του Νίκου Μπογιόπουλου
(αναδημοσίευση από τον Ημεροδρόμο με την άδεια του συγγραφέα)
Και εδώ, φυσικά, δεν εννοούμε σαν «κατηγορηματική καταδίκη» τα κάθε λογής λογύδρια της πολιτικής προστυχιάς που ρίχνει νερό στο μύλο του πολιτικού και κοινωνικού εκφασισμού.
Ούτε την υποκρισία των πολιτικών παραγόντων ή μπατσοπαραγόντων που πρέπει να απολογηθούν για την απραξία τους.
Σημείωση: Δεν μας συνδέει τίποτα με τις πολιτικές απόψεις και πρακτικές του Γιάννη Μπουτάρη. Με τα τσογλάνια, δε, που του επιτέθηκαν, δεν μας συνδέει, επίσης, τίποτα.
Με αυτούς τους ελεεινούς, όμως, μας χωρίζει και κάτι επιπλέον: Η άβυσσος.
Είναι η άβυσσος εκείνη που διαχωρίζει και ξεχωρίζει τους ανθρώπους από τους φασίστες και από τους οπαδούς του «νόμου του Λιντς».
H’ με τον φασίστα, επομένως, ή με τον άνθρωπο.
Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
Όσο για τους «ναι μεν, αλλά…», όταν δεν πρόκειται για τα σκουλήκια του κάθε λογής χρυσαυγιτισμού, για καθάρματα που παριστάνουν τους τάχα μου «ψαγμένους» εφευρίσκοντας συμψηφισμούς, τότε πρόκειται για τα καθιζήματα που διέβησαν ανεπιστρεπτί τον Ρουβίκωνα, όπως το περιέγραφε ο Μάνος Χατζιδάκις:
«Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει…»