Ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, ποιητής «της ήττας», όπως θα πει κάποτε ο Βύρων Λεοντάρης. O Τάσος Λειβαδίτης δραστηριοποιείται έντονα στο χώρο της Αριστεράς, ενώ τα έργα του σηματοδοτούν ολόκληρη τη γενιά. Γεννιέται και ζει στο Μεταξουργείο, ενώ από το 1947 έως το 1951 βρίσκεται εξόριστος στο Μούδρο, τη Μακρόνησο, τον Αϊ Στράτη κι από εκεί στις φυλακές Χατζηκώστα της Αθήνας. Τιμάται το 1953 με το πρώτο βραβείο ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία για τη συλλογή του «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου», το 1957 με πρώτο βραβείο ποίησης του Δήμου Αθηναίων για τη συλλογή του «Συμφωνία αρ.Ι» και το 1979 το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το «Εγχειρίδιο ευθανασίας». Η ποίηση του πλήρως ταυτισμένη με τα βιώματα του εμφυλίου και της αντίστασης, την ήττα των αριστερών, η οποία τελικά μέσα από τα ποιήματα του επεκτείνεται σε ολόκληρο τον υπαρξιακό προβληματισμό του ανθρώπου.

Ήρωες του πρόσωπα που προσπαθούν να κατανοήσουν έναν κόσμο παράλογο, γεμάτο αντιφάσεις, ενοχές, διαψεύσεις, που περιπλανιούνται στο «άγνωστο», μέχρι να βρουν το νόημα στη ματαιότητα, τον προορισμό στις συνεχείς περιπλανήσεις, αφού «ίσως θα πρέπει να χαθείς ολότελα για να μάθεις κάποτε ποιος είσαι». Σε έναν κόσμο σκληρό κι άκαρδο «που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται», έναν κόσμο γνώριμο, διαχρονικό οι ήρωες του αναζητούν διαρκώς την ελπίδα, η οποία τελικά είναι να συναντηθούν.

Ποιητής του «έρωτα και της επανάστασης» όπως θα χαρακτηριστεί, αφού αντιλαμβάνεται πως η ύπαρξη του έρωτα προϋποθέτει την επανάσταση κι η επανάσταση προϋποθέτει την ύπαρξη του ερωτικού στοιχείου: ακριβώς όπως και η ύπαρξη των ανθρώπων, οι οποίοι «ζουν από τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων». Παρά την απανθρωπιά, την εξορία, τη βιαιότητα των μηχανισμών της ιστορίας και της κοινωνίας, τη σκληρή πραγματικότητα, δεν παύει να πιστεύει στους ανθρώπους, ενώ αίρεται πάνω και πέρα από την ατομικότητα χωρίς να αρνείται την περιπέτεια της ζωής του: «κι επειδή οι ποιητές ζουν κοντά στον κόσμο, η περιπέτεια αυτή ίσως αντιπροσωπεύει και περιπέτειες άλλων ανθρώπων».

Ο ρόλος της ποίησης για το Λειβαδίτη δεν είναι να δώσει απαντήσεις, αλλά «ένα γράμμα τρυφερό γι’ αυτούς που θα’ρθουν» ως εφόδιο για τη συμφιλίωση αυτής της περιπέτειας με αυτόν τον κόσμο που τελικά «μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει» και την αποδοχή μιας κατακερματισμένης πραγματικότητας σε μία ζωή που μέσα της «υπάρχει πάντα κάτι πιο βαθύ απ’ τον εαυτό της

-η ζωή των άλλων».