του Θάνου Καμήλαλη

Κι αυτό ακριβώς είναι το μείζον πρόβλημα που έχει προκύψει, όσο κι αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέφυγε να αναφερθεί στο ζήτημα κατά το βιντεοσκοπημένο του μήνυμα τη Δευτέρα. Καλώντας μάλιστα τους πολιτικούς αρχηγούς μαζί με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε μία συνάθροιση 7 ατόμων εκείνη την ημέρα. Μέχρι και ο Πρωθυπουργός δηλαδή, δεν μπορεί να κάνει την «στρατηγική» του υποχώρηση, χωρίς να παραβιάσει την απαγόρευση που εξέδωσε η κυβέρνησή του.

Έχουμε ένα ζήτημα όχι υγειονομικό, αλλά Θεσμικό, Δημοκρατικό και σύμφωνα με πολύ σοβαρές καταγγελίες, όπως της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, αλλά και έγκριτων νομικών, Συνταγματικό. Η απόφαση της κυβέρνησης κινείται ξεκάθαρα σε έναν χώρο που ξεκινάει από ξεχειλωμένα όρια του Συντάγματος, στην καλύτερη των περιπτώσεων και εκτείνεται μέχρι τη θεσμική και αντιδημοκρατική εκτροπή, όπως υποστηρίζει η αντιπολίτευση. Εξάλλου, να θυμίσουμε ότι η απόφαση δεν λέει «απαγορεύεονται οι πορείες στις 17 Νοεμβρίου», λέει «απαγορεύονται οι συναθροίσεις άνω των 3 ατόμων».

Κάπου εδώ έχουμε την κυβέρνηση και τους οπαδούς της να παρεμβαίνουν για να υποδυθούν την «υπεύθυνη πλευρά», που παίρνει μέτρα και «δύσκολες αποφάσεις, για το καλό μας». Η υποκρισία πάει σύννεφο, δηλαδή. Αλήθεια, ποια είναι η υπέυθυνη πλευρά εδώ και ποιοι ενδιαφέρονται πραγματικά για τους νεκρούς και τον κίνδυνο που διατρέχουμε εμείς και οι συνάνθρωποι μας;

  • Αυτοί που άνοιγαν χωρίς κανένα σχέδιο τον τουρισμό ή αυτοί που το επεσήμαναν;
  • Αυτοί που έλεγαν ότι η επίταξη του ιδιωτικού τομέα «είναι πεταμένα λεφτά» και πληρώνουν υπερδιπλάσια χρήματα για νοσήλεια στις κλινικές, ή αυτοί που άσκησαν κριτική σε όλες αυτές τις αποφάσεις;
  • Αυτοί που ακούνε και πιστεύουν τις ανακοινώσεις Κικίλια για τις «1.000-1.200» ΜΕΘ που έχουμε από την άνοιξη ή αυτοί που ακούνε τους γιατρούς μας για το ΕΣΥ που βουλιάζει και τα ψέματα του Υπουργού, που βαφτίζει Μονάδες Εντατικής Θεραπείας σχεδόν όποιο κρεβάτι βρει σε δημόσιο νοσοκομείο;
  • Αυτοί που έλεγαν «μην κάνετε κριτική, έχουμε πανδημία» ή αυτοί που εννέα μήνες τώρα ζητούν μαζικές προσλήψεις στο ΕΣΥ, επίταξη, μαζικά τεστ για όσο περισσότερους γίνεται και συνταγογράφησή τους;
  • Αυτοί που είπαν ότι «δεν μπορούμε να έχουμε μικρότερες αίθουσες στα σχολεία» και «τι να κάνουμε με τα λεωφορεία να τα γεννήσουμε» ή αυτοί που κατάντησαν «προβλεψιμοι» να τα ζητάνε για μήνες;
  • Αυτοί που υποχώρησαν μπροστά στους ιεράρχες και τώρα μετράμε μητροπολίτες με κορονοϊό ή αυτοί που φώναζαν για την πολιτική και όχι υγειονομική αντιμετώπιση του ζητήματος, αλλά τότε θεωρούνταν «απίστοι και αντίχρηστοι»;
  • Αυτοί που τώρα ψελλίζουν ένα «πέσαμε έξω» ή αυτοί που δεν εκπλήσσονται καθώς δεν έγιναν όλα τα παραπάνω;

Τώρα οι πρώτοι, έρχονται ως «υπεύθυνοι» για να χρησιμοποιήσουν την πανδημία και τους νεκρούς της και να τα φορτώσουν όλα είτε σε μια μεγάλη διαδήλωση, είτε να δημιουργήσουν το δίπολο «πολίτες που τηρουν τα μέτρα – πολίτες που είναι απείθαρχοι και δεν καταλαβαίνουν/ψεκασμένοι».

Είναι χυδαίοι και αδίστακτοι, προσπαθούν πάλι να πατήσουν σε πτώματα και στον φόβο. Θέλουν να χρησιμοποιήσουν τους νεκρούς για να φωνάζουν ένα «σκάστε ρε έχουμε πανδημία» σε κάθε αντίδραση. Θέλουν να χρησιμοποιήσουν τον φόβο για την πρωτοφανή υγειονομική κρίση ώστε να παρεκλίνουν όποτε θέλουν σε έναν απολυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης, περισσότερο αυταρχικό απ όσο έχουμε συνηθίσει.

«Επικαλούμενοι την πανδημία, αποφασίζομεν και διατάζομεν… Και σκάστε».

Δεν πάει έτσι. Δεν πρέπει να πάει έτσι. Έχουμε αρκετό φόβο από την πανδημία για να υπομείνουμε και τα δικά τους τα επικίνδυνα τερτίπια. Η αντίδραση από το πρωί της Κυριακής μετά την προκλητική απόφαση απαγόρευσης συναθροίσεων, πίσω από την αντίδραση και την οργή που εκδηλώθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είχε, τουλάχιστον για κάποιους (είμαι μέσα σε αυτούς) και φόβο.

«Τι γινεται; Πού πάμε;»

Πού σταματάει όλο αυτό; Η πανδημία, έστω και χωρίς lockdown θα διαρκέσει μήνες, ας μη γελιόμαστε, κανένα θαυματουργό εμβόλιο δεν θα λύσει το πρόβλημα «στις αρχές του έτους». Πού μπαίνει το οριο πεταξύ αυταρχικών περιορισμών και απολύτως υπαρκτής κρίσης στη δημόσια Υγεία; Κι αν το Πολυτεχνείο μοιάζει σε κάποιους ως απλά «μία επέτειος», με την Αριστερά «να συμπεριφέρεται ως Θρησκεία και να μην αφήνει τη γιορτή της όπως εμείς αφήσαμε το Πάσχα ή την 28η Οκτωβρίου», θα πρέπει να πούμε τα εξής.

Πρώτον, καλή η προσπάθεια διχασμού αλλά κάποιος μπορεί να γιορτάζει και το Πάσχα και το ΟΧΙ στον φασισμό και το Πολυτεχνείο, με τους τρόπους του. Ο διαχωρισμός των πολιτών με το «τι γιορτάζουν περισσότερο» είναι καρικατούρα πόλωσης. Δεύτερον, εντάξει, ας πούμε ότι «το Πολυτεχνείο είναι επέτειος» αφήνοντας στην άκρη το πώς τα αιτήματά του προσαρμόζονται και παραμένουν επίκαιρα. Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει ένα ακόμα τερατούργημα στα Εργασιακά, με τη 10ωρη εργασία εντός του, υπό προϋποθέσεις, μαζί με διάφορες άλλες ρυθμίσεις. Ο Μητσοτάκης το είχε χαρακτηρίσει τον Σεπτέμβριο ως νομοθέτημα που θα χτυπήσει «τύμπανα πολέμου».

Έστω ότι το νομοσχέδιο έρχεται όντως εν μέσω lockdown. Η πανδημία βλέπετε, όπως έχει ήδη αποδειχθεί, σταματάει τις συναθροίσεις, «απαιτεί εθνική συναίνεση», αλλά δεν σταματάει τις προκλητικές για μεγάλο μέρος της κοινωνίας νομοθετικές ρυθμίσεις, για πολύ σοβαρά ζητήματα, όπως ιδιωτική περιουσία, κόκκινα δάνεια, καρατόμηση της «ενοχλητικής» Εισαγγελέα Διαφθοράς και Εργασία.

Εκεί λοιπόν εξαγγέλλονται διαμαρτυρίες και η κυβέρνηση επαναφέρει την απαγόρευση συναθροίσεων τις ημέρες που ψηφίζεται. Ή την απαγορεύει με βάση τον νόμο περιορισμού των διαδηλώσεων του Χρυσοχοϊδη. Τότε τι έχουμε; Επέτειο; Την παλαβή αριστερά που ψήνεται για πορείες; Και δικαιολογείται κάποιος να ρωτήσει: Οκ, στο Πολυτεχνείο δεν μ αφήνεις να διαμαρτυρηθώ, στη 10ωρη εργασία δεν θα μ αφήσεις. Πότε μπαίνει το όριο; Σε τι είδους νομοθέτημα ή σε τι είδους διαχείριση της κατάστασης; Στη 12ωρη εργασία; Σε ζήτημα δικαιωμάτων επιπέδου απαγόρευσης των αμβλώσεων, οπως στην Πολωνία; Μόνο όταν συμφωνήσεις κι εσύ ότι διαφωνείς περισσότερο με την πολιτική διαχείριση της κατάστασης από το ενδιαφέρον σου για την πανδημία;

Δεν συζητάμε επομένως για «μία πορεία», ούτε καν για την εμβληματική ετήσια πορεία του Πολυτεχνείου. Συζητάμε για ένα ζήτημα θεσμικό, για ένα ζήτημα Συνταγματικό, για ένα ζήτημα Δημοκρατικό. Συζητάμε επίσης για κλήσεις σε απολογία που κοινοποιήθηκαν κατά πολιτών (μεταξύ των οποίων γιατροί σε Θεσσαλονίκη και Καρδίτσα) για ποινικό αδίκημα χωρίς σχετικό νόμο που να το ορίζει. Συζητάμε για το όριο στον αυταρχισμό, που έχει επιδείξει αυτή η κυβέρνηση από τους πρώτους κιόλας μήνες της στην εξουσία.  Οι Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου γράφει σχετικά:

«Ο έκδηλος αυταρχικός πατερναλισμός της επίμαχης απόφασης σε συνδυασμό με σειρά άλλων συναφών περιστατικών των τελευταίων ημερών, κατ’ εξοχήν δε τις συλλήψεις και την άσκηση ποινικών διώξεων για διέγερση σε απείθεια σε βάρος προσώπων που ανακοίνωναν δημόσια την πρόθεσή τους να συμμετέχουν σε πορεία, ενόσω δεν είχε καν ακόμα δημοσιευθεί η απόφαση παρά μόνον η πρόθεση της Κυβέρνησης για απαγόρευση, δημιουργούν την εντύπωση της εγκαθίδρυσης στη χώρα μας μιας πολιτειακής νοοτροπίας των κυβερνώντων που αφίσταται κατά πολύ των αρχών του δημοκρατικού κράτους δικαίου. Σύμπτωμα δε αυτής της επικίνδυνης νοοτροπίας είναι ακριβώς και η ετοιμότητα της κυβέρνησης και των φίλα προσκειμένων σε αυτή ΜΜΕ να στιγματίσουν κάθε αντίρρηση στις πολιτικές επιλογές τους ως σκοταδιστικό ανορθολογισμό και λαϊκισμό. Το δημοκρατικό μας Σύνταγμα είναι εγνωσμένα εχθρικό απέναντι σε κάθε ιδέα γενικευμένου σιωπητηρίου και αναστολής της κριτικής έναντι οιασδήποτε εξουσίας, οσοδήποτε αγαθές και αν είναι οι προθέσεις και οι σκοποί μιας πολιτικής».

Το ζήτημα παραμένει πάντα η ανθρώπινη ζωή. Τόσο με το αίτημα για προστασία της δημόσιας Υγείας, όσο όμως και την ανάγκη προστασίας των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ένας αγώνας διμέτωπος, απέναντι σε μια κυβέρνηση που έχοντας χάσει τον έλεγχο, έχοντας αφήσει απροστάτευτο το Εθνικό Σύστημα Υγείας για να κάνει δουλειές με ιδιώτες, στρέφεται μόνο προς την καταστολή και τις οριζόντιες απαγορεύσεις. Ίσως μέχρι ενός σημείου αναγκαίες απαγορεύσεις όταν τα πράγματα έχουν ήδη φτάσει στο απροχώρητο μετά από επιλογές μηνών, αλλά αυθαίρετες και προκλητικές από ένα σημείο και μετά, χυδαίες γιατί βάζουν ως πρόσχημα πλέον την πανδημία, τους νεκρούς και τους διασωληνωμένους.

Όσοι φωνάζουμε για αυτόν τον κλιμακούμενο αυταρχισμό και την αστυνομική καταστολη δια πάσαν νόσον, δεν είμαστε «κακομαθημένα παιδιά». Είμαστε από αυτούς που φωνάζαμε για την αδήριτη ανάγκη ενίσχυσης του Εθνικού Συστήματος Υγείας που ποτέ δεν έγινε πρακτικά, για τα σχολεία τα ΜΜΜ τον τουρισμό τα μαζικά τεστ που η κυβέρνηση «δεν μπορούσε» και δεν ήθελε να κάνει, είμαστε μέρος αυτών που κλείστηκαν σπίτια τους αναντίρρητα αναγνωρίζοντας τον κίνδυνο από την άνοιξη των μερικών δεκάδων κρουσμάτων και ελάχιστων νεκρών. Που μαζί με το σύνολο της κοινωνίας δώσαμε τον χρόνο που δεν εκμεταλλεύτηκε ποτέ η κυβέρνηση για το δεύτερο κύμα για το οποίο οι επιστήμονες προειδοποιούσαν αλλά ο Μητσοτάκης έθαβε κάτω από πανηγυρισμούς. Και είμαστε αυτοί που θα πρέπει να πούμε ξεκάθαρα ότι το πρώτο πράγμα στην όποια κίνηση ενόψει Πολυτεχνείου είναι τα μέσα ατομικής προστασίας και η τήρησή τους.

Όλο αυτό δεν γίνεται για «μία πορεία». Γίνεται για μία πολιτικη, που καταντάει όλο και περισσότερο αυταρχική, αντιθεσμική, πιθανώς πλέον αντισυνταγματική και γίνεται παράλληλα με την προστασία της δημοσιας Υγείας, που ξεκινάει με την ενίσχυση του ΕΣΥ. Και γίνεται τώρα, έγκαιρα, όχι με άξονα και μόνο σταθμό την Τρίτη, αλλά γιατί, όπως έχω ακούσει να λέγεται, «οι επόμενοι μήνες είναι κρίσιμοι».