Ο Μικ ήταν η βραχνή μπλουζ φωνή και οι ιδρωμένες κινήσεις. Ο Κηθ ήταν η βασική κιθαριστική στρώση και ο πρώτος τη πρέζα σνιφέτω. Ο Μπράιν ήταν ―για όσο ήταν― ο έμφυτος πολυ-μουσικός αφοσιωμένος στην αυτοκαταστροφή. Ο Μπιλ ήταν το πιο φανκ ροκ μπάσο και ο πρώτος στο καμάκι. Και ο Τσάρλυ (Charlie Watts), πίσω από τη ντραμς, ήταν ο ρυθμικός βράχος για το ξεσάλωμα των υπολοίπων, αλλά και ο πλέον στυλάτος της παρέας.

Σήμερα, ο τελευταίος, ο ντράμερ των θρυλικών Rolling Stones, πήγε με τους πολλούς.

Και αν στη γενιά του TikTok πρέπει να εξηγήσεις με κάποια δυσκολία τι σημαίνει αυτή η μπάντα, για τους παλαιότερους, έως και πολύ παλαιότερους, κάθε εξήγηση είναι περιττή.

Οι Stones, εκτός από το να είναι το «τέταρτο σε πωλήσεις μουσικό σχήμα όλων των εποχών», υπήρξαν μαζί με ελάχιστα άλλα σχήματα και καλλιτέχνες, οι μουσικοί Θεοί δεκαετιών, με αφετηρία την κρίσιμη δεκαετία του ’60, τη δεύτερη φορά που η μουσική σήμαινε μαζικά και παγκόσμια κάτι παραπάνω από απλή διασκέδαση (η πρώτη ήταν τα 50s, η τρίτη ―πιο ξεθωριασμένη και για λιγότερους― το πανκ, την τέταρτη ακόμα την περιμένουμε).

Για 58 ολόκληρα χρόνια αυτή η πάντα, κόντρα σε κάθε εκτίμηση (των ίδιων, των κριτικών, των μουσικών παραγόντων, αλλά και πολλών ιατρών που κούραραν τα μέλη της), παραμένει ενωμένη με μικρές αλλαγές στο αρχικό σχήμα (αλλά με τους Μικ, Κηθ, και Τσάρλυ πάντα παρόντες), παρέμεινε ενεργή, παρέμεινε δημιουργική, και εξακολούθησε να δίνει κυκλοφορεί δίσκους που έφταναν στην κορυφή των επιτυχιών και συναυλίες που γέμιζαν αρένες ακόμα και όταν τα μέλη της έφτασαν, και μετά ξεπέρασαν, τα 70.

Μέχρι πέρυσι μάλιστα το συγκρότημα βρίσκονταν σε περιοδεία, η οποία ακυρώθηκε λόγω των μέτρων για τον Covid-19, αλλά αναμενόταν να συνεχίσει από το Σεπτέμβρη.

Ο Τσάρλυ Ουάτς, πάντως, πρόλαβε να πατήσει ενεργός τα ’80, πριν μας αφήσει σήμερα, ως συνέπεια μιας περιπέτειας με την υγεία του εξαιτίας της οποία και υποβλήθηκε πρόσφατα σε μια έκτακτη χειρουργική επέμβαση.

Ο Τσάρλυ, ιδρυτικό μέλος των Stones, γεννήθηκε στο Λονδίνο, σπούδασε γραφιστική (όπως πολλοί μεταγενέστεροι ρόκερ, ανάμεσά τους ο David Bowie και ο Freddie Mercury), αλλά τον κέρδισε η μουσική, όπου μετά από μια μικρή πορεία σε μπλουζ και τζαζ σχήματα και κλαμπ της εποχής, έδεσε με τα υπόλοιπα ρεμάλια των Stones.

Τα υπόλοιπα, όπως λένε, είναι ιστορία.

Με το δεξιοτεχνικό και στιβαρό ρυθμό του, με επιρροές από τη τζαζ, ο Τσάρλυ έδωσε το παρόν σε κάθε δισκογραφική εργασία των Rolling Stones επί έξι δεκαετίες, διατηρώντας πάντα μια απόσταση από το στερεότυπο του «αυτοκαταστροφικού» ροκά (αν και έκανε και αυτός τα ναρκωτικάκια του), και χωρίς ιδιαίτερη αγάπη για τις εξαλλοσύνες της ζωής στην περιοδεία.

Το μεγαλύτερο βίτσιο του Τσάρλυ ήταν μάλλον τα ωραία ρούχα (είχε αναδειχθεί αρκετές φορές «ο πλέον καλοντυμένος ροκ σταρ»), και βέβαια, η τζαζ. Στα περιθώρια της καριέρας του με τους Stones, μάλιστα, είχε στήσει τα δικά του τζαζ σχήματα (Charlie Watts Orchestra, Charlie Watts Quintet αργότερα) με τα οποία κυκλοφόρησε αρκετούς δίσκους, ενώ αγαπούσε να παίζει live τζαζ.

Μεταξύ των συλλυπητηρίων όλου σχεδόν του μουσικού κόσμου, ο Ρίνγκο Σταρ, ντράμερ των άλλοτε «αντίπαλων» Beatles, αποχαιρέτησε τον Τσάρλυ Ουάτς με ένα tweet: «Ευλογημένος να είσαι Τσάρλυ. Θα μας λείψεις, ρε φίλε. Γαλήνη και αγάπη στην οικογένειά σου».