Γυρίζω πολύ συχνά σε αυτή την επιστολή. Ο γράφων μου επέτρεψε να την μεταφράσω και δημοσιεύσω λίγα χρόνια αργότερα, χωρίς αναφορά στο όνομά του. Δεν υπήρχε λόγος να κινδυνεύσει, δεν υπάρχει λόγος να κινδυνεύσει. Γεννημένος στο Πακιστάν, με σπουδές στη Δύση, αναρχικός, ένας πραγματικός θησαυρός γνώσεων, είχε αποφασίσει να επιστρέψει στα πάτρια και να δώσει εκεί την μεγάλη μάχη. Την δική του μάχη, στις εκεί συνθήκες. Γυρίζω συχνά γιατί, με έναν απλό και ξεκάθαρο τρόπο, στην τότε άσχετη με το Ισλάμ εμένα, έβαλε τα βασικά ερωτήματα, απλά, ξεκάθαρα, με αγάπη, στεριώνοντας μέσα μου πως, σε κάθε τι και καθένα που βλέπουμε ως “ξένο”, ως “άλλο”, ως “μακρυά”, υπάρχει ένα κομμάτι δικό μας, εμείς, μέσα μας.

«Ακριβή μου αδελφή,
ξέρεις πως είναι τα πράγματα. Δε χρειάζεται να στα πω εγώ. Αν είχα εγκαταλείψει τον Αλλάχ όλα θα ήταν πιο εύκολα. Ή αν είχα απορρίψει την αναρχία και δεχθεί σα σωστή τη σιιτική ή τη σουνιτική τάση. Ύστερα, πάλι, μπορούσα να εγκαταλείψω και τη χώρα και να επιστρέψω στην Ευρώπη. Τώρα όμως που αποφάσισα ότι θα μείνω, δεν υπάρχει εύκολος δρόμος.

[…] Μπορεί εκεί οι σύντροφοι να μη καταλαβαίνουν, όμως τουλάχιστον υπάρχουν σύντροφοι. Μπορείς ελεύθερα να ερωτεύεσαι με έναν σύντροφο. Δικαιούσαι να μιλάς. Μπορείς να κατέβεις την Πρωτομαγιά στο δρόμο. Και οι φυλακές σας είναι καλύτερες από τις δικές μας.

[…] Καταλαβαίνω τη δυσκολία σου. Όλοι στη δύση έχετε στο νου σας το Ισλάμ του μπιν Λάντεν, ή, στην καλύτερη περίπτωση, μια πίστη που αφορά αμόρφωτους και φανατικούς. Ακόμη κι εσύ, πρέπει να το παραδεχθείς. Μας θεωρείτε ύποπτους εκ γενετής. Δεν μπορείτε να κατανοήσετε την ταυτότητά μας, γιατί χρειάζεστε απλές κατατάξεις. Μπορεί να σου ακουστεί παράξενο, αλλά ακόμη κι ο πιο αμόρφωτος μουσουλμάνος έχει βαθύτερη γνώση της πολυπλοκότητας του ανθρώπου και της ζωής του από τους πιο μορφωμένους δυτικούς.

[…] Νοιώθω αμαρτωλός διότι δεν μπορώ να παραστώ στο τζαμί στην προσευχή. Είμαι καταδικασμένος να μένω εκκρεμής μεταξύ των διαφορετικών σχολών και παραδόσεων. Πιστεύω ότι ένας είναι ο Αλλάχ και ο προφήτης του κι απεσταλμένος του ο Μωάμεθ, αλλά είναι πολύ δύσκολο για έναν πρώην άθεο, έναν από πάντα αναρχικό να ανεχθεί την εξουσία που καταχράστηκε τα αγαθά κηρύγματα του προφήτη και μας οδήγησε στην διαφθορά και την καταστροφή της παραδοσιακής μας κοινοτικής ζωής. Οι κυβερνήσεις, οι θρησκευτικοί ηγέτες, οι τσιφλικάδες, οι καθηγητές, οι ιστορικοί, οι ψυχίατροι, όλοι υπηρετούν την καταστροφή, προσπαθούν να καταστρέψουν και να υποτάξουν. Βλέπεις όμως πως οι λαοί ήσυχα χτίζουν κάτω από τα ερείπια. Γι αυτό και μόνο αξίζει να είμαι αναρχικός. Γιατί ξέρω πως η εξουσία καταστρέφει και υποτάσσει. Γι αυτό και μόνο αξίζει να είμαι πιστός στο λαό μου. Γιατί ο λαός μου μπορεί να παρασύρεται, αλλά αυτό που θα μείνει στο τέλος θα είναι ό,τι θα έχει χτίσει ήσυχα κάτω από τα ερείπια.

[…] Πιστεύω στη μόρφωση αλλά όχι στη μόρφωση των σχολείων και των πανεπιστημίων. Πιστεύω στη μόρφωση που μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τη σημασία της συνεργατικότητας και να μπορέσουμε να συνεργαστούμε ελεύθερα και ισότιμα. Μόρφωση που δεν προέρχεται από ιδρύματα και κρατικούς μηχανισμούς, από θρησκευτικές ηγεσίες και πολυεθνικές εταιρίες. Που δεν προέρχεται από αυτούς που προσπαθούν να σου επιβάλλουν οποιαδήποτε “μία κι απόλυτη” αλήθεια.

[…] Καταλαβαίνω την ανησυχία σου. Προσπάθησε να σκέφτεσαι τι σημαίνει για μένα και πόση χαρά με γεμίζει η πίστη μου. Η αποκάλυψη του Θεού και των σημείων του θεμελιώνουν βαθύτερα την δέσμευσή μου στην Αναρχία. Το Κοράνι λέει ότι Αλλάχ συντάσσεται με κείνους που επιλέγουν την Ομορφιά.

[…] Μερικές φορές ενδίδω στην απελπισία. Η φτώχεια κι η άγνοια είναι οι πιο δύσκολοι εχθροί. Άλλες φορές μου δίνει θάρρος το ίδιο πράγμα που με βύθιζε στην απελπισία πριν. Η φτώχεια κι η άγνοια είναι γόνιμο έδαφος. Η νίκη μας καρτεράει στο τέλος. Αλλά μερικές φορές το βάρος είναι πολύ για τους ώμους μου…».