Για να είμαι ειλικρινής, εμένα δε με νευρίασε τόσο πολύ το γεγονός ότι στο διαφημιστικό, τουριστικό φιλμάκι που παρήγγειλε το υπουργείο για να προβάλει διεθνώς την Ελλάδα, μπήκαν κατά λάθος πλάνα από το περίφημο φιλμ OLYMPIA της Λένι Ρίφενσταλ – για όσους τυχόν δεν το ξέρουν OLYMPIA είναι η προπαγανδιστική ταινία, προπαγανδιστική όσον αφορά τη φιλοσοφία και τις θέσεις, αισθητικές και άλλες, του ναζισμού, που γύρισε η ευνοούμενη σκηνοθέτις του Χίτλερ Λένι Ρίφενσταλ στην Ελλάδα, με αφορμή την Ολυμπιάδα του 1936 στο Βερολίνο…
Αυτό που περισσότερο με νευριάζει σε αυτή την περίπτωση είναι που κάποιοι αποδεικνύονται και αδαείς περί την τέχνη του κινηματογράφου αλλά και ανόητοι. Και μιλάω για αυτούς που τα τελευταία αρκετά χρόνια έχουν μπει σε έναν αγώνα να αποκαταστήσουν το όνομα και την τέχνη της Ρίφενσταλ. Χωρίς καμία σκέψη, για το τι ακριβώς αντιπροσωπεύει το έργο της Ρίφενσταλ και το πως θεωρητικοποιεί όλα τα εγκλήματα του ναζισμού, αλλά και από τη άλλη αποθεώνοντας ένα έργο που ναι μεν είναι καλοφτιαγμένο αλλά δεν άλλαξε και την ιστορία του σινεμά. Και σου έρχεται να τους πεις πως το Θωρηκτό Ποτέμκιν του Αϊζενστάιν προπαγανδιστικό έργο είναι, που θεωρητικοποιεί τις αρχές ενος συστήματος που σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου βαρύνεται και αυτό με πολλά εγκλήματα. Μόνο που το Ποτέμκιν άλλαξε όλη την ιστορία του σινεμά, στάθηκε ακρογωνιαίος λίθος της έβδομης τέχνης έως σήμερα και έθεσε τις βάσεις για μια εντελώς διαφορετική αντίληψη πάνω στο μοντάζ, που είναι απο τα κυρίαρχα στοιχεία στο σινεμά…
Γι’ αυτό νευριάζω με αυτόν που έφτιαξε το φιλμάκι, κι όχι με το υπουργείο, που, στο κάτω κάτω, που να φανταστεί τι θα γινόταν. Νευριάζω γιατί για άλλη μια φορά σε αυτή τη χώρα υπάρχουν μνημεία αλλά δεν υπάρχει μνήμη. Κι έτσι κάπως φτάσαμε εδώ που έχουμε φτάσει. Από έλλειψη μνήμης…
Άν θελήσουμε να μιλήσουμε για τέχνη, για πραγματική τέχνη, τότε υπάρχουν πολλές, πάρα πολλές, εκατοντάδες ταινίες που επηρέασαν και εξέλιξαν την τέχνη του κινηματογράφου, πριν τοποθετήσουμε κάπου την ταινία της Ρίφενσταλ. Όσο για το άλλο, το ηθικό μέρος, καλό είναι να σκεφτόμαστε ότι όσο γοητευτικός και να είναι ο διάβολος, στην ουσία είναι ο διάολος μεταμορφωμένος σε γοητευτικό. Όπως είπε και ο Μάνος Χατζιδάκις σε κάποιο σημαντικό Έλληνα, ας μη πούμε το όνομά του, όταν του πρότεινε να του γνωρίσει ένα νέο τότε, ταλαντούχο στιχουργό και ποιητή, «ήθος διαθέτει; αυτό είναι που μετράει».