Ο Σύριζα και τα σκυλιά

I'm the Sheik of Araby
Your love belongs to me
At night when you're asleep
Into your tent I'll creep
 
Fats Waller

Τα σκυλιά γαβγίζουν, αλλά το καραβάνι περνάει! Αυτήν την αραβική (με περσικές ρίζες) παροιμία διάλεξε ο Αλέξης Τσίπρας για να κορυφώσει την ομιλία του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Καμία συμπάθεια λοιπόν για τα σκυλιά, άλλωστε μόνο να γαβγίζουν ξέρουν, δεν έχουν ούτε εναλλακτικές ούτε ισοδύναμα και καλά γνωρίζουμε από άλλη ακόμα διασημότερη παροιμία, σκυλί που γαβγίζει δε δαγκώνει – άρα γιατί να το σεβαστείς; Και όμως ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να δείξει λίγη κατανόηση, δεν μπορεί να ξέχασε πόσες φορές και πόσο πολύ γάβγισε, αλύχτησε και πόσα μα πόσα καραβάνια περάσανε. Το Σόιμπλε… Λόρενς της Αραβίας και τη Μέρκελ Γερτρούδη Μπελ είδαμε, με τα καραβάνια που πέρασαν από τη Μνημονιακή μας έρημο που τη βαφτίσανε ειρήνη, και «πάντα υπάρχουν και χειρότερα» και «ευρώπη».

Το μεγάλο πρόβλημα με την παροιμία είναι η αύρα της αραβικής της προέλευσης. Γιατί οι άραβες παραδοσιακά δεν έχουν καλή άποψη για τα σκυλιά, τα θεωρούν τα πλέον ακάθαρτα και οχληρά ζώα, οπότε η ρήση παραπέμπει σε ανίσχυρη αλλά μοχθηρή και κουτή πλέμπα, με άμεσο κίνδυνο μάλιστα να επεκταθεί και στους «πολλούς», τους παραπονούμενους – που είναι και το στήριγμα και το σημείο αναφοράς του ΣΥΡΙΖΑ. Μάταια ελπίζει ο πρωθυπουργός ότι οι πολίτες θα υποθέσουν ότι εννοούσε την αντιπολίτευση με αυτό το αγέρωχο «σκυλιά», καθώς μέρες που είναι ταυτιζόμαστε πολύ πιο εύκολα με τα φτωχά σκυλιά παρά με τα πλούσια καραβάνια. Ύστερα, πώς να πείσει ότι η αντιπολίτευση κακώς γαβγίζει, ή έστω πώς κακώς για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών κάνουν ανάλογες επισημάνσεις ο Κώστας Λαπαβίτσας με την… Ντόρα Μπακογιάννη; Δεν είναι άραγε η δουλειά της αντιπολίτευσης να γαβγίζει; Αλλιώς, για παράδειγμα πώς θα μαθαίναμε πόσα και πόσα καραβάνια περνάνε αθόρυβα μέσα στη νύχτα σαν… πώς να το πούμε, σαν τροπολογίες-ριπές εντός άσχετου νομοσχέδιου για τις βοσκήσιμες γαίες!

Γιατί γαβγίζουν τα σκυλιά; Γιατί είναι σκυλιά, από τη φύση τους, λένε ο Αλέξης Τσίπρας και οι… Άραβες. Γιατί ίσως θέλουν κάτι να μας πουν, απαντούν κάποιες άλλες πιο φιλοζωικές παραδόσεις: «Δε μου έχουν βάλει νερό δύο μέρες» ή «Το καραβάνι που πέρασε, μας άρπαξε πέντε κοτόπουλα» ή «Που πάει αυτό το καραβάνι, πότε θα καταλάβει ότι κάνει κύκλους;». Γιατί πέρα από τα σκυλιά της «συναίνεσης» (μεγαλοεκδότες) και τα σκυλιά της «μνησικακίας» (αντιπολίτευση) υπάρχουν και τα… underdogs: Όλοι οι πολίτες που βλέπουν καθαρά ότι πάμε ολοταχώς προς τη νότια παραλλαγή της πάλαι ποτέ κοινωνίας των δύο τρίτων. Σε αυτή όμως τα 2/3 είναι περιθωριοποιημένα και όχι το 1/3 όπως στη βόρεια εκδοχή της, με αποτέλεσμα η κατάσταση να εμφανίζεται δημοκρατικά ανισόρροπη και πολιτικά ασταθής. Γιατί τώρα, όποιος καταστρέφεται από τη βάρβαρη οικονομία θα επιχειρεί εύλογα να ρεφάρει στην πολιτική και καμία κυβέρνηση δε θα ζει πάνω από 2 με 3 χρόνια. Το πρόβλημα δε θα είναι λοιπόν τότε η συνομωσία της «αριστερής παρένθεσης», αφού ολόκληρο το πολιτικό σύστημα θα έχει γίνει παρενθετικό και μονότονα επαναλαμβανόμενο σε όλο και μικρότερους κύκλους μέχρι τελικής πτώσης. Και φυσικά, η λύση σε αυτό δεν είναι το απίστευτο και ανεφάρμοστο σε κοινοβουλευτική δημοκρατία «δια νόμου μόνο κάθε 4 χρόνια εκλογές, ποτέ νωρίτερα» αλλά η αληθινά διαφορετικές κυβερνητικές λύσεις, οι διαφορετικοί προορισμοί για το καραβάνι. Γιατί σήμερα πάμε εκεί που πηγαίναμε και το 2014 «να ξεφύγουμε από τα Μνημόνια και την επιτροπεία – εφαρμόζοντάς τα», με μόνη διαφορά ότι τώρα πάμε επισήμως παραπονούμενοι και γαβγίζοντας με πρωτόκολλο, παίζοντας με την φαντασιακή Κεϋνσιανή New Deal ομάδα, με αόρατη μπάλα σε ουσιαστικά ανύπαρκτο «ευρωπαϊκό» γήπεδο. Γαβγίζοντας με άλλα λόγια στο άλλο καραβάνι, το μεγάλο, που αυτό κι αν περνάει!