Οικοδεσπότης της «μίνι» συνόδου κορυφής ήταν ο Γάλλος πρόεδρος, Φρανσουά Ολάν. Ο ίδιος που κατέχει το αρνητικό ρεκόρ δημοτικότητας και που την 24η του ερχόμενου Απριλίου θα αποτελεί παρελθόν για τη Γαλλία. Ο Ολάντ τάχθηκε «υπέρ της ύπαρξης νέων μορφών συνεργασίας, υπέρ νέων σχεδίων, υπέρ αυτού που αποκαλούμε διαφοροποιημένες συνεργασίες», και συζήτησε για όλα αυτά με την καγκελάριο Αγκέλα Μέρκελ, τον Ιταλό πρωθυπουργό Πάολο Τζεντιλόνι και τον Ισπανό πρωθυπουργό, Μαριάνο Ραχόι.
 
Λίγο μετά τον Απρίλιο και τις γαλλικές εκλογές, τον Σεπτέμβριο που ακολουθεί, δεσπόζουν οι γερμανικές εκλογές, όπου για πρώτη φορά η πρωτοκαθεδρία της Αγκ. Μέρκελ απειλείται. Την ίδια ώρα, ο Π. Τζεντιλόνι «κρατάει» στην Ιταλία τη θέση του υπηρεσιακού πρωθυπουργού με έναν και μόνο ουσιαστικό προγραμματικό στόχο, να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Παράλληλα, ο Μ. Ραχόι κυβερνάει από τον περασμένο Οκτώβριο την Ισπανία ως επικεφαλής μίας τραυματισμένης κυβέρνησης μειοψηφίας.
 
Τέσσερις ηγέτες των «μεγάλων» και σημαντικών κρατών-μελών της Ευρώπης σε αποδρομή, φυσικοί εκπρόσωποι της πολιτικής που οδήγησε την Ευρώπη στα σημερινά της αδιέξοδα, λίγο πριν από τις κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις των χωρών τους και με τον φόβο του «λαϊκισμού» που αμφισβητεί το παρόν μοντέλο της Ένωσης, εμφανίζονται ως φωστήρες που κατέχουν τη λύση και για την επόμενη ημέρα.
 
Λίγο πριν όλοι τους γίνουν σκόνη, αποφασίζουν για το τι θα πρέπει να γίνει σε μία Ευρώπη, της οποίας τα «ιδεώδη» έχουν ήδη κάνει σκόνη με τις πολιτικές που εφάρμοσαν οι ίδιοι. Οικονομικά και πολιτικά. Και χαράσσουν «το αύριό της» με την νομιμοποίηση που τους δίνει η κατοχή της καρέκλας.
 
Προ εβδομάδων, ήταν ο πρόεδρος της Κομισιόν που ομολόγησε πως το ευρωπαϊκό κεκτημένο λειτουργεί α λα καρτ, όταν πρόκειται για χώρες που βρίσκονται σε καθεστώς μνημονίων. Εκείνο που δεν είπε τότε ο Γιουνκέρ, είναι πως ακόμα και δίχως το καθεστώς των μνημονίων, είναι η ίδια η Ευρώπη που έχει χάσει κάθε δημοκρατική της νομιμοποίηση και εφαρμόζει τη Δημοκρατία α λα καρτ.
 
Συνειδητοποίηση που, με τη σειρά της, δημιουργεί ένα εκκωφαντικό ερώτημα, στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε όλοι εμείς ως πολίτες της Ευρώπης. Είτε η ταχύτητά της παραμείνει ίδια σέρνοντας από πίσω τους πιο αδύναμους, είτε τελικά αναπτύξει διαφορετικές ταχύτητες, επάνω από τα ήδη κακοποιημένα σώματά τους.