Ολοι μαζί τα φάγαμε;
Ολοι μαζί τα φάγαμε;
Ολοι μαζί τα φάγαμε;
της Αγγελικής Σπανού
Ο χώρος των ΜΜΕ έγινε -πριν ακόμη από τη θεσμοθέτηση της επιχειρησιακής σύμβασης- εργαστήριο παραγωγής των νέων εργασιακών σχέσεων, που έρχονται από το παρελθόν, από την προ του 1911 περίοδο, όταν κατοχυρώθηκαν συνταγματικά θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα, όπως αυτό της αποζημίωσης σε περίπτωση απόλυσης.
Με τη μείωση μισθών στη βάση ατομικών συμβάσεων και με τις μαζικές απολύσεις έπειτα από λουκέτο άνοιξε ο δρόμος για τη δημιουργία συνθηκών εξευτελισμού των εργαζομένων.
Η κρίση έγινε ευκαιρία: Η δραματική πτώση της διαφήμισης και η εξαφάνιση των κρατικών ενισχύσεων, σε συνδυασμό με την μείωση των κυκλοφοριών των εφημερίδων και την δυστοκία στα τραπεζικά δάνεια, αντιμετωπίστηκαν ως προϋποθέσεις για το τελικό ξεκαθάρισμα.
Ιδιοκτήτες ΜΜΕ που απέκτησαν τεράστιο προσωπικό πλούτο χάρη στην περιπλάνησή τους στον θαυμαστό κόσμο της ενημέρωσης αποφάσισαν ότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την ύφεση χωρίς εξόντωση μέρους του προσωπικού.
Το γεγονός ότι οι ίδιοι ευθύνονται για την κακοδιαχείριση και την ανθυγιεινή οικονομική κατάσταση των εταιρειών τους δεν τους αποθάρρυνε, αλλά αντίθετα ενίσχυσε την αποφασιστικότητά τους να ρίξουν κρέας στην κρεατομηχανή.
Το γεγονός ότι οι ίδιοι επέλεξαν τους μάνατζερ της αποτυχίας και καθόρισαν την ποιότητα του δημοσιογραφικού προϊόντος που αποδοκιμάζεται από την κοινωνική πλειοψηφία επίσης δεν τους οδήγησε σε πιο δημιουργικές επιλογές, όπως η επένδυση στην ποιοτική ενημέρωση και τη διαχειριστική βελτίωση.
Στην πραγματικότητα, οι εργοδότες αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ ως ενόχους για την κακή πορεία των επιχειρήσεών τους. Φορτώνουν στην πλάτη τους τις ευθύνες για τις υπέρογκες ζημίες και τους καλούν να πληρώσουν το μάρμαρο των δικών τους αμαρτιών, λαθών ή παραλείψεων. Στις μέρες των παχέων αγελάδων, ωστόσο, δεν εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους προς τη «βάση» για τις μεγάλες εκδοτικές-επιχειρηματικές επιτυχίες, ούτε φυσικά διανοούνται τώρα να θυσιάσουν λίγα από τα σωρευμένα κέρδη για να περάσει χωρίς ανθρώπινες απώλειες το μαύρο 2011.
Η κυβέρνηση παρακολουθεί από απόσταση ασφαλείας τα πάθη του λαού των ΜΜΕ και συνεννοείται στο παρασκήνιο, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, για τη στήριξη των μεγάλων επιχειρήσεων του κλάδου μέσω των κονδυλίων του ΕΣΠΑ. Ασφαλώς δεν τίθεται ως προϋπόθεση για τη διευκόλυνση το πάγωμα των απολύσεων ούτε η μη εφαρμογή της επιχειρησιακής σύμβασης για τη μείωση μισθών.
Οι δημοσιογράφοι και όλοι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ γίνονται πρωταγωνιστές των αρνητικών ειδήσεων που αποτελούν γι αυτούς επαγγελματική πρώτη ύλη. Γίνονται άνεργοι ή δυνάμει άνεργοι, «ευέλικτοι» στην απασχόλησή τους, φτωχοί για το καλό της εταιρείας, αντιμέτωποι με τον εφιάλτη των 740 ευρώ για μια επισφαλή θέση στον ήλιο, θύματα του οδοστρωτήρα που περνά πάνω από τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Ετσι, το ρεπορτάζ των ημερών αποκτά ή θα μπορούσε να αποκτήσει βιωματική φόρτιση και θεμιτό υποκειμενισμό.
Με τη μείωση μισθών στη βάση ατομικών συμβάσεων και με τις μαζικές απολύσεις έπειτα από λουκέτο άνοιξε ο δρόμος για τη δημιουργία συνθηκών εξευτελισμού των εργαζομένων.
Η κρίση έγινε ευκαιρία: Η δραματική πτώση της διαφήμισης και η εξαφάνιση των κρατικών ενισχύσεων, σε συνδυασμό με την μείωση των κυκλοφοριών των εφημερίδων και την δυστοκία στα τραπεζικά δάνεια, αντιμετωπίστηκαν ως προϋποθέσεις για το τελικό ξεκαθάρισμα.
Ιδιοκτήτες ΜΜΕ που απέκτησαν τεράστιο προσωπικό πλούτο χάρη στην περιπλάνησή τους στον θαυμαστό κόσμο της ενημέρωσης αποφάσισαν ότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την ύφεση χωρίς εξόντωση μέρους του προσωπικού.
Το γεγονός ότι οι ίδιοι ευθύνονται για την κακοδιαχείριση και την ανθυγιεινή οικονομική κατάσταση των εταιρειών τους δεν τους αποθάρρυνε, αλλά αντίθετα ενίσχυσε την αποφασιστικότητά τους να ρίξουν κρέας στην κρεατομηχανή.
Το γεγονός ότι οι ίδιοι επέλεξαν τους μάνατζερ της αποτυχίας και καθόρισαν την ποιότητα του δημοσιογραφικού προϊόντος που αποδοκιμάζεται από την κοινωνική πλειοψηφία επίσης δεν τους οδήγησε σε πιο δημιουργικές επιλογές, όπως η επένδυση στην ποιοτική ενημέρωση και τη διαχειριστική βελτίωση.
Στην πραγματικότητα, οι εργοδότες αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ ως ενόχους για την κακή πορεία των επιχειρήσεών τους. Φορτώνουν στην πλάτη τους τις ευθύνες για τις υπέρογκες ζημίες και τους καλούν να πληρώσουν το μάρμαρο των δικών τους αμαρτιών, λαθών ή παραλείψεων. Στις μέρες των παχέων αγελάδων, ωστόσο, δεν εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους προς τη «βάση» για τις μεγάλες εκδοτικές-επιχειρηματικές επιτυχίες, ούτε φυσικά διανοούνται τώρα να θυσιάσουν λίγα από τα σωρευμένα κέρδη για να περάσει χωρίς ανθρώπινες απώλειες το μαύρο 2011.
Η κυβέρνηση παρακολουθεί από απόσταση ασφαλείας τα πάθη του λαού των ΜΜΕ και συνεννοείται στο παρασκήνιο, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, για τη στήριξη των μεγάλων επιχειρήσεων του κλάδου μέσω των κονδυλίων του ΕΣΠΑ. Ασφαλώς δεν τίθεται ως προϋπόθεση για τη διευκόλυνση το πάγωμα των απολύσεων ούτε η μη εφαρμογή της επιχειρησιακής σύμβασης για τη μείωση μισθών.
Οι δημοσιογράφοι και όλοι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ γίνονται πρωταγωνιστές των αρνητικών ειδήσεων που αποτελούν γι αυτούς επαγγελματική πρώτη ύλη. Γίνονται άνεργοι ή δυνάμει άνεργοι, «ευέλικτοι» στην απασχόλησή τους, φτωχοί για το καλό της εταιρείας, αντιμέτωποι με τον εφιάλτη των 740 ευρώ για μια επισφαλή θέση στον ήλιο, θύματα του οδοστρωτήρα που περνά πάνω από τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Ετσι, το ρεπορτάζ των ημερών αποκτά ή θα μπορούσε να αποκτήσει βιωματική φόρτιση και θεμιτό υποκειμενισμό.