Όλο το παρασκήνιο της «επανάστασης του Αυτονόητου»

Κάναμε την επανάσταση του αυτονόητου και δεν ντρεπόμαστε και το λέμε κιόλας.  Γιατί όλα κι όλα, εμείς με το αυτονόητο τα πάμε πολύ καλά:
Αυτονόητη η είσοδός μας στην ΟΝΕ και στο ευρώ, αυτονόητη η αναγκαιότητα για την Ολυμπιάδα του 2004, αυτονόητη η τρελή επέκταση της καταναλωτικής πίστης, αυτονόητη η χαρτοπαιξία των τραπεζών.

Αυτονόητη βέβαια και η άνευ όρων υποστήριξη σύσσωμου του εκδοτικού κατεστημένου στην χρεωκοπημένη ελληνική ελίτ, που μας έφερε σ΄ αυτή τη κατάσταση και σφυρίζει τώρα αδιάφορα, μονότονα στιχάκια για τα ακαμάτικα δημόσια τζιτζίκια που τους ψήφιζαν και αγόραζαν όλα τα καλά τους.

Και όμως η υπομονή μας δεν θα αργήσει να δοκιμαστεί, ακόμα πιο άγρια.
Γιατί είναι σκληρό και άπονο το ευρώ, θεόρατο και αμετακίνητο το χρέος,  τοκογλυφικοί οι τόκοι, εύθραυστη και αναιμική η παραγωγική δομή της χώρας.  Και όσο νά΄ναι, αυτό το άτιμο το αυτονόητο δεν προσφέρεται για όραμα, ούτε καν για σλόγκαν: «εμπρός για ένα νέο αυτονόητο», «ψωμί, παιδεία, αυτονόητο»... μπα δεν δουλεύουν. Αλλά μια στιγμή, ένα λεπτό, υπάρχει και ένα που (μας) δουλεύει: «αυτονόητο ή
θάνατος». Αυτό πλασάρεται στην κεντρική διαφημιστική καμπάνια του
θιάσου του νεοφιλελευθερισμού -που περιοδεύει φέτος σε όλη την Ελλάδα.