Συνέντευξη στον Παναγιώτη Παπαδομανωλάκη
Ο ίδιος αναφέρει πως η επιχείρηση «Πλημμύρα Αλ Άκσα» δεν ειναι μία ακόμα σύγκρουση της Παλαιστινιακής Αντίστασης με τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής, αλλά μια «τομή» , που εντάσσεται σε μια ευρύτερη διαδικασία, ενώ κάνει λόγο για μια γενοκτονική πολιτική στο όνομα μιας «συλλογικής τιμωρίας» του παλαιστινιακού λαού. Μάλιστα, έκανε λόγο για υποκρισία της θέσης που μιλά γενικά και αφηρημένα για «αμάχους», επικαλούμενος την ρήση του Τρότσκι ότι «χτυπάμε τους στρατιωτικούς στόχους, προσπαθούμε πολιτικά να κερδίσουμε τους αμάχους».
Ωστόσο, εξηγεί πως «αυτό δεν σημαίνει ότι καθώς βγαίνουμε από την προϊστορία του ανθρώπου, αυτά τα στίγματα της βαρβαρότητας δεν υπάρχουν κατά τη δύσκολη γέννα» και «δεν πρέπει να μπερδεύουμε τα βρωμόνερα της γέννας με αυτό που γεννιέται». Υπενθύμισε ακόμα πως «το 2023 είναι η χειρότερη χρονιά βίας κατά αμάχων στη Δ. Όχθη», έχοντας δηλωμένο στόχο την εκδίωξη των Παλαιστινίων και τη προσάρτηση της Δ. Όχθης, αλλά και της Ιορδανίας.
Ο Σ. Μιχαήλ -ο ίδιος Εβραίος στη καταγωγή- θεωρεί ψευδή την ταύτιση εβραϊσμού και σιωνισμού, εξηγόντας πως μέχρι το Άουσβιτς οι σιωνιστές ήταν μειοψηφία ως ιδεολογικό ρεύμα στον εβραϊκό λαό. Όπως αναφέρει ο ίδιος ο σιωνισμός δεν ήταν ομοιογενής, αφού κατά την εμφάνισή του στο κύμα των ευραϊκών εθνικισμών στα τέλη του 19ου αιώνα υπήρχαν αντιλήψεις, όπως του «πολιτιστικού σιωνισμού», που ήθελε να αναβιώσει την εβραϊκή παράδοση με πολιτιστικό κέντρο την Παλαιστίνη. Ωστόσο, κατά τη μετάβαση του καπιταλισμού στην ιμπεριαλιστική εποχή, ο σιωνισμός αποκτάει άλλο χαρακτήρα. Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Συμφωνία Σάικς–Πικό ανάμεσα στη Βρετανία και τη Γαλλία μοίραζε τα σύνορα των κρατών της Μ. Ανατολής με ευθείες γραμμές και η Δήλωση Μπάλφουρ, για τη δημιουργία εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, απηχόντας τους συσχετισμούς δυνάμεων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αξιοποιείται στα πλαίσια «της ανασυγκρότητησης της μεταπολεμικής τάξης πραγμάτων του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου», διακηρύσσοντας ότι θα οικοδομηθεί ένα κράτος για έναν λαό χωρίς κράτος σε μια χώρα που υποτίθεται δεν είχε λαό, σε βάρος του αραβικού πληθυσμού. Μάλιστα, τονίζει πως ο όρος που χρησιμοποιείται για το Ολοκαύτωμα στα εβραϊκά είναι «καταστροφή», που στα αραβικά είναι Νάκμπα.
Κάνει επίσης λόγο για μια «εγκάρσια ρήξη» στην κοινωνία και το πολιτικό σύστημα του Ισραήλ, την όξυνση των ανισοτήτων ακόμα μεταξύ του εβραϊκού πληθυσμού και την εμφάνιση του θρησκευτικού σκοταδισμού, στα οποία ήρθε να προστεθεί η κατάρρευση του μύθου πως μόνο ένα ρατσιστικό εβραϊκό κράτος μπορεί να αποτελέσει λύση στον αντισημιτισμό. Αναφερόμενος στις μαζικές διαδήλωσεις του εβραϊκού λαού ενάντια στο δικαστικό πραξικόπημα του Νετανιάχου, τονίζει πως «κανένας δεν μπορεί να είναι ελεύθερος όταν υπάρχει κατοχή», καθώς και ότι «υπάρχη μια εσωτερική λογική να φάει στο τέλος τις ίδιες τις σάρκες της, δηλαδή τον εβραϊκό πληθυσμό, όπως τρώει τις σάρκες και τα κόκκαλα του παλαιστινιακού λαού».
«Κανένας που ενδιαφέρεται για την υπόθεση της κοινωνικής χειραφέτησης της καταπιεσμένης ανθρωπότητας, όχι πια ενός μόνο λαού, δεν μπορεί να είναι ουδέτερος σε αυτή τη σύγκρουση, ανεξάρτητα από την όποια εθνοτική του καταγωγή» τονίζει. Επισημαίνει πως υπάρχουν Εβραίοι που διαδηλώνουν κατά της γενοκτονικής πολιτικής του κράτους του Ισραήλ λέγοντας «όχι στο όνομά μας», κάνοντας λόγο για την έφοδο από «κοινωνικά και πολιτικά ευαίσθητους Αμερικανοεβραίους» στο Καπιτώλιο, όπου πριν κάποια χρόνια είχαν εισβάλει οι φασίστες οπαδοί του Τραμπ. «Είναι άλλο πράγμα να βλέπεις τα φιλειρηνικά αισθήματα των από κάτω και άλλο τον υποκριτικό φιλειρηνισμό που υποτίθεται πως είναι με όλους του αμάχους και τελικά δεν παίρνει θέση» προσθέτει. Ξεκαθαρίζει πως δεν χρειάζεται να ταυτίζεσαι με τις μεθόδους κάποιου για να πάρεις θέση όταν από την μια μεριά έχεις σκλάβους που προσπαθούν να σπάσουν τις αλυσίδες τους και από την άλλη τύρρανους, θυμίζοντας περιπτώσεις αντιαποικιακών εξεγέρσεων.
Μάλιστα, σημειώνει το σύνθημα «δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη», αναφέροντας πως προέρχεται από την Βίβλο των Εβραίων και δεν σημαίνει απλώς να καταλαγιάσουν τα μίση, αλλά να λυθούν τα προβλήματα στη ρίζα με δίκαιο τρόπο.
Ο ίδιος αναφέρει πως το δόγμα Νετανιαχου προέβλεπε τον διαχωρισμό της Δ. Όχθης από τη Γάζα, την εκμετάλλευση της σύγκρουσης Χαμας-Φαταχ και την μετατροπή της Παλαιστινιακής Αρχής σε «διεφθαρμένο υποχείριο και μηχανισμό καταστολής» και τελικά την προσάρτηση ολόκληρης της Παλαιστίνης, που σε συνδυασμό με τις συμφωνίες εξομάλυσης Ισραήλ-Σαουδικής Αραβίας θα δημιουργούσε έναν διάδρομο από το Ντουμπάι στα λιμάνια της Ν. Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένων των ελληνικών, μέσω του Ισραήλ. Εξηγεί πως αυτό εξυπηρετούσε τη «στροφή στην Ασία» για την αντιμετώπιση της Κίνας, που εξαγγέλθηκε επί Ομπάμα και ακολουθήθηκε επί Τραμπ και Μπάιντεν προέβλεπε την απαγκίστωση από τους αποτυχημένους πολέμους στη Μ. Ανατολή. Ωστόσο, «το σιωνιστικό σχέδιο υπονομεύτηκε από τις αντιφάσεις στην υλική βάση», καθώς «όποιος Άραβας μονάρχης τολμήσει να δημιουργήσει σχέσεις με το Ισραήλ θα τον ρίξει ο λαός του».
Κάνει λόγο για πλήγμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που προσπαθεί να ξεπεράσει την παρακμή του μέσω του πολέμου δι’ αντιπροσώπων στο έδαφος της Ουκρανίας, στον οποίο «εμείς δεν στεκόμαστε ουδέτεροι», αλλά «είμαστε με την ήττα του ΝΑΤΟ», αφού είναι η απαρχή «ενός υβρυδικού παγκοσμίου πολέμου» με διαφορετικά «ανισόμετρα, αλλά δεμένα μεταξύ τους μέτωπα» στην Ευρώπη, τη Μ. Ανατολή, τη Δ. Αφρική, τον Καύκασο και αλλού.
Σε αυτό το περιβάλλον κάνει λόγο για την υποταγή της κυβέρνησης Μητσοτάκη στα πολιτικά σχέδια, αλλά και την «απαίσια εμφάνιση» τον Τζο Μπάιντεν στην επίσκεψή του στο Ισραήλ, καλύπτοντας το έγκλημα του νοσοκομείου στη Γάζα. Απαντάει πως «υπάρχει ορατότατος κίνδυνος μιας κλιμάκωσης ανάφλεξης» αν το Ισραήλ επιχειρήσει να σφάξει με μια χερσαία επιχείρηση τον παλαιστινιακό λαό, θυμίζοντας πως η Χεζμπολάχ που «το 2006 νίκησε τον ισραηλινό στρατό με λιανοντούφεκα» και τώρα «επισήμως έχει 150.000 πυραύλους κάθε βεληνεκούς». Μάλιστα, θεωρεί πως οι νατοϊκές φρεγάτες, συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής, βρίσκονται στην περιοχή για να απειλήσουν την Χεζμπολάχ και το Ιράν, το οποίο «αρκεί στις σημερινές συνθήκες του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού να κλείσει τα Στενά του Ορμούζ και να τιναχθεί στον αέρα ο πληθωρισμός».
Κατέληξε ότι «η παρακμή του παγκόσμιου καπιταλισμού οδηγεί στην εποχή εμφάνισης μιας νέας κοινωνικής οργάνωσης», καθώς «η ιμπεριαλιστική εποχή δεν είναι μόνο η εποχή των πολέμων και της καταστροφής που απειλεί την ανθρωπότητα», αλλά «είναι ταυτόχρονα και η μετάβαση στο αντίθετο, όπως έδειξε η Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση», προτάσσοντας την προοπτική μιας σοσιαλιστικής ενιαίας Παλαιστίνης σε μια πραγματικά νέας Μ. Ανατολής.