Εδώ και 38 ημέρες, ο αναρχικός Γιάννης Μιχαηλίδης βρίσκεται σε απεργία πείνας, για το νόμιμο δικαίωμα του να αποφυλακιστεί υπό όρους, καθώς έχει το απαιτούμενο από τον νόμο διάστημα (8,5 χρόνια) έκτισης της ποινής 20 ετών που του είχε επιβληθεί. Η σύντροφός του, Δήμητρα Βαλαβάνη, έστειλε επιστολή, τονίζοντας πως «εδώ και 6 μήνες πληροί όλες τις τυπικές προϋποθέσεις για την αποφυλάκιση του αφού έχει εκτίσει όλες τις ποινές που του έχουν επιβληθεί. Παρόλα αυτά βρίσκεται σε ένα καθεστώς προληπτικής κράτησης καθώς το Δικαστικό Συμβούλιο Άμφισσας έχει απορρίψει τις αιτήσεις του με πλήρη ασάφεια, βάσει υποκειμενικών εκτιμήσεων και με μοναδική αιτιολόγηση το γεγονός ότι τον θεωρεί ύποπτο τέλεσης νέων αδικημάτων. Αυτή τη στιγμή νοσηλεύεται φρουρούμενος στο Γενικό Νοσοκομείο Λαμίας με την κατάσταση υγείας του να βρίσκεται σε πολύ κρίσιμο σημείο. Έχει χάσει πάνω από το 21% του αρχικού σωματικού του βάρους ενώ σύμφωνα με τους θεράποντες ιατρούς τα όργανα του κινδυνεύουν πλέον με μόνιμες βλάβες, η ζωή του απειλείται».

«Κάθε μέρα, κάθε ώρα και όσο καθυστερεί, το πλέον αρμόδιο, Δικαστικό Συμβούλιο Λαμίας να εξετάσει την αίτηση αποφυλάκισης του Γιάννη με μία θετική απόφαση, η υγεία του καταπέφτει ακολουθώντας εκθετικό ρυθμό. Και πρακτικά δεν μου δίνεται η δυνατότητα ούτε καν να τον βοηθήσω στις βασικές του ανάγκες. Δεν μας δίνεται η ευκαιρία να στηρίξουμε από κοντά ο ένας την άλλη. Η μόνη ύπαρξη κοντινής επαφής είναι αυτά τα 15 λεπτά μία φορά την εβδομάδα» αναφέρει επίσης η σύντροφος του Γιάννη Μιχαηλίδη και προσθέτει:

«Δεν μπορώ να γνωρίζω αν αυτό αποτελεί τμήμα μιας ευρύτερης στρατηγικής, όμως μπορώ να διακρίνω ξεκάθαρα πως ο Γιάννης Μιχαηλίδης, απεργός πείνας από 23 Μαΐου, διεκδικεί αυτό που δικαιούται εδώ και μήνες, νοσηλεύεται στο Γενικό Νοσοκομείο Λαμίας με την υγεία του να βρίσκεται σε εξαιρετικά κρίσιμο σημείο και αντιμετωπίζεται ως νοσηλευόμενος Β’ κατηγορίας.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να τονίσω πως την κύρια ευθύνη τη φέρει η Διοίκηση του ΓΝ Λαμίας και όχι οι γιατροί και οι νοσηλευτές/τριες. Οι εργαζόμενοι/ες εκεί, όπως ο ίδιος ο Γιάννης μου έχει αναφέρει, καταβάλλουν όση προσπάθεια μπορούν για να τον βοηθήσουν, μέσα σε ένα νοσοκομείο γεμάτο ασθενείς και αδειανό από ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό.

Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, δεν μπορώ να μην αναφέρω πως ακόμα και πιο στοιχειώδεις εκφράσεις επικοινωνίας όπως προσωπικά γράμματα, εντάσσονται σε καθεστώς λογοκρισίας από τους αρμόδιους φρουρούς καθώς εξετάζεται αναλυτικά το περιεχόμενο αυτών ενώ τις περισσότερες φορές δεν παραδίδονται καν στο σύντροφο μου.»

Aκολουθεί η επιστολή:

Κάθε μέρα που περνάει προσπαθώ να μετράω ημέρες όλο πιο κοντά στην ελευθερία και όχι ημέρες βασανισμού, απομόνωσης, προληπτικής και προκλητικής τιμωρίας ενός αγαπημένου μου ανθρώπου.

Εδώ και 37 ημέρες ο σύντροφος μου Γιάννης Μιχαηλίδης με μόνο όπλο την απεργία πείνας και το ίδιο του το σώμα, με μοναδικό στόχο την ελευθερία, παλεύει ενάντια στις δικαστικές αυθαιρεσίες και τις μεθοδεύσεις της κρατικής δικαιοσύνης. Εδώ και 6 μήνες πληροί όλες τις τυπικές προϋποθέσεις για την αποφυλάκιση του αφού έχει εκτίσει όλες τις ποινές που του έχουν επιβληθεί.

Παρόλα αυτά βρίσκεται σε ένα καθεστώς προληπτικής κράτησης καθώς το Δικαστικό Συμβούλιο Άμφισσας έχει απορρίψει τις αιτήσεις του με πλήρη ασάφεια, βάσει υποκειμενικών εκτιμήσεων και με μοναδική αιτιολόγηση το γεγονός ότι τον θεωρεί ύποπτο τέλεσης νέων αδικημάτων.

Αυτή τη στιγμή νοσηλεύεται φρουρούμενος στο Γενικό Νοσοκομείο Λαμίας με την κατάσταση υγείας του να βρίσκεται σε πολύ κρίσιμο σημείο. Έχει χάσει πάνω από το 21% του αρχικού σωματικού του βάρους ενώ σύμφωνα με τους θεράποντες ιατρούς τα όργανα του κινδυνεύουν πλέον με μόνιμες βλάβες, η ζωή του απειλείται.

Μέσα σε αυτή τη δυσμενή κατάσταση, η στάση της Διοίκησης του ΓΝ Λαμίας έρχεται να προσθέσει ένα ακόμα βάρος, μία ακόμα δυσκολία στον αγώνα που δίνει. Από την αρχή της νοσηλείας του με απόφαση της Διοίκησης του ΓΝ Λαμίας, παρόλο που είμαι συγγενής πρώτου βαθμού, έχω τη δυνατότητα να τον επισκέπτομαι μόνο μία φορά την εβδομάδα. Για 15 λεπτά, πίσω από τα κάγκελα της πόρτας του ειδικού χώρου – κελιού κράτησης, χωρίς καμία απολύτως επαφή. Τη σωματική φθορά που υφίσταται ο Γιάννης από την πολυήμερη απεργία πείνας ακολουθεί η ψυχική του εξόντωση.

Η παραπάνω απόφαση όμως ενέχει σοβαρότατους κινδύνους για την υγεία του που αντιβαίνουν τις αρχές κάθε νοσοκομείου. Ακριβώς διότι για το ΓΝ Λαμίας ο Γιάννης αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως ασθενής και όχι ως κρατούμενος. Και θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ. Σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας ισχύουν αυστηροί κανόνες και μέτρα προστασίας ενάντια στον ιό Covid-19 και τη διασπορά του. Απολύτως λογικό και με βρίσκει απολύτως σύμφωνη.

Προς αυτή την κατεύθυνση και μεταξύ άλλων υπάρχει απαγόρευση των επισκεπτηρίων εντός του χώρου του νοσοκομείου. Ακριβώς όμως επειδή το κάθε άτομο που νοσηλεύεται χρήζει βοηθείας, υπάρχει η δυνατότητα κοντινό του πρόσωπο να οριστεί ως συνοδός. Οι συνοδοί, μετά από συνεχή έλεγχο νόσησης από τον ιό Covid-19, έχουν δικαίωμα να εισέρχονται στο χώρο του νοσοκομείου κάποιες ώρες καθημερινά προκειμένου να βοηθήσουν τον/την ασθενή. Ειδικά σε ένα υποστελεχωμένο νοσοκομείο όπως το ΓΝ Λαμίας κάτι τέτοιο είναι απολύτως αναγκαίο.

Ο Γιάννης ήδη αντιμετωπίζει αρκετές δυσκολίες στις βασικές του ανάγκες όπως το να κάνει μπάνιο, καθώς η εξάντληση του από την απεργία πείνας είναι τεράστια και αυξάνεται μέρα με τη μέρα. Για το λόγο αυτό κατέθεσε σχετικό αίτημα προς τη Διοίκηση του νοσοκομείου να με ορίσει ως συνοδό του προκειμένου να τον βοηθάω. Η αίτηση του μετά από συνοπτικές διαδικασίες απορρίφθηκε “στα πλαίσια του περιορισμού της διασποράς του κορονοϊού”. Τη στιγμή που το νοσοκομείο είναι γεμάτο συνοδούς που πολύ σωστά παρέχουν βοήθεια στους οικείους τους.

Εγώ αναλαμβάνω όλη την ευθύνη να μην νοσήσω και να μην μεταφέρω τον ιό και οποιοδήποτε οργανισμό μπορεί να προκαλέσει μόλυνση στο σύντροφο μου. Εμείς οι δικοί του άνθρωποι άλλωστε είμαστε οι πρώτοι που δεν θέλουμε να κινδυνέψει η ύπαρξη του. Η Διοίκηση του ΓΝ Λαμίας θα αναλάβει την ευθύνη για το γεγονός ότι αποκόπτει έναν κρατούμενο από τα δικαιώματα που έχουν όλοι/όλες οι νοσηλευόμενοι/ες; Θα αναλάβει άραγε την ευθύνη αν ο Γιάννης, πράγμα εξαιρετικά πιθανό, στην προσπάθεια του να κάνει μπάνιο πέσει και χτυπήσει; Αν θα τον δει και κανείς εγκαίρως στο κελί απομόνωσης που βρίσκεται; Θα αναλάβει την ευθύνη πως διοικεί ένα υποστελεχωμένο νοσοκομείο, όπως δυστυχώς πολλά στη χώρα, στο οποίο υπάρχουν ελάχιστοι γιατροί και νοσηλευτές/τριες που, ελπίζω οι περισσότεροι, καταβάλουν τεράστια προσπάθεια να προλάβουν τις υποχρεώσεις που προκύπτουν; Που πολλοί και πολλές από αυτούς τους γιατρούς και νοσηλευτές/τριες βρίσκονται ακόμα σε αναστολή εργασίας “στα πλαίσια του περιορισμού της διασποράς του κορονοϊού”.

Κάθε μέρα, κάθε ώρα και όσο καθυστερεί, το πλέον αρμόδιο, Δικαστικό Συμβούλιο Λαμίας να εξετάσει την αίτηση αποφυλάκισης του Γιάννη με μία θετική απόφαση, η υγεία του καταπέφτει ακολουθώντας εκθετικό ρυθμό. Και πρακτικά δεν μου δίνεται η δυνατότητα ούτε καν να τον βοηθήσω στις βασικές του ανάγκες. Δεν μας δίνεται η ευκαιρία να στηρίξουμε από κοντά ο ένας την άλλη. Η μόνη ύπαρξη κοντινής επαφής είναι αυτά τα 15 λεπτά μία φορά την εβδομάδα.

Δεν μπορώ να γνωρίζω αν αυτό αποτελεί τμήμα μιας ευρύτερης στρατηγικής, όμως μπορώ να διακρίνω ξεκάθαρα πως ο Γιάννης Μιχαηλίδης, απεργός πείνας από 23 Μαΐου, διεκδικεί αυτό που δικαιούται εδώ και μήνες, νοσηλεύεται στο Γενικό Νοσοκομείο Λαμίας με την υγεία του να βρίσκεται σε εξαιρετικά κρίσιμο σημείο και αντιμετωπίζεται ως νοσηλευόμενος Β’ κατηγορίας.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να τονίσω πως την κύρια ευθύνη τη φέρει η Διοίκηση του ΓΝ Λαμίας και όχι οι γιατροί και οι νοσηλευτές/τριες. Οι εργαζόμενοι/ες εκεί, όπως ο ίδιος ο Γιάννης μου έχει αναφέρει, καταβάλλουν όση προσπάθεια μπορούν για να τον βοηθήσουν, μέσα σε ένα νοσοκομείο γεμάτο ασθενείς και αδειανό από ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό.

Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, δεν μπορώ να μην αναφέρω πως ακόμα και πιο στοιχειώδεις εκφράσεις επικοινωνίας όπως προσωπικά γράμματα, εντάσσονται σε καθεστώς λογοκρισίας από τους αρμόδιους φρουρούς καθώς εξετάζεται αναλυτικά το περιεχόμενο αυτών ενώ τις περισσότερες φορές δεν παραδίδονται καν στο σύντροφο μου. Εδώ είμαστε όμως για να παλεύουμε ξανά και ξανά για τα αυτονόητα.

Με όση δύναμη έχω, και είναι αρκετή, έκανα μια προσπάθεια να καταγράψω ακόμα μια ειδική μεταχείριση που υφίσταται ένας αναρχικός απεργός πείνας, με βαθύ μου στόχο να σταματήσει όσο πιο άμεσα γίνεται η ταλαιπωρία του με μία θετική έκβαση της υπόθεσης. Το γράμμα μου θα τελείωνε κάπου εδώ όμως δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο εξής γεγονός: Σήμερα, 28/06/22, το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Λαμίας απελευθέρωσε τον δολοφόνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, Επαμεινώνδα Κορκονέα. Το ίδιο Εφετείο, πιθανά οι ίδιοι ακριβώς δικαστές, είναι αρμόδιοι και για την αποφυλάκιση του συντρόφου μου Γιάννη Μιχαηλίδη.

Έπειτα από μία ταχύτατη δίκη ένας αμετανόητος δολοφόνος είναι πλέον ελεύθερος, τη στιγμή που οι διαδικασίες για την αποφυλάκιση του Γιάννη προχωράνε με αργούς ρυθμούς, τη στιγμή που δικαιούται να απελευθερωθεί εδώ και 6 μήνες, τη στιγμή που φθείρεται σωματικά και ψυχικά σε ένα κελί νοσοκομείου εδώ και 37 ημέρες. Αν το ίδιο δικαστήριο, το Εφετείο Λαμίας, αποφυλακίσει έναν αμετανόητο δολοφόνο και στείλει πίσω στη φυλακή έναν αξιοπρεπή άνθρωπο που δικαιούται βάσει νόμου να αποφυλακιστεί, τότε η Δικαιοσύνη είναι γυμνή μπροστά στα μάτια μας.

Λαμία, 28/06/2022
Δήμητρα Βαλαβάνη