Το 1981 όλοι περίμεναν μετά βαϊων και κλάδων να έρθει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Το περιμένανε όπως περίπου το Μεσσία. Και βέβαια, έτσι και έγινε. Ακριβώς τρεις μήνες μετά την εκλογή του, η Ελένη Βλάχου στη στήλη της στην «Καθημερινή» έγραψε κάτι που έκανε πάταγο, πολύ περισσότερο επειδή προερχότανε από την πιο σοβαρή ημερήσια εφημερίδα της δεξιάς και από τα ίδια τα χέρια της Ελένης Βλάχου. Έγραψε, λοιπόν, η Βλάχου πως τρεις μήνες μετά, το ίδιο το ΠΑΣΟΚ έχει καταφέρει να ικανοποιήσει τόσο αυτούς που το ψηφίσανε όσο και αυτούς που δεν το ψηφίσανε. Αυτό είχε προκαλέσει, όπως είπα, πάταγο τότε και ο καθένας το μετέφραζε όπως τον συνέφερε. Είχε αναδημοσιευτεί σε όλες τις εφημερίδες και δη τις πασοκικές. Η Βλάχου εννοούσε απλώς – αλλά είχε και τη λεβεντιά να το γράψει- πως και αυτοί που το ψηφίσανε ήταν ευχαριστημένοι με αυτά που βλέπαν να κάνει και αυτοί που δε το ψηφίσανε ήταν ικανοποιημένοι που δεν το ψηφίσανε, λόγω ακριβώς αυτών που έκανε.
Υπάρχει όμως και ένα άλλο εκείνης της εποχής που ελάχιστοι το θυμούνται. Στην πρώτη επιθεώρηση μετά την «Αλλαγή», που ανέβασε η Ελεύθερη Σκηνή, με τίτλο «Αλλαγή κι απάνω τούρλα» στο Θέατρο Βέμπω, έβγαινε ο Σταμάτης Φασουλής στην αρχή κι έλεγε τα εξής: «Εδώ που ήρθατε μη νομίζετε ότι θα δείτε μια επιθεώρηση όλο μπλα μπλα μπλα. Θα έχει και θέαμα. Το σκηνικά, τι κοστούμια, εξωτικές καλλονές, καταρράχτες, τον Ταρζάν με τη Χουχού, μέχρι την τίγρη της Βεγγάζης θα δείτε… Τι με κοιτάτε; αρχή είναι, ότι θέλω λέω, ότι θέλω υπόσχομαι! Όλα αυτά μπορείτε να τα δείτε την άλλη μέρα, από έναν άλλο θίασο, σε ένα άλλο θέατρο και σε ένα άλλο έργο. Εδώ ο Αντρέας τόσα και τόσα μας υποσχέθηκε. Όλα αυτά μπορείτε να τα δείτε μια άλλη μέρα, από μια άλλη κυβέρνηση, σε μια άλλη χώρα, μπορεί και σε έναν άλλο πλανήτη. Μα τι μας υποσχέθηκε κι αυτός ο άνθρωπος! Τον Ουρανό με τα άστρα! Και μήπως τον πίεσε κανείς; μόνος του! Καθόταν σπίτι του κι ότι του ‘ρχοταν στο κεφαλι έβγαινε στο μπαλκόνι και μας το έταζε. Και περιμένουμε όλοι τώρα εδώ να μας το εφαρμόσει…”.
Αυτό βέβαια ήταν η αρχή μιας επιθεώρησης που, έτσι κι αλλοιώς, δουλειά της είναι να σατυρίζει τα πράγματα. Κι, επίσης, το 2015 δεν είναι 1981. Κι ο Τσίπρας δεν είναι Ανδρέας Παπανδρέου. Άλλα πράγματα ζητούσε ο κόσμος το 1981 και άλλα χρειάζεται η Ελλάδα το 2015. Πάντως είναι οριακές εκλογές αυτές που έρχονται και πιστεύω πως μετά από πολλά χρόνια συγκρούονται επί της ουσίας δύο μεγάλες παρατάξεις. Η δεξιά και η μη δεξιά. Η αλήθεια είναι πως ο Σύριζα και υπόσχεται και υποστηρίζει πολλά. Μένει να δούμε αν θα τα κάνει. Για να πούμε και του στραβού το δίκηο, αντίθετα με τον Παπανδρέου τότε, δεν είναι και σίγουρο ότι ο Σύριζα θα μπορεί να κάνει αυτά που θέλει να κάνει, όσο ευγενείς και αν είναι οι στόχοι του. Φυσικά, δεν είναι μόνος του. Από ότι διαπιστώνω τον τελευταίο καιρό, έχει ουσιαστική βοήθεια από τη Νέα Δημοκρατία και τον Αντώνη Σαμαρά. Από τα τηλεοπτικά σποτ (δεν ξέρω ποιανού ιδέα ήτανε) μέχρι ατάκες του στυλ «δε θα γίνουμε σοβιέτ» αλλά και γενικά ένα κλίμα εμφυλιακής εποχής στο στυλ «θα έρθουν οι κομμουνισταί να σας πάρουν τα σπίτια» – λες κι έχει μείνει σπίτι όρθιο.
Προφανώς κανείς δεν τους είπε στη ΝΔ πως αν είναι πιο δωρικοί και πιο ψύχραιμοι στη ρητορική πάνω στην οικονομία και στη σχέση μας με τους ξένους, ίσως να τους εκανε περισσότερο καλό. Προτίμησαν την σκληρή αντιπαράθεση, κι αυτό δε φαίνεται να τους βγαίνει, ειδικά όταν ο μέσος ψηφοφόρος αντιμετωπίζει πια πολύ μεγάλα προβλήματα μες στο σπίτι του. Είναι φορές που η ψυχραιμία κάνει περισσότερο καλό, αλλά κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν και θυμούνται έναν παλιό εαυτό τους, που μόνο καλό δεν τους έχει κάνει στο πέρασμα του χρόνου.
Ο Σύριζα μπορεί να γίνει κυβέρνηση. Μπορεί και να μη γίνει. Αν όμως γίνει – επειδή μπορεί να μην έχει Ανδρέα Παπανδρέου αλλά αρκετά στελέχη του όλο αυτό τον καιρό έχουν βγει και υπόσχονται πολλά- το μόνο που θα είχα να πω στον Αλέξη Τσίπρα είναι να προσπαθήσει, στην περίπτωση που γίνει πρωθυπουργός, σε τρεις μήνες, κατά τα λεγόμενα της Βλάχου, να μην έχουν μετανοιώσει αυτοί που τον ψήφισαν – και δεν πειράζει αν δεν έχουν μετανοιώσει αυτοί που δεν τον ψήφισαν. Και να ξέρει ακόμη ο κος Τσίπρας, πως, μ’ όλα τα στραβά του και τις γκρίνιες του, ο Έλληνας κατά βαθος ξέρει να εκτιμά την καλή προσπάθεια και κάτι που γίνεται για το καλό του, έστω κι από ένστικτο, κι αυτό θα το καταλάβει σίγουρα μες στους πρώτους τρεις μήνες, που, στην περίπτωση του βέβαια, θα ειναι πιο σκληροί και πιο άγριοι από τους ανάλογους του ΠΑΣΟΚ το 1981.