Παρακολούθησα την συνέντευξη Τύπου που έδωσε η ομάδα του Δεν Ξεχνάμε στην ΕΣΗΕΑ πριν από μια εβδομάδα και μου έκανε εντύπωση η φανερή αγωνία των παιδιών να αποτρέψουν οποιαδήποτε πολιτική ή «πολεμική αντιφασιστική» δράση κατά το διήμερο μνήμης που ετοίμασαν για τον φίλο τους. Αν θέλετε κάποια από αυτά που είπαν (ή δεν είπαν) με βρίσκουν εντελώς αντίθετο. Ε και;
Οι φίλοι του αποφάσισαν κάτι, και αν θέλετε την άποψή μου, το έκαναν με μεγάλο σεβασμό στην μητέρα και τον πατέρα του Παύλου, που αν έχετε χάσει ποτέ δικό σας άνθρωπο θα γνωρίζετε ότι έζησαν με μεγάλο πόνο αυτή την «εορταστική» διάθεση. Δεν τους γνωρίζω προσωπικά αλλά είμαι απόλυτα σίγουρος ότι για αυτούς ήταν ένα σκληρό μνημόσυνο.
Σε αυτό το συγκεκριμένο κάλεσμα, από συγκεκριμένους ανθρώπους, σε συγκεκριμένο πλαίσιο βρέθηκαν κάποιοι που αποφάσισαν να διαλύσουν τη συναυλία ως μη αρκούντως αντιφασιστική για τα γούστα τους. Ανέβηκαν με βία στη σκηνή και έσπρωξαν και χτύπησαν και κατέστρεψαν μηχανήματα ενός επαγγελματία που τα διάθεσε δωρεάν για να στηρίξει την προσπάθεια.
Κάποιοι δηλαδή από αυτούς που νιώθουν τον θυμό της επανάστασης να τους κινεί αντί να καθίσουν στα σπίτια τους (ή να πάνε στη Lady Gaga που ήταν και άδεια) αποφάσισαν ότι στο όνομα του αντιφασιστικού συμβόλου του Παύλου Φύσσα, αντί να αποχωρήσουν (όπως έκαναν αρκετοί από αυτούς που δεν συμφωνούσαν με όσα ακούγονταν από τα μικρόφωνα), να επιδείξουν την αντιφασιστική τους δράση με τον πλέον φασιστικό τρόπο.
Δεν ξέρω αν ο Παύλος θα συμφωνούσε με την συναυλία αυτή και το μήνυμα που αποφάσισε η οικογένεια και οι φίλοι του. Προσωπικά πιστεύω ότι δεν έχει καμία σημασία. Ο πόνος των ανθρώπων που μένουν πίσω είναι βαθύς και ο καθένας θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να θρηνήσει το νεκρό του όπως το πιστεύει. Οι 10-15 «αγανακτισμένοι πολίτες» θα μπορούσαν να οργανώσουν τη δική τους συναυλία μνήμης. Αντί αυτού αποφάσισαν να έρθουν απρόσκλητοι σε ένα χώρο που βρισκόταν η οικογένεια που έχασε το παιδί της και να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους.
Για το τέλος της συναυλίας είχε προγραμματιστεί ένα σετ του ίδιου του Παύλου Φύσα. Όταν τα χαράματα πήγα να πάρω τον εξοπλισμό από την πλατεία Συντάγματος είδα τους φίλους του να κλαίνε επειδή δεν κατάφεραν να παίξουν τη φωνή του KillahP.
Και εκείνη τη στιγμή δεν είχαν σημασία οι διαφωνίες μου. Σημασία είχε ότι σε αυτή την επιμνημόσυνη τελετή αμαυρώθηκε ένα από τα ιερότερα αναγνωρισμένα από την αρχαιότητα δικαιώματα του ανθρώπου: Να θρηνήσεις τον νεκρό σου φίλο, παιδί και αδελφό.
RIP Killah P