Του Γιάννη Αγιάννη
Ποιοι είναι οι επιχειρηματίες που δεν θα πληρώσουν φόρους. Αυτοί που ελέγχουν την τηλεόραση στην Ελλάδα. Εξαιτίας των ζημίων που θα εμφανίσουν στους ισολογισμούς τους αλλά και της κυβερνητικής δέσμευσης πως δεν θα ισχύσει για μια ακόμη χρονιά το εδικό φόρο τηλεόρασης. Είναι ένας νόμος που θα επιβάρυνε κάθε διαφήμιση με επιπλέον κόστος 20%. Η κυβέρνηση στις διαβουλεύσεις που υπήρξαν δέχθηκε να μην το εφαρμόσει, χωρίς ωστόσο να ζητήσει κανένα αντάλλαγμα, όπως θα μπορούσε να είναι η διακοπή των απολύσεων.
Ταυτόχρονα η κυβέρνηση συζητά το ενδεχόμενο να μην πληρώσουν οι τηλεοπτικοί σταθμοί κανένα ενοίκιο ως το 2015, για την εκπομπή του προγράμματός από τις δημόσιες συχνότητες με υποτιθέμενο αντάλλαγμα τις επενδύσεις που θα κάνουν και είναι επιβεβλημένες από την κοινοτική νομοθεσία για την εκπομπή του σήματός τους με ψηφιακό τρόπο. Και εδώ δεν υπάρχει ρήτρα για την διακοπή των απολύσεων.
Επιπλέον η κυβέρνηση με τις ρυθμίσεις που προωθεί στο πολυνομοσχεδίο θα δώσει τη δυνατότητα στους σταθμούς να εξακολουθήσουν να εκπέμπουν, με αβέβαιο νομικό καθεστώς, μέχρι να τους αδειοδοτήσει κάποια στιγμή το εθνικό συμβούλιο ραδιοτηλεόρασης, καταλαμβάνοντας ένα σπάνιο πόρο όπως είναι οι συχνότητες. Με τον τρόπο αυτό βέβαια η εκάστοτε κυβέρνηση έχει τον τρόπο να ελέγχει εμμέσως τη λειτουργία των τηλεοπτικών σταθμών.
Είναι το πρώτο πακέτο ρυθμίσεων προς τους καναλάρχες που αποδέχεται η σημερινή κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, έναντι της στήριξης που προσφέρουν καθημερινά παραπληροφορώντας για την κατάσταση της χώρας. Άλλωστε, μόλις μια βδομάδα πριν με την κόντρα Ψυχάρη-Παπανδρέου αποκαλύφθηκε σε βάθος πως λειτουργεί το σύστημα των εκβιασμών και των τραπεζικών δανείων στα Μέσα
Κι αν αυτά κάνει η κυβέρνηση Παπαδήμου, τηρώντας την παράδοση των προηγουμένων, ας δούμε και τα ζητήματα που δεν κάνει. Δεν δείχνει διατεθειμένη να ασχοληθεί με την πορεία του μαύρου χρήματος από τις διαφημιστικές στα Μέσα και αντίστροφα με τη συνδρομή και των πολιτικών . Είναι οι περίφημες επιστροφές, εξαιτίας των οποίων η μια μετά την άλλη , διαφημιστικές εταιρείες, «σκάνε» σκορπώντας με ακάλυπτες επιταγές τα Μέσα.
Αυτό συμβαίνει γιατί τα προηγούμενα χρόνια τα Μέσα έπαιξαν ανοιχτά με τις διαφημιστικές εταιρείες, και φούσκωσαν για παράδειγμα την αξία των επιχειρήσεων για να εισαχθούν στο χρηματιστήριο. Σε αντάλλαγμα δόθηκαν μυθικά ποσά, που δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν στους ιδιοκτήτες των διαφημιστών. Κάτι ανάλογο έγινε και με τους λογαριασμούς του δημοσίου που φαίνεται στη συνέχεια να έχουν υποστηρίξει τη λειτουργία πολιτικών και κομμάτων.