του Μοχάμεντ Μπεν Γκούζι
Ήδη ακούω μερικές φωνές να λένε: «Και τι να την κάνεις την ελευθερία λόγου τότε; Τον κάθε Μπεν Αλί και Καντάφι δεν βιάστηκαν να ρίξουν; Ιδού και το αποτέλεσμα».
Η απάντηση είναι πως έσπασε ο φόβος, στον οποίο βασίστηκαν αυτά τα καθεστώτα. Επτά χρόνια πριν, θα το σκεφτόμουν αν θα υπέγραφα αυτό το κείμενο. Για τους εγχώριους δημοσιογράφους και ακτιβιστές η κατάσταση παραμένει μεν επίφοβη γιατί δρουν υπό την απειλή των όπλων και των μουλάδων, αλλά τα δεσμά έσπασαν το 2011 και τώρα οι ισλαμιστές έχουν δυσκολότερο έργο από τους τυράννους, τους οποίους η ιστορία έριξε στα σκουπίδια.
Ποιο είναι, όμως, αυτό το κακό που βρήκε τις αραβικές εξεγέρσεις και λέγεται ισλαμιστές; Από πού αντλούν τη δύναμη τους; Είναι νέο φαινόμενο; Πόσες αποχρώσεις έχει το πολιτικό Ισλάμ; Είναι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι (ΑΜ), το Ισλαμικό Κράτος (ΙΚ) και η Αλ Κάιντα το ίδιο πράγμα; Βασικά, υπάρχει στ' αλήθεια Αλ Κάιντα; Και το πιο σημαντικό: ποια είναι η σχέση όλων αυτών με τον νέο-ιμπεριαλισμό;
Τζιχαντιστικό Ισλάμ: Αλ Κάιντα
Ο Ρούζβελτ, ο βασιλιάς και η φρεγάτα
Η Αλ Κάιντα είναι μια σουνίτικη, τζιχαντιστική, πανμουσουλμανική τρομοκρατική οργάνωση. Τα θεολογικά θεμέλιά της και οι θρησκευτικές παραδόσεις της δεν είναι καθαρά ισλαμικά, αλλά υπάγονται στο ουαχαμπιστικό κίνημα. Το κίνημα των Ουαχάμπι ξεκίνησε στις αρχές του 18ου αιώνα από τον Μοχάμεντ Αμπντ Αλ-Ουαχάμπ και τον Μοχάμεντ Μπεν Σαούντ στη Σαουδική Αραβία (ΣΑ), ως ένα κίνημα απελευθέρωσης από την οθωμανική αυτοκρατορία. Ο βασικός στόχος, βέβαια, ήταν η διαδοχή των Οθωμανών στον ρόλο της πνευματικής ηγεσίας του μουσουλμανικού κόσμου. Σήμερα, ο Οίκος των Σαούντ βασιλεύει στη Σαουδική Αραβία, ενώ οι Ουαχάμπι αποτελούν τη θρησκευτική νομοθετική εξουσία.
Αρκετοί γράφουν το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας της Αλ Κάιντα, όταν οι ΗΠΑ μαζί με το βασίλειο των Σαούντ, όπλισαν τους μουτζαχεντίν (στρατιώτες του θεού) στον πόλεμο της Σοβιετικής Ένωσης με το Αφγανιστάν το 1979. Η ιδέα, όμως, μίας φιλίας μεταξύ του Δυτικού κόσμου και του πολιτικού Ισλάμ ξεκινάει αρκετά χρόνια νωρίτερα.
Ήταν το 1945 και μετά του τέλος του ΒΠΠ, όταν τα ηνία του κόσμου ξέφευγαν από τα γαλλο-αγγλικά χέρια, για να καταλήξουν στις υπερδυνάμεις του Ψυχρού πολέμου. Τότε, ο πρόεδρος της Αμερικής, Φράνκλιν Ρούζβελτ, καλεί πάνω στην αμερικανική πολεμική φρεγάτα Κουίνσι (USS Quincy), τον βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας, Αμπντούλ Αζίζ Αλ Σαούντ. Η σουρεάλ συνάντηση ανάμεσα στους γραβατωμένους της ελεύθερης αγοράς και τους φυλάρχους του Κόλπου, θα γεννήσει μια συνθήκη ζωτικής σημασίας για όλο τον αραβικό κόσμο.
Η συμφωνία προβλέπει μεταξύ άλλων την παροχή αμερικανικής στρατιωτικής προστασίας στο βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας, με αντάλλαγμα οι Σαουδάραβες να τροφοδοτούν τις ΗΠΑ με πετρέλαιο. Η ισχύς της συνθήκης ήταν για εξήντα χρόνια. Το 2005, όμως, ανανεώθηκε για άλλα τόσα από τον Μπους και τον βασιλιά Φαχντ.
Μέσα σε αυτές τις έξι δεκαετίες (1945-2005), η κοινωνία της Σαουδικής Αραβίας γέννησε δύο «τάσεις», σαν φυσικά επακόλουθα αυτής της συνθήκης. Η μία, αυτή που εκφραζόταν μέσω του καταναλωτισμού, πίστεψε στον ισλαμικό καπιταλισμό και βρήκε καταφύγιο στα αμερικανικά εμπορικά κέντρα της Τζέντα και του Ριάντ (σήμερα αποτυπώνεται κάπως έτσι). Η δεύτερη, αυτή που αντιδρούσε στη φιλία με τους Δυτικούς, κήρυξε τζιχάντ (ιερό πόλεμο) και οραματίστηκε ένα χαλιφάτο, του οποίου σήμερα βλέπουμε τα πρώτα -μαύρα- σημάδια του.
Το παλάτι της ΣΑ έψαχνε τρόπους να απομακρύνει το τζιχάντ από την αυλή του και οι ΗΠΑ προσδοκούσαν να συνεχιστεί το οικονομικό μοντέλο του καπιταλισμού, το οποίο «παραμόρφωσε» επιτυχώς τη ΣΑ και τον Κόλπο, καθιστώντας τη τον καλύτερο καταναλωτή των αμερικανών προϊόντων παγκοσμίως.
Πώς μπορεί λοιπόν να αποφευχθεί ο ιερός πόλεμος στο εσωτερικό της ΣΑ; Οι Αμερικάνοι έδωσαν την λύση: Ιερός πόλεμος κατά των κομμουνιστών στο Αφγανιστάν. Τι θα μπορούσε, λοιπόν, να πάει λάθος;
Μουτζαχεντίν: Η πρώτη γενιά τζιχαντιστών
Αυτά τα γεγονότα και αυτά που ακολούθησαν της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, είναι γνωστά σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Το τι μεσολάβησε, όμως, είναι το κρυφό σημείο του «παραμυθιού». Η ιδέα ήταν και πάλι της CIA, η οποία επικεντρώθηκε στην εξάπλωση του «ιού» των μαχητών του Αφγανιστάν στο εσωτερικό των αραβικών κοινωνιών. Αυτό έγινε χρησιμοποιώντας είτε τη γνώση είτε την άγνοια (ο παράγοντας ηλιθιότητα) των Αράβων μαχητών, που πολέμησαν στο Αφγανιστάν. Στόχος ήταν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους και να φτιάξουν πυρήνες τζιχαντιστών εκεί, για να ρίξουν τους τυράννους, αλλά για λογαριασμό των ΗΠΑ.
Αυτές οι υπο-ομάδες άρχισαν να λειτουργούν ως παρακλάδι μίας οργάνωσης-φάντασμα που ονομαζόταν Αλ Κάιντα, είχε ως πνευματικό της ηγέτη τον Μπιν Λάντεν και έδρα της την κατεχόμενη από τους ταλιμπάν, Καμπούλ.
Όλες οι προσπάθειές τους για να καταλάβουν την εξουσία σε οποιοδήποτε αραβικό κράτος πήγαν χαμένες -σε πολλές περιπτώσεις λόγω «ρουφιάνων» των Δυτικών μυστικών υπηρεσιών- αλλά ο κύκλος αίματος που άνοιξαν την δεκαετία του '90 αυτές οι οργανώσεις σημάδεψε τις χώρες που χτύπησε. Όσα από τα μέλη τους γλύτωσαν τις δολοφονίες και τη φυλακή, ξαναταξίδεψαν στο Αφγανιστάν για να ενταχθούν στη διεθνή πτέρυγα της Αλ Κάιντα. Οι αραβικές χώρες όμως είχαν ήδη μολυνθεί…
Η Αλ Κάιντα είναι απλά ένας ιός. Είναι μερικές βιντεοκασέτες ενός ανθρώπου που υποτίθεται κρυβόταν σε σπηλιά και μέσω τηλεόρασης έσπερνε το σπόρο της βίας. Είναι ένα μείγμα αλήθειας και φαντασίας. Δεν υπάρχει ηγεσία, δεν υπάρχει στρατός, δεν υπάρχουν όπλα. Δεν υπάρχει Αλ Κάιντα. Υπάρχουν, όμως, τα «υποκαταστήματα» της στα αραβικά κράτη, που ήταν και εξαρχής ο στόχος των δημιουργών της.
Αλ Κάιντα στο Ιράκ – Ισλαμικό Κράτος
Τον Μάρτιο του 2003, η Αμερική του Τζωρτζ Μπους εισβάλλει στο Ιράκ. Παρότι το κίτρινο «κέικ» δεν βρέθηκε ποτέ, οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ εκθρονίζουν τον Σαντάμ Χουσεΐν, τοποθετούν στη θέση του τον σιίτη μουσουλμάνο Νούρ Αλ Μαλκί ως πρόεδρο-μαριονέτα και διαλύουν τον ιρακινό στρατό.
Στο Ιράκ δημιουργήθηκαν συνθήκες για τζιχάντ, τώρα εναντίον της αμερικανικής κατοχής και αυτό προσέλκυσε αρκετούς μουτζαχεντίν από αραβικά κράτη. Αυτή τη φορά, βέβαια, οι μυστικές υπηρεσίες των Καντάφι, Χαφέντ Αλ Ασάντ (πατέρας του Μπασάρ) και Μπεν Αλί επέστρεψαν το «δώρο» του τζιχαντισμού στους Αμερικανούς, αφού οι ίδιες δρομολογούσαν τα ταξίδια των ιερών μαχητών στο Ιράκ.
Εκεί, τους περίμενε ένα νέο πρόσωπο που διαδραμάτισε σημαντικότερο ρόλο ακόμα και από τον Μπιν Λαντέν στην ιστορία του τζιχάντ. Ο Αλ Ζακράουι, ένας ποινικός ιορδανικής καταγωγής που πολεμούσε στο Αφγανιστάν, θα περάσει στην Μεσοποταμία και θα ιδρύσει την οργάνωση-μητέρα του ΙΚ, την Αλ Κάιντα του Ιράκ. Το πρώτο πετυχημένο εγχείρημα μιας αποτυχημένης ιδέας, ενός ψέματος, ήταν έτοιμο να στραφεί εναντίον του «Τζεπέτο» του.
Οι δύο βασικοί πυλώνες στην ηγεσία της οργάνωσης ήταν οι πιστοί του Μπιν Λαντέν και οι κυνηγημένοι από τους Αμερικανούς, άνθρωποι του Σαντάμ Χουσεΐν. Ο Ζαρκάουι συνθηκολόγησε με οπαδούς του Χουσεΐν και έτσι έφτιαξε την έδρα του στη γενέτειρα του Σαντάμ, Τικρίτ. Τα χρήματα για να φτιάξει αυτόν τον στρατό ήρθαν σε μεγάλο μέρος απο την ΣΑ, που διαφωνούσε με τις ΗΠΑ για την σιίτικη υπέροχη στο Ιράκ και σκόπευε στην εξάπλωση του ουαχαμπισμού.
Προς το τέλος της προεδρίας του ο Μπους, θα οπλίσει καλύτερα τον νεοσύστατο ιρακινό στρατό του Αλ Μαλκί και θα οδήγησει τους Αμερικανούς σε μία υποτιθέμενη νίκη. Το καταφέρνει με τη δολοφονία του Ζακράουι από χέρια των αμερικανικών δυνάμεων. Η πολεμική προπαγάνδα των ΗΠΑ παρουσιάζει τον θάνατο του στρατιωτικού ηγέτη της Αλ Κάιντα ως το τέλος του πολέμου στο Ιράκ, αλλά και το τέλος της οργάνωσης.
Η ιστορία της οργάνωσης μπορεί να τελειώνει κάπου εδώ, αλλά οι βάσεις που έχτισαν στις αραβικές πολιτείες, σε συνδυασμό με μία νέα, πιο αιματηρή και πιο ανεξήγητη μορφή τζιχαντισμού, που ήρθε απο την Ευρώπη, θα εκπλήξουν και την ίδια την Ιστορία.
Ισλαμικό Κράτος σε Ιράκ και Συρία
Το «end of history» δεν θα ισχύσει ούτε για την Αλ Κάιντα του Ιράκ, η οποία τελικά πέρασε στην παρανομία και περίμενε με υπομονή τη στιγμή για να ξαναεμφανιστεί. Χάθηκε για καιρό από τα ΜΜΕ, τα οποία ασχολήθηκαν με την «Ομπαμανία» και το κυνήγι του Νο1 καταζητούμενου, Οσάμα Μπιν Λαντέν. Έμεινε κρυμμένη, ώσπου μία σειρά από γεγονότα τη μεταμόρφωσαν σε ψευδοκράτος με σύνορα, στρατό και πολίτες να υποδουλώνει.
Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου
2010 – Η αραβική άνοιξη ξεκινά στην Τυνησία και εξαπλώνεται στα αραβικά κράτη.
2011 – Οι στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ, υπό τις διαταγές του Μπαράκ Ομπάμα, αποχωρούν απο το Ιράκ.
2011 – Δολοφονία του Μπιν Λαντέν στο Πακιστάν. Ο Ομπάμα, ακολουθώντας τις τακτικές του προκατόχου του, Τζωρτζ Μπους, θα παρουσιάσει τον θάνατο του ηγέτη της Αλ Κάιντα ως το τελευταίο κεφάλαιο στην ιστορία της οργάνωσης. Η Αλ Κάιντα χρήζει νέο αρχηγό της τον Αιγύπτιο Αλ Νταουάχρι.
2012 – Η ευκαιρία που έψαχνε η Αλ Κάιντα του Ιράκ, αλλά και αυτή που παραμένει στις σπηλιές του Αφγανιστάν και του Πακιστάν, γεννήθηκε, όταν ξεκίνησε ο πόλεμος της Συρίας.
2012- Αρκετοί φυλακισμένοι από την εποχή των ΗΠΑ δραπετεύουν και εισέρχονται στις τάξεις της Αλ Κάιντα.
2013 – Το παρακλάδι του Ιράκ επανεμφανίζεται μετά απο μεγάλη απουσία και καταλαμβάνει περιοχές της χώρας, αφού ο διεφθαρμένος ιρακινός στρατός δύσκολα αντιστέκεται στην απουσία των αμερικανικών δυνάμεων.
2013 – Η Αλ Κάιντα αλλάζει πρόσωπο και πνευματικό πατέρα. Μετονομάζεται σε Ισλαμικό Κράτος και υπακούει στις διαταγές του αγνώστου, έως εκείνη τη στιγμή, Αμπού Μπακέρ Αλ Μπαγκντάντι.
2013 – Ο Αλ Μπαγκντάντι ανοίγει νέο παρακλάδι της οργάνωσης στη Συρία, την Αλ Νούσρα.
2014 – Οι τζιχαντιστικές οργανώσεις της Συρίας γίνονται ένας μάχιμος και συμπαγής στρατός -σε μεγάλο βαθμό με τη βοήθεια των ΣΑ, Κατάρ, ΗΠΑ και Τουρκία-, ενώ στο Ιράκ, οι εδαφικές εκτάσεις που κερδίζουν οι ένοπλες ομάδες του Μπαγκντάντι δημιουργούν ένα μύθο γύρω απο το πρόσωπό του, που θα ζήλευαν ακόμα και οι Μπιν Λαντέν και Αλ Ζαρκάουι.
2014 – Ο στρατός του Ισλαμικού Κράτους εισβάλλει στα χωριά της χριστιανικής μειονότητας των Γιαζίντι. Είναι η πρώτη φορά που τα δυτικά ΜΜΕ μας συστήνουν το ΙΚ.
2014 – Το ΙΚ ελέγχει το ένα τρίτο του Ιράκ και ένα μεγάλο μέρος της Συρίας. Χαράζει νέα σύνορα στον χάρτη της Μέσης Ανατολής και ονομάζει τη γη μέσα σε αυτά, Ισλαμικό κράτος στο Ιράκ και Αλ Σαάμ (περιοχή της Συρίας).
Το 2014, ο αποκεφαλισμός του δημοσιογράφου, Τζέιμς Φόλει, θα γίνει η καμπάνα που χτυπάει για όλους. Η φρικτή αυτή πράξη θα διαδοθεί μέσω του ίντερνετ και τα μίντια θα ονομάσουν τον δολοφόνο, Τζιχάντι Τζον.
Άνοδος του φασισμού στη Μέση Ανατολή
Το 2014 το ΙΚ δυνάμωσε ξαφνικά. Τα εδάφη του ξεπερνούσαν το μέγεθος της Ελλάδας και σύμφωνα με τον ΟΗΕ, ο πληθυσμός που ζούσε υπό το ραβδί των τζιχαντιστών το 2015, ξεπερνούσε τα 8 εκατομμύρια.
Βασικοί παράγοντες για την άνοδο του Ισλαμικού Κράτους:
1) Εξωτερική πολιτική «Made in USA»: Όσα προαναφέραμε για την εμπλοκή των ΗΠΑ σε Αφγανιστάν και Ιράκ.
2) Πόλεμος Συρίας: Ο Μπαγκντάντι, ο οποίος είχε ήδη εκμεταλλευτεί το κενό που άφησαν οι ΗΠΑ στο Ιράκ, με την εμπλοκή του στον συριακό πόλεμο εξασφάλισε πρόσβαση στα όπλα, με τα οποία εξόπλιζαν οι Δυτικές χώρες τους αντάρτες.
3) Καθεστώς Ασάντ: Το ΙΚ κατέλαβε περιοχές στη Συρία, κυρίως λόγω της ανοχής του Μπασάρ Αλ Ασάντ, ο οποίος χρησιμοποίησε πολιτικά τα έκτροπα των τζιχαντιστών, για να διαλύσει την εικόνα των ανταρτών στα μάτια της παγκόσμιας γνώμης.
4) Φασισμός στην Ευρώπη: Η ύπαρξη του ΙΚ βοηθούσε στην ανέλιξη του ευρωπαϊκού φασισμού, την ίδια στιγμή που και ο νεοφιλελευθερισμός «τσίμπησε» ψήφους ισλαμοφοβίας. Πόσους εκλογικούς σταυρούς μπορεί να χαρίσει ένας μελαμψός, που την ώρα που σκοτώνει αθώους στο Παρίσι φωνάζει «Ζητώ η Συρία. Αλλάχ Ακμπάρ» (ο θεός είναι μεγάλος);
5) Κρίση: Τι σε φοβίζει πιο πολύ; Η ανεργία ή η μουσουλμανική εισβολή στη Γηραιά ήπειρο;
6) Αραβικές κοινωνίες: Οι Άραβες πιάστηκαν «οφσάιντ» σε ένα θέμα: Στην έλλειψη ενός μηχανισμού κοινωνικής αντίδρασης εντός των ίδιων των αραβικών κοινωνιών, που να αποσκοπεί στην καταπολέμηση του ισλαμοφασισμού. Αυτό δημιούργησε και ένα στήριγμα σε όσους είναι της φιλοσοφίας ότι, «Οι Γερμανοί επί Χίτλερ ήταν όλοι Ναζί».
7) ΗΠΑ: Τέλος, το πιο σημαντικό είναι πως η Αμερική πίστευε ή ήθελε να πιστεύουμε ότι η Αλ Κάιντα τελείωσε.
Η διαδοχή αυτών των γεγονότων δημιούργησε το τέρας που λέγεται ΙΚ. Από το Αφγανιστάν επί Σοβιέτ, στο Ιράκ επί ΗΠΑ και στην ΣΑ επί κυριαρχίας των Σαούντ. Από Αλ Κάιντα έγινε Αλ Κάιντα Ιράκ και ύστερα από ΙΚ έγινε ΙΚ στο Ιράκ και τη Συρία. Όλα αυτά τα χρόνια η οργάνωση επιζούσε παρότι δεν είχε συμμάχους. Είχε όμως έναν και μοναδικό φίλο. Αυτός ο φίλος την στήριζε όλα αυτά τα χρόνια με όλα τα μέσα και την βοήθησε στα δύσκολα. Αν πάρει κανείς υπόψη του το «Δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι», αντιλαμβάνεστε τι κουμάσι θα είναι και αυτός ο φίλος… Οι ΗΠΑ με τη ΣΑ βρέθηκαν το 1945 πάνω σε εκείνη τη φρεγάτα και οι πρώτοι όπλισαν τους δεύτερους. Το 1979 οι Σαουδάραβες εφοδίασαν τους μουτζαχεντίν με τα όπλα των Αμερικανών. Το 2013, οι δύο μαζί όπλισαν τους τζιχαντιστές στην Συρία. Τι θα μπορούσε να πάει λάθος;
Πολιτικό Ισλάμ: Η κοινωνία των Αδελφών Μουσουλμάνων
Η κοινωνία των Αδελφών Μουσουλμάνων ή οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι (ΑΜ) είναι ένα θρησκευτικό πολιτικό μόρφωμα, που μετρά σχεδόν 100 χρόνια ζωής. Ιδρύθηκε το 1928 από τον λόγιο δάσκαλο, Χασάν Αλ Μπανά στην Ισμαηλία της Αιγύπτου. Ο Αλ Μπανά κατάφερε με επιτυχία να μεταφράσει το πνεύμα του αραβικού ισλαμικού κινήματος που γεννήθηκε κάτω από την οθωμανική κυριαρχία, στη γλώσσα της σύγχρονης πολιτικής και προσάρμοσε τα αιτήματα του πολιτικού Ισλάμ του 19ου αιώνα στη μοντέρνα πλατφόρμα του κοινοβουλευτισμού. Βασικός στόχος των Αδελφών τότε, όπως άλλωστε και όλων των τοπικών κινημάτων της εποχής, ήταν η απελευθέρωση της Αιγύπτου από την Αγγλία.
Το σύνθημα της οργάνωσης είναι: «Ο Αλλάχ είναι ο στόχος μας. Το Κοράνι το Σύνταγμα. Ηγέτης ο προφήτης. Τζιχάντ ο δρόμος μας και ο θάνατος για χάρη του θεού η επιθυμία μας». Η Αδελφότητα έπαιξε τεράστιο ρόλο στα εσωτερικά δρώμενα της χώρας και εξελίχθηκε σε κίνημα που διαφωνούσε με τη μοντερνοποίηση του αραβικού κόσμου, στοχεύοντας στην εγκαθίδρυση ενός κράτους βασισμένο στο Ισλάμ.
Αξιοσημείωτο είναι πως μέχρι και σήμερα, οι ΑΜ δεν είναι στη λίστα της Δύσης με τις τρομοκρατικές οργανώσεις, αν και εδώ και 89 χρόνια είναι παράνομοι στις αραβικές χώρες. Εδώ να σημειώσουμε ότι, οι ΑΜ δεν αποτελούν παρακλάδι της Αλ Κάιντα ούτε του ΙΚ, δεν είναι στρατός και δεν ευθύνεται για καμία από τις τρομοκρατικές ενέργειες των ισλαμιστών που βλέπουμε στην τηλεόραση.
Για να καταλάβει κανείς την «ψυχοσύνθεση» των Αδελφών, ας κοιτάξει στα ακροδεξιά παραδείγματα της Ευρώπης. Όπως η Χρυσή Αυγή, έτσι και οι ΑΜ, εκτός από την αλλόκοτη συμμετοχή τους στη Βουλή και την ψευτοπαρουσία στις φτωχογειτονιές, βασίζονται στην πολιτική του τραμπουκισμού και του πεζοδρομίου. Και όπως η Λεπέν, έτσι και οι Αδελφοί ποντάρουν στην ξενοφοβία. Οι Γάλλοι φοβούνται τους μελαμψούς, αλλά και οι Αιγύπτιοι φοβήθηκαν μην καπηλευτεί η Δύση την επανάσταση τους και ψήφισαν Μόρσι.
Ο κύριος τρομπόνι για τους Αδελφούς
Στις 28 Δεκεμβρίου 1948, ο πρωθυπουργός της Αιγύπτου Μαχμούντ Αλ Νόκρασι δολοφονείται από έναν αστυνόμο στην είσοδο του υπουργείου Εσωτερικών στο Κάιρο. Ο θύτης, σύμφωνα με την τότε κυβέρνηση, άνηκε στους ΑΜ, των οποίων τη δράση το θύμα είχε ανακηρύξει παράνομη.
Μία εβδομάδα αργότερα, ο υπεύθυνος ασφαλείας της βρετανικής πρεσβείας στο Κάιρο, Τζέι Τζέι Τζένκινς, γράφει αναφορά στο Λονδίνο για την κατάσταση στην Αίγυπτο. Για να διαφυλάξει τους ανθρώπους του, δίνει ονόματα πνευστών μουσικών οργάνων στις πηγές του:
«Επισκέφθηκα τα γραφεία της κυβέρνησης και συναντήθηκα με τον τρομπέτα για να τον συγχαρώ για την προαγωγή του σε ταξιάρχη. Ύστερα είχα συνάντηση με τον τρομπόνι για θέματα ασφαλείας και με ενημέρωσε πως η ηγεσία της αστυνομίας και η κυβέρνηση ανησυχούν, καθώς ανακαλύπτονται συνεχώς νέες φωλιές των Αδελφών εντός της αστυνομίας. […] Πιστεύω πως πρόκειται να γίνουν μερικές συλλήψεις.»
Στο ίδιο έγγραφο ο Τζένκινς σημείωνε στους ανώτερους τους: «Ο Νόκρασι γνώριζε το ρίσκο που έπαιρνε, όταν έβγαλε την Κοινότητα εκτός νόμου».
Παρανομία, εξουσία, φυλακή
Η εξέγερση της πλατείας Ταχρίρ το 2011 και οι μετέπειτα αλλαγές που έφερε στην Αίγυπτο, ανέδειξαν τους Αδελφούς σε κόμμα εξουσίας. Παρότι δεν ήταν παρόντες από την αρχή της εξέγερσης, κατάφεραν να πλασαριστούν ως πρωτεργάτες και να εκμεταλλευτούν το ότι ήταν η μοναδική οργανωμένη πολιτική δύναμη στην Αίγυπτο. Στις εκλογές, βέβαια, οι ΑΜ αναμετρήθηκαν με κόμματα που υστερούσαν σε δύναμη και με πρόσωπα άγνωστα στους πολίτες. Συμπεριλαμβανομένων των αριστερών κινημάτων, όλοι έχασαν από τον «γίγαντα» που ζούσε στην παρανομία για 85 χρόνια.
Ο «γίγαντας» έθρεφε την εικόνα του με φιλανθρωπίες και από τους φοιτητές που δρούσαν στα πανεπιστήμια. Άγραφοι νόμοι διέπουν την οργάνωση, όπως ότι, όταν ένα ηγετικό στέλεχος πεθαίνει, μέρος της περιουσίας του πάει στους Αδελφούς.
Από το γράμμα του Τζένκινς το 1948 μέχρι τη νίκη τους το 2012 μεσολάβησαν 50 χρόνια στρατιωτικής μπότας, που κατάφεραν να διαλύσουν τους ΑΜ και άλλα 10, που με ενορχηστρωτή τον Μουμπάρακ ξανάβγαλαν του Αδελφούς στο προσκήνιο.
Αυτή είναι η Κοινότητα των Αδελφών Μουσουλμάνων. Ένα άλλο είδος πολιτικού Ισλάμ που μας είναι άγνωστο, αλλά διαθέτει τακτικές πολιτικής πάλης που μας είναι αρκετά γνωστές. Δεν είναι τζιχαντιστές, αλλά κάνουν ιερό πόλεμο μέσω του κοινοβουλίου. Σήμερα είναι πάλι κρυμμένοι και η ηγεσία τους είναι στη φυλακή. Οι σχέσεις τους με το Κατάρ και την Τουρκία δημιούργησαν εχθρούς εκτός συνόρων, ενώ και εντός, οι πολίτες της κοσμικής Αιγύπτου δεν δέχτηκαν την ισλαμική τους φορεσιά.
Στην περιοχή τα γεγονότα αλλάζουν καθημερινά και μετά τον οικονομικό αποκλεισμό του Κατάρ απο τις αραβικές χώρες, η Αδελφότητα, ειδικά, χάνει την οικονομική και μιντιακή υποστήριξη της Ντόχα. Άλλο ένα ραντεβού με την κακοτυχία και άλλη μια επιστροφή στον παράνομο αγώνα, δηλαδή. Για όσους ήλπιζαν σε θρησκευτικό καθεστώς, ο στρατός απάντησε όχι. Για όσους Αιγύπτιους ονειρεύτηκαν κάτι καλύτερο στην πλατεία Ταχρίρ, οι ΑΜ και ο στρατός είπαν όχι.