Μερικά σημεία της εισήγησης:
– Με το σχέδιο τη Νέας Σύμβασης έρχεται στη Βουλή για έγκριση. Δεν είμαι νομικός με εξειδικευμένες γνώσεις . Αλλά ως οικονομολόγος με πολυετή εμπειρία σε διεθνείς διαπραγματεύσεις θεωρώ εξαιρετικά επίφοβες διατάξεις όπως την παραίτηση από ασυλία όχι μόνο του Ελληνικού Δημοσίου αλλά και της Τραπέζης της Ελλάδος που πρώτη φορά επιβάλλεται. Αυτό παραπέμπει ευθέως ,στο μυαλό μου τουλάχιστον, σε δυνατότητα κατάσχεσης όχι μόνο της ιδιωτικής τουλάχιστον περιουσίας του δημοσίου αλλά και περιουσιακών στοιχείων της Τραπέζης της Ελλάδος κάτω από εξαιρετικά περιορισμένες εξουσίες του Έλληνα δικαστή. Σε αυτά είναι πιθανό να συμπεριλαμβάνονται και τα αποθέματα χρυσού του Ελληνικού Δημοσίου που φυλάσσονται εκεί. Η Σύμβαση αυτή δεν είναι επομένως μια απλή δανειακή Σύμβαση αλλά μια διεθνής Σύμβαση που περιορίζει την εθνική κυριαρχία και έπρεπε να κυρωθεί ως τέτοια και μάλιστα με την αυξημένη απαρτία που προβλέπει το Σύνταγμα
– Ο ίδιος ο κος Γιούνκερ αμφισβήτησε τη βιωσιμότητα του υπάρχοντος χρέους και τις προβλέψεις αυτές. Την ίδια άποψη έχει από καιρό και το ΔΝΤ. Η τραγική αλήθεια όμως είναι ότι με το Νέο Μνημόνιο το χρέος όχι μόνο δεν γίνεται βιώσιμο αλλά διογκώνεται. Η εξυπηρέτησή του ,ακόμα και μετά μια επιτυχημένη ολοκλήρωση του PSI, γίνεται πιο προβληματική. Η εμπειρία του 2011 αποτελεί απόδειξη : το χρέος αυξήθηκε κατά 24 δις , δηλαδή περίπου κατά 15 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ. Με συντηρητικούς υπολογισμούς που κατέθεσα για άλλη μια φορά στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής , η ύφεση το 2012 και το 2013 θα βαθύνει επικίνδυνα . Θα ξεπεράσει το -7 %. Οι εκτιμήσεις της Κυβέρνησης και της Τρόικας είναι εντελώς εξωπραγματικές .
– Το δεύτερο Μνημόνιο δεν εξαντλείται σε οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, που ενδεχομένως στο μέλλον θα μπορούσαν να αντιστραφούν όπως έκανε το πρώτο Μνημόνιο. Περιλαμβάνει μέτρα που καταλύουν το Ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο. Αποδομεί ολόκληρο το σύστημα των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Ακυρώνεται στην ουσία το δικαίωμα προσφυγής στη διαιτησία από τους εργαζόμενους. Οι όροι εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, παύουν να αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης μεταξύ των κοινωνικών εταίρων και ρυθμίζονται είτε από τον εργοδότη μέσω ατομικών συμβάσεων είτε με κρατική παρέμβαση. Ακόμα και ο κατώτατος μισθός της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας γίνεται από τον Ιούλιο ένα «βαρέλι δίχως πάτο», καθώς όποτε η Τρόικα ή η Κυβέρνηση το απαιτεί μπορεί να μειώνεται. Η Ελλάδα καθίσταται έτσι ο Δούρειος Ίππος για την ανατροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοτικού Κεκτημένου στα εργασιακά.
– Το πρόβλημα με το Νέο Μνημόνιο είναι διττό : στερείται οικονομικής λογικής αλλά στερείται και πολιτικής λογικής. Οι μεταρρυθμίσεις πετυχαίνουν όταν εξασφαλίζουν τις προϋποθέσεις μιας ελάχιστης κοινωνικής συναίνεσης. Όταν η κοινωνία στο σύνολό της αντιδρά, δεν πιστεύει ότι τα μέτρα θα αποδώσουν. Εκβιάζεται για να συναινέσει και δέχεται συνεχώς απειλές και προσβολές , τότε γρήγορα ή αργά εξεγείρεται . Η εξέγερση έχει πολλές εκφάνσεις –όλες εξίσου επικίνδυνες. Η πιο επικίνδυνη για μένα είναι η πλήρης απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος και των δημοκρατικών θεσμών