
Μια σύντομη καταγραφή των πυρηνικών σχέσεων Ιραν- Ισραήλ και μια επιλογή των καλύτερων από τα εμπλουτισμένα ψέμματα του Μπίμπι.
Μία από τις …λεπτομέρειες που αποσιωπούνται όσο παρακολουθούμε την νέα φάση της Ισραηλινής βαρβαρότητας και ατιμωρησίας, είναι πως το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν ξεκίνησε επί Σάχη, με τις ευλογίες των ΗΠΑ και του Ισραήλ – το Ιράν του Σάχη ήταν η δεύτερη μουσουλμανική χώρα που αναγνώρισε το Ισραήλ, πρώτη ήταν η Τουρκία. Ήταν ο βασικός σύμμαχος ΗΠΑ και Ισραήλ στην περιοχή, ενώ οι διαβόητες μυστικές υπηρεσίες του Σάχη, η Σαβάκ, συνεργάζονταν με τη CIA, τη Μοσάντ και την τουρκική ΜΙΤ. Σάχης, Μπεν Γκουριόν και Μεντερές ήταν οι ηγέτες των τριών κρατών την εποχή της κοινής συμφωνίας και δράσης, που ανεπίσημα ονομάζαν Τρίαινα, όπως αποκάλυψε ο ισραηλινός Γιόσι Αλφέρ, άνθρωπος κλειδί στις διάφορες από κοινού επιχειρήσεις τους και, προεπαναστατικά, κορυφαίος ειδικός της Μοσάντ σε θέματα Ιράν.
«Η πρώτη τριμερής συνάντηση πραγματοποιήθηκε στην Τουρκία τέλη Σεπτεμβρίου αρχές Οκτωβρίου του 1958», θα πει ο Άλφερ. Οι συμμετέχοντες – όλοι επικεφαλής των υπηρεσιών κατασκοπείας των αντίστοιχων χωρών τους – χώρισαν την περιοχή σε σφαίρες ευθύνης για κάθε ένα από τα μέρη. Η ιρανική υπηρεσία πληροφοριών είχε αναλάβει τον Περσικό Κόλπο, το Ιράκ και το Μαρόκο. «Μόλις ολοκληρώσαμε την ίδρυση της Τρίαινας, τρέξαμε να το πούμε στους Αμερικανούς», λέει ο Άλφερ. «Καυχηθήκαμε, κοιτάξτε, έχουμε συντάξει ένα δικό μας σύμφωνο του ΝΑΤΟ. Ο Μπεν Γκουριόν προώθησε την Τρίαινα στην κυβέρνηση Αϊζενχάουερ στην Ουάσιγκτον ως πλεονέκτημα για τη Δύση».
Το δώρο των ενθουσιασμένων αμερικάνων, της CIA πιο συγκεκριμένα, ήταν η κατασκευή σε έναν λόφο, βόρεια του Τελ Αβίβ, ενός πολυτελούς κτηρίου για τη στέγαση του αρχηγείου της Τρίαινας. «Το ισόγειο περιλάμβανε μια Μπλε Πτέρυγα για χρήση από τους Ιρανούς και μια Κίτρινη Πτέρυγα για τους Τούρκους, με τις αίθουσες συνεδριάσεων στον δεύτερο όροφο». Υπήρχαν επίσης σουίτες φιλοξενίας, πλήρως εξοπλισμένη κουζίνα, πισίνα, πολυτελής κινηματογράφος και πλήρες γυμναστήριο – ότι χρειαζόταν για την κρυφή φιλοξενία υψηλόβαθμων ξένων αξιωματούχων. «Θυμάμαι τον ενθουσιασμό που με κατέλαβε όταν έφτασα για την πρώτη μου συνάντηση και με σύστησαν στον Στρατηγό Νασίρι, τον εντυπωσιακό διοικητή της Σαβάκ, της υπηρεσίας πληροφοριών του σάχη. Εμφανίστηκε με στολή, με μια αύρα φόβου και μυστηρίου» θα πει ο Αλφέρ.
Η πρώτη κοινή επιχείρηση που σχεδιάστηκε στο κτήριο αυτό ήταν κατά της Συρίας. «Δεν υλοποιήθηκε, αλλά η συνεργασία μεταξύ των μερών έγινε όλο και πιο ισχυρή».
Στο ίδιο κτήριο, με άλλες χρήσεις πια, το 2010, ο τότε και νυν πρωθυπουργός του Ισραήλ, Βενιαμίν Νετανιάχου, και ο υπουργός Αμύνης του, Εχούντ Μπαράκ, εξέτασαν αν έπρεπε και πως έπρεπε να πληγούν οι πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Όχι του Ιράν του Σάχη πια, γιατί το Ιράν του Σάχη είχε ξεκινήσει πυρηνικό πρόγραμμα με τις ευλογίες τόσο των ΗΠΑ όσο και του Ισραήλ. Ήταν η εποχή των «Ατόμων για την Ειρήνη» του Αϊζενχάουερ, όταν οι υποψήφιοι πυρηνικοί φυσικοί του Ιράν γέμιζαν το ΜΙΤ και η General Electric σχεδίαζε τις υποδομές στο Πυρηνικό Κέντρο του Ισφαχάν. Η εποχή που το Ισραήλ έμπαινε στην τελική ευθεία απόκτησης πυρηνικών όπλων.
Η πορεία είχε ξεκινήσει ήδη το 1949. Ο Δαυίδ μπεν Γκουριόν είχε στρατολογήσει και φέρει τότε στο Ισραήλ κάποιους από την αφρόκρεμα των εβραίων επιστημόνων όλου του κόσμου και έδωσε την εντολή να ξεκινήσουν γεωλογικές έρευνες στη Νεγκέβ, όπου βρέθηκαν μικρά κοιτάσματα ουρανίου. Από το 1953 όλη η έρευνα γίνεται στο Ινστιτούτο Βάισμαν, το οποίο βομβαρδίστηκε πρόσφατα από το Ιράν.
Ο πρώτος πυρηνικός αντιδραστήρας του Ισραήλ φτιάχνεται με χρήματα των ΗΠΑ, κάτω από την αιγίδα του προγράμματος «Ατομα για την Ειρήνη» του Αϊζενχάουερ, ενός από τα όπλα με φερετζέ του Ψυχρού Πολέμου (αυτά, όμως, άλλη φορά).
Το Ισραήλ απέκτησε πυρηνικά πριν το Ιράν (του Σάχη) αλλά και το Ιράν του Σάχη, με το ίδιο πρόγραμμα του Αϊκ, μπήκε τότε στο παιγνίδι, με τις ευλογίες ΗΠΑ και Ισραήλ (Τρίαινα, βλέπεις). Η σχετική διμερής συμφωνία υπεγράφη το 1957, και η πρώτη πυρηνική ερευνητική εγκατάστασης φτιάχτηκε στην Τεχεράνη. Ο αντιδραστήρας ξεκίνησε να λειτουργεί το 1967, με ουράνιο υψηλού εμπλουτισμού που δώριζαν οι ΗΠΑ. Τρία χρόνια αργότερα, το 1970, το Ιράν (του Σάχη) υπογράφει τη Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Οπλων, από την οποία δεν αποχώρησε ποτέ. Ο Σάχης είχε. Δηλώσει τότε πως στόχος του πυρηνικού προγράμματος ήταν η παραγωγή φτηνής ηλεκτρικής ενέργειας. Κανείς δεν αναρωτήθηκε – όπως χτες ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ- αφού έχουν τόσο πετρέλαιο τι την θέλουν την πυρηνική ενέργεια…
Μετά την Επανάσταση
Οι ισορροπίες, συμμαχίες και μυστικές συνεργασίες τελείωσαν απότομα με την μεγάλη λαϊκή επανάσταση του 1979, που ανέτρεψε το Σάχη. Από κει και πέρα οι σχέσεις με το Ισραήλ (και τις ΗΠΑ) είναι πολύ διαφορετικές. Αξίζει εδώ να αναφερθεί πως, η Σαβάκ είχε ζητήσει από την Μοσαντ να αναλάβει τη δολοφονία του Χομεϊνί στο Παρίσι όπου βρισκόταν εξόριστος, αλλά η Μοσάντ τον θεωρούσε ακίνδυνο και δεν αποδέχθηκε.
Ειρήσθω εν παρόδω πως, τόσο ο Χομεϊνί – από την εποχή της εξορίας του στο Ιράκ- όσο και οι αριστεροί ιρανοί επαναστάτες, έχουν στενές σχέσεις με το ένοπλο κίνημα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Είναι πάρα πολλοί οι επαναστάτες που εκπαιδεύτηκαν τότε από τους Παλαιστίνιους μαχητές. Εντός του Ιράν είναι πράξη αντίστασης να δίνεις την ελεημοσύνη σου (βάσει των μουσουλμανικών κανόνων) για την ενίσχυση του παλαιστινιακού αγώνα – θρησκευτικοί ηγέτες θα συλληφθούν, βασανιστούν και φυλακιστούν από τη Σαβάκ για να δώσουν εντολή να σταματήσει αυτό, αλλά θα αρνηθούν σθεναρά. To Παλαιστινιακό ζήτημα ήταν κυρίαρχο για το λαό του Ιράν και παρέμεινε τέτοιο μέχρι σήμερα: η πρώτη ξένη αντιπροσωπεία που επισκέπτεται το Ιράν μετά την Επανάσταση είναι της PLO, υπό την ηγεσία του Γιασέρ Αραφάτ, στον οποίο και παραδίδονται τα κλειδιά της πρώην ισραηλινής πρεσβείας στην Τεχεράνη, σημερινής παλαιστινιακής πρεσβείας.
O 8χρονος πόλεμος Ιράν- Ιράκ, με το Ιράκ του (τότε πολυαγαπημένου της Δύσης) Σαντάμ Χουσεϊν να επιτίθεται κατά του Ιράν και της Επανάστασης, φέρνει το Ιράν αντιμέτωπο με όπλα μαζικής καταστροφής. Οι ιρακινοί και οι σύμμαχοί τους ιρανοί Μουτζαχεντίν αλ Χαλκ χρησιμοποιούν χημικά (κυρίως γερμανικής παρασκευής) σε 500 επιθέσεις τους, και με αυτά καταστρέφουν με αυτά τριάντα ολόκληρα χωριά. Από τα θύματα αυτών των επιθέσεων περίπου 100.000 επέζησαν και χρειάζονταν/ χρειάζονται συνεχή ιατρική φροντίδα, μεταξύ των οποίων και χιλιάδες από τα τότε παιδιά των περιοχών που δέχθηκαν τις χημικές επιθέσεις. Πάνω από χίλιοι είναι όσοι νοσηλεύονται μόνιμα από τότε, σε ειδικές πτέρυγες των νοσοκομείων. Τότε ο Χομεϊνί θα χαρακτηρίσει «όπλα του διαβόλου» τα όπλα μαζικής καταστροφής, εκδίδοντας και τον περίφημο φετφά που απαγορεύει τη χρήση τους από το Ιράν (και ισχύει ακόμη, ανανεωμένος από τον Χαμενεϊ).
Αν το Ιράν ήθελε να έχει πυρηνικά όπλα, θα είχε. Δεν έχει. Επίσης, δεν έχει επιτεθεί ποτέ σε οποιοδήποτε άλλο κράτος – πλην των πρόσφατων επιθέσεων κατά του Ισραήλ που είναι απολύτως δικαιολογημένες βάσει του Διεθνούς Δικαίου. Είναι σαφές, μάλιστα, από όλη την πρόσφατη, μετεπαναστατική, ιστορία του Ιράν ότι στηρίζεται και στηρίζει το Διεθνές Δίκαιο (και ως μόνο του καταφύγιο, σε μεγάλο βαθμό). Το Ιράν ζει υπό το βάρος των παράνομων και μονομερών κυρώσεων, που δολοφονούν το λαό του, χρόνια ολόκληρα, με τη Δύση να θρέφει το παραμύθι του «επικίνδυνου Ιράν» δεκαετίες τώρα. Η απλή λύση (που έχει προτείνει πολλές φορές το Ιράν) για πλήρη αποπυρηνικοποίηση της Δυτικής Ασίας (δηλαδή καταστροφή των πυρηνικών του Ισραήλ, της μόνης πυρηνικής δύναμης στην περιοχή, που σκοτώνει και δεν πληρώνει) δεν βρίσκει πουθενά ευήκοα ώτα. Σε αντίθεση με το γενοκτόνο καθεστώς που στηρίζει με πολύ αγάπη για όλα του τα εγκλήματα η Δύση.
Ψέμματα, ψέμματα, φταίω εγώ που σ’ έμαθα….
Η πολιτική / πολεμική χρήση του δήθεν πυρηνικού κινδύνου από το Ιράν αποτελεί εμμονή του Βενιαμίν Νετανιάχου, σημερινού πρωθυπουργού του Ισραήλ, το οποίο Ισραήλ όχι μόνον έχει πυρηνικά όπλα, αλλά, σύμφωνα με τον πρώην ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Κόλιν Πάουελ, έχει 200 πυρηνικές κεφαλές ειδικά στραμμένες προς την Τεχεράνη.
Το 1992, απλό μέλος της Κνεσέτ, ο Μπίμπι Νετανιάχου δήλωσε για πρώτη φορά κάτι που έγινε το σήμα κατατεθέν του: «Μέσα σε τρία με πέντε χρόνια το Ιράν θα έχει αυτόνομα την ικανότητα να αναπτύξει και παράγει ατομικά όπλα».
Τρία χρόνια αργότερα, το 1995, με την έκδοση του βιβλίου του “Πολεμώντας την Τρομοκρατία” επανέλαβε και γραπτώς τον ισχυρισμό για “τρία με πέντε χρόνια” στα οποία “το Ιράν θα κατέχει τα προαπαιτούμενα για ανάπτυξη ατομικών όπλων”.
Το 2002 καταθέτει στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, και, ζητώντας εισβολή στο Ιράκ, θα πει πως “τα δύο κράτη που συναγωνίζονται μεταξύ τους ποιο πρώτο θα αποκτήσει πυρηνικά όπλα είναι το Ιράκ και το Ιράν”. Γι’ αυτόν, το θέμα είναι “πιο καθεστώς θα πέσει πιο εύκολα”.
Τα ψέμματα για το Ιράκ είναι γνωστά και καταγραμμένα, ένα προς ένα κι έχουν και διασημότερους ψεύτες να επιδείξουν, όμως ο Μπίμπι είχε προγηθεί, και τότε.
Όταν τα wikileaks θα φέρουν στο φως και όλες τις “πληροφορίες” που ο Νετανιάχου έδωσε στο Στέητ Ντηπάρτμεντ το 2009 (wikileaks στέητ ντηπάρτμεντ) ο χρόνος μικραίνει: μαθαίνουμε ότι “το Ιράν είναι ένα με δύο χρόνια” μακρυά από την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων.
Τρία χρόνια αργότερα, το 2012 από το βήμα της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ βγάζει σχεδιάκι βόμβας καρτούν και πληροφορεί το κοινό ότι “το Ιράν μπορεί μέχρι την άνοιξη του 2013 να έχει αναπτύξει” τα όπλα αυτά. Εκεί κάπου αρχίζει το παραμύθι του “ενός χρόνου με έξι μήνες”.
Κανένας δεν πολέμησε περισσότερο από τον Νετανιάχου το Κοινό Ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης (JCPOA, Joint Comprehensive Plan of Action) που υπέγραψε ο Ομπάμα με το Ιράν, ώστε να λυθεί, με βάσει κοινό πλαίσιο, το ζήτημα του εμπλουτισμού ουρανίου από τη χώρα. Μιλώντας στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, του οποίου είναι συχνός καλεσμένος, το 2015, επιτίθεται στην συμφωνία και λέει αυτό που, από τότε και μετά, θα επαναλαμβάνει ο επόμενος πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ, ως εξήγηση της αποχώρησης του από το JCPOA: «η εναλλακτική λύση σε αυτή την κακή συμφωνία είναι μια πολύ καλύτερη συμφωνία». Το παραμύθι ότι «ο Τραμπ αποχώρησε γιατί ήθελε καλύτερη συμφωνία» από κει ξεκινάει και καλά κρατεί. Ο πρόεδρος που επέτυχε τη συμφωνία, ο Ομπάμα, θα μιλήσει για «μία από τα ίδια, τίποτε καινούριο» καρφώνοντας τον Μπίμπι, όμως, «ο Νετανιάχου είχε το κοινό του Ενός» που χρειαζόταν, όπως θα γράψει τo TIME, αναφερόμενο στους θεατρινισμούς του και όσα ψευδώς υποστηρίζει τόσες δεκαετίες, λίγο πριν ο Τραμπ αποχωρήσει από τη συμφωνία. Ο και σήμερα πρόεδρος των ΗΠΑ είχε χαρακτηρίσει τότε το Κοινό Ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης «ντροπή» και «μία από τις χειρότερες και πιο μονόπλευρες συμφωνίες στις οποίες έχουν ποτέ συνάψει οι Ηνωμένες Πολιτείες».
Αξίζει να αναφερθεί πως, η συμφωνία έχει τόσο ερεθίσει τον Νετανιάχου που καταδικάζει όσους χάρηκαν με αυτή διεθνώς και επί 45 δευτερόλεπτα κοιτά αυστηρά, σιωπηλός, απαξάπαντες στην γενική συνέλευση του ΟΗΕ, με ύφος κατηγόρου και τιμωρού.
Εκείνη η ομιλία του Νετανιάχου στο Κογκρέσο, επί Ομπάμα, είχε και μιάν άλλη ιδιαιτερότητα: ο πρωθυπουργός του Ισραήλ είχε προσκληθεί από τον πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων, τον Τζον Μπόνερ, χωρίς να ερωτηθεί ο Λευκός Οίκος και χωρίς να τηρηθεί το πρωτόκολλο – ακριβώς γιατί ο Λευκός Οίκος δε θα δεχόταν να αποσταλεί η πρόσκληση. Την ομιλία παρακολούθησαν όλοι οι Ρεπουμπλικάνοι και αρκετοί, αλλά όχι όλοι, Δημοκρατικοί.
Λίγο πριν ο Τραμπ αποχωρήσει από τη Συμφωνία, ο Νετανιάχου είχε αρχίσει και πάλι το γνωστό παραμύθι, ώστε να ενισχύσει τον Τραμπ. Βάφτισε νέες τις παλιές κατασκευασμένες πληροφορίες που ανακυκλώνει και πήρε τους δρόμους να πείσει το διεθνές ακροατήριο.
Το «ακροατήριο του ενός», του Ντόναλντ Τραμπ, συνεχίζει να το έχει. Σε σημείο που ο πρόεδρος των ΗΠΑ να αγνοεί τις ίδιες του τις μυστικές υπηρεσίες, δια στόματος Τοαλσι Γκάμπαρντ, που του λένε ότι όχι μόνο το Ιράν δεν επιδιώκει να αποκτήσει πυρηνικά όπλα, αλλά και ο φετφάς του Αγιατολλάχ που απαγορεύει την κατασκευή όπλων μαζικής καταστροφής συνεχίζει να ισχύει.
Πρέπει να αναφερθεί πως, παρότι το Σχέδιο είχε συμφωνηθεί επί Ομπάμα και με αντιπρόεδρο τον Μπάιντεν, ο Νετανιάχου βρήκε ευήκοον ούς και επί προεδρίας του τελευταίου, όταν το 2021 εξεταζόταν η επιστροφή των ΗΠΑ στο Σχέδιο. Και πάλι είχε, τότε, επαναλάβει τα περί πυρηνικών και Ιράν που αποτελεί «υπαρξιακή απειλή» για το Ισραήλ, αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα επιδιώξει πόλεμο, εάν και εφόσον υπάρξει συμφωνία.
Μια, ακόμη, ιστορία από παλιά
Το 2003 το Ιράν (υπό τον πρόεδρο Μοχάμαντ Χαταμί) πρότεινε στις ΗΠΑ πλήρη ειρήνευση και μάλιστα όχι μόνο με εκείνες αλλά και με το Ισραήλ, εφόσον το τελευταίο περιοριζόταν στα σύνορα του 1967. Η πρόταση είχε φτάσει στις ΗΠΑ δια της γνωστής οδού, της Ελβετίας, που συνήθως παίζει τον ενδιάμεσο μεταξύ των δύο κρατών. Αναφερόταν εκτενώς στην διαδικασία ειρήνευσης και ζητούσε ως αντάλλαγμα «την διακοπή κάθε εχθρικής κίνησης» από πλευράς ΗΠΑ και «τερματισμό όλων των κυρώσεων». Αποδεχόταν την Διακήρυξη της Βηρυτού, που ήταν σαουδαραβική πρωτοβουλία και που είχε γίνει γνωστή με το σλόγκαν Land for Peace, Γη με αντάλλαγμα την Ειρήνη. Τέλος, αποδεχόταν κάθε έλεγχο από τον Διεθνή Οργανισμό Ατομικής Ενέργειας, στο πυρηνικό του πρόγραμμα. Ήταν ένα είδος «συμφωνίας του Αβραάμ» του καιρού της, ας το πω και είχε την πλήρη έγκριση του αγιατολλάχ Χαμενεϊ. H απάντηση του Μπους; Προς την Ελβετική κυβέρνηση ότι «δεν έπρεπε να τον ενοχλούν με τέτοια». Προς το κοινό του πως «το Ιράν θέλει να καταστρέψει το Ισραήλ» και «ανήκει στον Άξονα του Κακού».
Όποτε μιλάμε για τις ελάχιστες περιπτώσεις των τελευταίων δεκαετιών (;) όπου υπήρξε πραγματική απόδοση δικαιοσύνης απέναντι σε μια πραγματική ναζιστική και εγκληματική οργάνωση.
Σε κάνει να αναρωτιέσαι που θα βρισκόταν η χώρα αν είχε ανεξάρτητη δικαιοσύνη και στο επίπεδο που εμπλέκονται πολιτικοί, τραπεζίτες και ολιγάρχες.
Πως θα μπορούσε να αποδοθεί δικαιοσύνη για τη χρεοκοπία της χώρας το 2010.
Δυστυχώς όχι. Αποδόθηκε δικαιοσύνη βάσει των κατηγοριών που απαγγέλθηκαν κατά των φασιστών. Οι κατηγορίες που διατυπώθηκαν ήταν πραγματικά αστείες. Η μισή υπόθεση κρίθηκε κατά τη σύνταξη του κατηγορητηρίου.
Κατά τα άλλα ναι. Ούτε καν φανταζόμαστε πού θα βρισκόταν η χώρα αν είχε ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Θα ήταν πιθανότατα ένα καλό μέρος για να ζεις