν υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται με πραγματικά προβλήματα εδώ στη γη”.

Τι γκρίνια κι αυτοί οι νεο-μπολσεβίκοι, ρε παιδί μου. Πάντως, η Επιτροπή Οικονομικών Συμβούλων του Τράμπ μάλλον τους επιβεβαιώνει, καθώς μόλις τον περασμένο Αύγουστο παραδέχθηκε ότι σχεδόν το ένα τρίτο των επενδύσεων που εντάσσονται στις εν λόγω ομοσπονδιακές φορολογικές ελαφρύνσεις “θα συνέβαιναν ούτως ή άλλως”, χωρίς το φοροαπαλλακτικό κίνητρο.

Ναι, αλλά δημιουργήθηκαν δουλειές, έστω και με αυτόν τον τρόπο, απαντά το υπερατλαντικό μέτωπο της λογικής.

Μπορεί ναι, μπορεί όχι, είναι η απάντηση για όποιον θέλει να ποντάρει με χαμηλό δείκτη ρίσκου. Καθότι υπάρχουν ελάχιστα δεδομένα που να τεκμηριώνουν ότι τα οφέλη για τις τοπικές κοινωνίες είναι ισοδύναμα ή, έστω, σημαντικά κοντά στα ποσά που δαπανώνται προς χάριν του Musk, του Bezos κι άλλων.

Ναι, αλλά τώρα φεύγει ο γραφικός τύπος που φώτιζε το Οβάλ Γραφείο με την πορτοκαλί κόμη του και ήρθε ο σοβαρός εκπρόσωπους του μετριοπαθούς (ακραίου) κέντρου.

Σωστά, μόνο που δεν είναι ακόμη σαφές αν ο εκλεγμένος Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν θα φέρει ριζικές αλλαγές.

Τώρα θα μου πεις, και με το δίκιο σου: Ποιος ψήφισε τον Μπάιντεν για να αλλάξει τα πράγματα;

Στα σοβαρά και πάλι, αν και ο Μπάιντεν δεσμεύτηκε να αποσύρει πολλές από τις φορολογικές ελαφρύνσεις του Τραμπ για τους πλούσιους, λίγα αναμένεται να αλλάξουν, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ένας από τους στενούς οικονομικούς συμβούλους του, ο Jared Bernstein, υποστηρίζει το πρόγραμμα και συνέγραψε το ερευνητικό έγγραφο στο οποίο αυτό βασίζεται. Ο Μπάιντεν έχει δεσμευτεί να το συνεχίσει, απαιτώντας όμως από τους επενδυτές να αποδείξουν ότι τα έργα ωφελούν την κοινότητα.

Θα εισακουστεί; Άγνωστο, ακόμη.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι όσο η επιστήμη και η έρευνα παραμένουν στα χέρια τύπων που ψάχνουν τρόπους να επενδύσουν τα συσσωρευμένα κεφάλαια που έχουν φρακάρει τα χρηματοκιβώτιά τους, τόσο θα μειώνεται ο δείκτης της παγκόσμιας κοινωνικής ευημερίας. Διαβάστε και καμιά σοσιαλιστική εφημερίδα, δεν θα πάθετε κάτι. Εγώ τώρα τελευταία ανακάλυψα μία, τα λέει πολύ ωραία: Financial Times τη λένε. Την ξέρετε;