Λέει ο Κέρουακ στον «Δρόμο»: ¨Οι μόνοι άνθρωποι που υπάρχουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, τρελαίνονται να μιλήσουν, τρελαίνονται να σωθούν, που ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δεν χασμουριούνται ή λένε έστω και μια κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά, κίτρινα, ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους.¨
Και αυτό ακριβώς υπήρξε ο Κώστας ο Εφήμερος.
του Φοίβου Δεληβοριά
Υπήρξαμε πολύ στενοί φίλοι την περίοδο 2000-2002 και ξαναβρεθήκαμε με τις οικογένειες την τελευταία τριετία, στα μικρά διαλείμματα που το τρελό κεράκι μας μας άφηνε να ησυχάσουμε λίγο. Του έκανα κι ένα μικρό αντίδωρο στη φιλία του και στην έντιμη προσφορά του: μουσική στο ντοκιμαντέρ του για την ΕΡΤ.
Θυμάμαι την περσινή αγωνία του για το Press. Δεν τον είδα τότε, μου τα είπε όμως όλα ο αδελφικός του Κωνσταντίνος Πουλής. Με συγκινεί ιδιαίτερα που κατάφερε να σηκωθεί πάνω από τις παρεξηγήσεις και τις άδικες κατηγορίες, να χαρεί τους πιο δικούς του ανθρώπους και την αμέριστη στήριξη των πολλών που επιβράβευσαν την απολύτως θυσιαστική προσφορά του.
Δύναμη και αγάπη στη Γρανέτα, στα παιδιά του, στον Κωνσταντίνο, στην αδελφή του, σε όσους τον αγάπησαν αληθινά.
Οι υπόλοιποι ας συνεχίσουν το δρόμο. Μέσα από ωραία μονοπάτια στην Πεντέλη, με φωτάκια και μοτοσικλέτες και κιθάρες και μαγευτικές μουσικές. Ξέρω πολύ καλά τι λέω. Κάποτε αυτός κι οι φίλοι του με κέρασαν μια τέτοια διαδρομή. Και μπορεί ο δρόμος για μιαν ανεξάρτητη δημοσιογραφία να είναι πολύ πιο κακοτράχαλος. Από μια τέτοια μαγεμένη ουτοπία ξεκίνησε όμως στην ψυχή του Κώστα. Αντίο, φίλε μου.
Ανάρτηση στο Facebook
