Ακολουθεί βιωματική παράγραφος, γιατί η παρακάτω συνέντευξη είχε κάτι το καρμικό: Κατά τις εκδηλώσεις του «Αντιφασιστικού Σεπτέμβρη», βρέθηκα στον Πειραιά και έτυχε να ακούσω τη Νατάσα – Φαίη Κοσμίδου, τη Νικολέτα Κίτσιου και τη Δάφνη Ασημίνα να τραγούδουν για «έναν αντεστραμμένο κόσμο». Έβαλα το τραγούδι στο γραφείο, το ακούσε ο Μηνάς Κωνσταντίνου και το έπαιξε στο ραδιόφωνο, στο «ΜηνΌρε του TPP, κάπου μέσα στα Χριστούγεννα. Η Νατάσσα έτυχε να ακούει την εκπομπή και μας έστειλε κατευθείαν ένα μήνυμα χαράς στο facebook του TPP. Επομένως, αφού στη συνέχεια ήρθε και η παράσταση, η οποία είναι εξαιρετική και με όσο πιο σύγχρονο μήνυμα γίνεται, δεν ήταν δυνατόν να μην την καλέσουμε για μια κουβέντα στο ραδιόφωνο.

«Ναι, ήτανε φανταστικά τρομερό αυτό που συνέβη. Γιατί εμείς το ακούμε το ραδιόφωνο και διαβάζουμε και την ιστοσελίδα τόσο καιρό και μου φάνηκε τόσο παράξενο ότι άκουσα το τραγούδι έτσι και στέλνω κατευθείαν μήνυμα “σας ευχαριστούμε τόσο πολύ που στηρίζετε…”» λέει η ίδια, ξεκινώντας τη συνέντευξη.

«Τα τραγούδια ήρθαν σαν μία ανάγκη έκφρασης αυτών που συμβαίνουν γύρω μας, που ήρθαν και μας έπνιξαν. Οπότε, το πρώτο λέγεται “Σ’έναν αντεστραμμένο κόσμο” γιατί ακριβώς αυτό πιστεύω, ότι ζούμε σε έναν κόσμο όπου όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν καν. Δεν θα έπρεπε ένας άνθρωπος να θεωρείται λαθραίος, δεν θα έπρεπε να υπάρχει τέτοια καταστολή, τέτοια βία στην καταστολή, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν νεκροί στον δρόμο, αίμα, η δολοφονία του Παύλου, τώρα η δίκη, αυτά που ακούμε, οι εισαγγελείς αυτά που λένε…Ο Γιακουμάκης, η κυρία που δεν είχε το δίπλωμα του δημοτικού και καταδικάστηκε… Όλα αυτά που συμβαίνουν δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν. Επομένως, όλα αυτά δεν μπορούσα, δεν άντεχα, με πνίγανε, με πνίγανε, με πνίγανε και έτσι γράφτηκε αυτό το πρώτο τραγούδι. Και πήρα την φίλη μου τη Νικολέτα και της λέω “ρε συ, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνουμε, πρέπει να βγούμε να το φωνάζουμε στους δρόμους” και έτσι προέκυψε αυτή η ηχογράφηση που είναι στο πιο φτηνό στούντιο που υπάρχει στον κόσμο και τέτοια.»

Το δεύτερο τραγούδι, έχει ως αφορμή μια φωτογραφία, την πασίγνωστη εικόνα που έβγαλε ο Γιάννης Μπεχράκης, στη γέφυρα της Ειδομένης. Ολό το δράμα της προσφυγικής κρίσης σε ένα καρέ. Ο Κωνσταντίνος Πουλής βρέθηκε πριν λίγες μέρες στη Μόρια και, με αφορμή τη διαδήλωση που ακολούθησε έγραψε ότι «η λαϊκή φαντασία συνδέει την ποίηση με τους ρομαντικούς περιπάτους, δεν σκέφτεται πως ένας τόπος μαρτυρίου ζητάει κι αυτός τον ποιητή του και τον χρονικογράφο του, πολύ περισσότερο από τα φεγγάρια και τα ηλιοβασιλέματα. Και λέω ότι ζητάει τον ποιητή του, γιατί χρειάζεται να βρεθεί αυτός ο άνθρωπος που δεν θα νιώθει ότι οι λέξεις δεν επαρκούν. Θα μπορεί να σταθεί στο χείλος της αβύσσου και να μη χάσει τη μιλιά του». Η Νατάσα προσπαθεί να κάνει κάτι τέτοιο με το hip hop. Η τέλος πάντων, με ό,τι είναι η μουσική της. «Έντεχνο», «λυρικό», υπάρχουν διαφωνίες:

«Κοίτα, το hip hop είναι ένας τρόπος για να εκφράσω αυτά που νιώθω. Είναι ο τρόπος μου για να αφηγηθώ μια ιστορία. Είναι ένα παράξενο hip hop. Δεν είναι αυτό που έχουμε όλοι στο μυαλό μας. Είναι της ίδιας αισθητικής με τα τραγούδια. Είναι κάπως σαν μια γέφυρα που ενώνει την αφήγηση με την ποίηση, το θέατρο και το τραγούδι. Είναι μια γέφυρα. Είναι ο τρόπος μου» απαντάει η Νατάσα.

Αυτές τις μέρες, κάθε Σαββατοκύριακο του Φεβρουαρίου, στον τεχνοχώρο Φάμπρικα, στον Κεραμεικό, μαζί με τον Κώστα Γάκη, που έχει αναλάβει την σκηνοθετική επιμέλεια, αλλά και τις Ηλέκτρα Αρσενίδου και Έρη Μανουρά, δημιουργούν την παράσταση «Θάλαμος νο.6: Μία hip hop συνομιλία του Τσέχωφ με το σήμερα»:

«Κοίτα, ο Τσέχωφ έγραψε ένα διήγημα το 1892 και θίγει κάποια ζητήματα τα οποία και τότε, μάλλον και τώρα είναι φουλ επίκαιρα. Όπως η διαφορετικότητα, η κανονικότητα, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η βία της καταστολής, η μη δικαιοσύνη και άλλα. Το ευτυχές γεγονός είναι ότι στη γλώσσα που χρησιμοποιούμε υπάρχει μεγάλη αλήθεια και τώρα μόνη μου χρησιμοποίησα τη λέξη επίκαιρο. Γιατί εκτός από αυτά τα ζητήματα τα πολύ επίκαιρα, διαπραγματεύεται και κάποιες άλλες έννοιες, όπως είναι η αγάπη, η αλληλεγγύη, η δικαιοσύνη, ο αγώνας για τη δικαιοσύνη.

Γιατί είναι πολύ ανηφορικός ο αγώνας ν΄ αφήσεις το τηλεκοντρόλ και την προπαγάνδα του ΣΚΑΪ και να ακολουθήσεις έναν άλλο δρόμο. Είναι ανηφορικός αυτός ο αγώνας. Και η έννοια της ίασης, γιατί πρόκειται για ένα ψυχιατρείο, που εκτός από τις συνταγές των γιατρών υπάρχει η ίαση μέσα από μία όαση φροντίδας και προστασίας γι’ αυτόν που δεν έχει δύναμη, που ασθενεί.

Και αυτές οι έννοιες είναι διαχρονικές, που σημαίνει σύμφωνα με τη γλώσσα μας, ότι θα έρθει καιρός που αυτά τα επίκαιρα δεν θα υπάρχουν πια, γιατί αυτά είναι επίκαιρα και αφορούν το σήμερα και οι άνθρωποι θα κολυμπούν ευτυχισμένοι και ελεύθεροι σε ένα μέλι που δημιουργούν οι διαχρονικές έννοιες.»

Η παράσταση «ξεκίνησε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, ήταν πολύ όμορφα, πολύ δυνατά και το υπέροχο είναι ότι είναι μια αφορμή για μια συζήτηση βαθιά και ουσιαστική μετά την παράσταση και αυτό είναι που θέλουμε να συμβεί». Στην πρεμιέρα μάλιστα ήταν παρούσα και η Μάγδα Φύσσα.

«Ναι, ήταν για μας πολύ σπουδαία τιμή η παρουσία της. Είχαμε παίξει στο Φεστιβάλ που είπαμε και από τότε κρατήσαμε σχέσεις. Προσπαθήσαμε να τη στηρίξουμε όσο μπορούμε και εμείς στη δίκη και στην περιπέτεια όλη αυτή που ζει, που αν είναι δυνατόν, 6 χρόνια και αυτά που ακούσαμε από τους εισαγγελείς… και επειδή αναφέρεται ο Παύλος μέσα στην παράσταση, ήθελα να μιλήσω μαζί της, σε εισαγωγικά για την άδεια, αν μπορώ να το κάνω, με τεράστιο σεβασμό και αγάπη. Γιατί ξέρω ότι πονάει πάρα πολύ, όπως και άλλα πράγματα που θίγουμε στην παράσταση γιατί δεν έχουνε περάσει 100 χρόνια από αυτά τα γεγονότα, αλλά είναι σημερινά, είναι της γενιάς μας.

Δηλαδή έχουν χαράξει το σώμα μας αυτά τα πράγματα. Για παράδειγμα, εμείς ήμασταν στην ίδια ηλικία με τον Αλέξη κι εκείνο το βράδυ άλλαξε αυτόματα και η δική μας ζωή.

Επομένως, είχα έρθει σε επαφή με τη Μάγδα και της είχα πει, οπότε ήταν την ημέρα της πρεμιέρας και για μας αυτή η γυναίκα αποτελεί έμπνευση. Είναι ένας φάρος για μας. Μας δείχνει πάντα έναν φωτεινό δρόμο. Συγκινούμαι πάρα πολύ όταν μιλάω για εκείνη».

Από το 1892, η παράσταση φτάνει στο σήμερα. Τόσο «σήμερα», που υπάρχουν αναφορές και στα γεγονότα του τελευταίου 7μήνου της Νέας Δημοκρατίας, όπως η καταστολή στα Πανεπιστήμια. Ή η εισαγγελική πρόταση – σκάνδαλο για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. «Και αμέσως λοιπόν πριν φύγει, αφού με είχε αγκαλιάσει και με είχε φιλήσει, πάει να φύγει και μετά γυρίζει και μου λέει “…και μην στεναχωριέσαι γι’ αυτό που είπε η εισαγγελέας. Γιατί στο τέλος το καλό πάντα νικάει”…»

Υ.Γ: Έχουμε δύο διπλές προσκλήσεις για την παράσταση, που μπορείτε να λάβετε με ένα e-mail στο [email protected]

 

Ο «Θάλαμος Νο 6».
Μία Hip Hop συνομιλία του Τσέχωφ με το σήμερα.

Από 1 Φεβρουαρίου,
κάθε Σάββατο στις 9.30μμ και κάθε Κυριακή στις 9μμ
για 10 παραστάσεις στον τεχνοχώρο Φάμπρικα
( Μεγ Αλεξάνδρου 125 )

Σκηνοθεσία , Διασκευή:  Νατάσα – Φαίη Κοσμίδου

Επιμέλεια σκηνοθεσίας  : Κώστας Γάκης

Επιμέλεια Κίνησης : Ηλέκτρα Αρσενίδου

Επιμέλεια Μουσικής : Έρη Μανουρά