της Γεωργίας Κριεμπάρδη

«Τα κορίτσια τα δικά μας έχουν άποψη και γνώμη, άμα θέλουν λένε ναι, κι αν δε θέλουν λένε όχι.
Όσο η ματσίλα εξαπλώνεται στην πόλη, εμείς βροντοφωνάζουμε ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ»

Η μουσική είναι πολλά περισσότερα από λέξεις η μία δίπλα στην άλλη συνοδεία μελωδίας. Δεν υπάρχει -ίσως- κάτι πιο ελπιδοφόρο από παιδιά στην παραλία να τραγουδούν αγκαλιασμένα αυτούς τους στίχους. Για φαντάσου πόσο σημαντικό είναι να μιλάμε για τη βία, την έμφυλη βία, για κάθε μορφή κακοποίησης μέχρι να εξαλειφθεί.

«Ίσες αντιδράσεις» λέγεται το τραγούδι που υπογράφει και φέρνει στα αυτιά μας ένα αγόρι με το χαρακτηριστικό όνομα «Παλιάτσος». Στο μυαλό μου είναι ίσως δύο φορές πιο σημαντικό να μιλάνε και τα αγόρια για τη βία κατά των γυναικών. Να βροντοφωνάζουν πλάι στα κορίτσια «ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ». Να σέβονται το όχι.

«Κι όλο μιλάνε και λένε “γιατί δε μίλησες;”
γιατί όταν μίλησε, μαλάκα, δεν την πίστεψες
κι όλο ρωτούσες το τι φορούσε
σε λάθος μέρη γιατί κυκλοφορούσε»

Άκουσα το τραγούδι σ’ ένα live σε παραλία της Τζιάς. Δεν είχα ιδέα πώς λέγεται, αλλά στο άκουσμα του «ποτέ καμία μόνη» έπρεπε οπωσδήποτε να μάθω. Έπρεπε να μάθω και για εκείνον που το βροντοφώναζε. Ύψωνε το χέρι και τη φωνή του και γέμιζε τον κόσμο ελπίδα.

Ο Παλιάτσος μεγάλωσε στον Βόλο κι ερωτεύτηκε την Αθήνα. Ρομαντικά νιχιλιστής αναζητά την εσωτερική του επανάσταση και ονειρεύεται την κοινωνική. Το 2013 ηχογράφησε τα πρώτα του κομμάτια,το 2015 κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο την «Κρύα Νύχτα» ,το 2018 τον δεύτερο σε μουσικές του Dj Mestre με τίτλο «Φαύλο Βραχυκύκλωμα», ενώ τον Δεκέμβριο του 2020 έβγαλαν με την Αχάτη το ιδιόμορφο πρότζεκτ «Στάχτη στα Μάτια» που συνδύασε ποίηση με ραπ μέσα από μια πιο θεατρική σκοπιά. «Μουσική από ανάγκη κι όχι στην ανάγκη». Έτσι λέει.

Δίνοντας του τον χώρο στο TPP, μου εξήγησε πως το χιπ-χοπ είναι εξ’ορισμού μια κουλτούρα η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το ταξικό πρόσημο. «Κι από την στιγμή που είμαστε όντα με πολιτική συνείδηση και κοινωνικές ευαισθησίες δεν γίνεται και η μουσική ή η οποιαδήποτε τέχνη που παράγει το καθένα μας ,να είναι αποστειρωμένη. Το “No Politica” δεν έχει θέση εδώ» σημειώνει και πολύ μας αρέσει που υψώνει τη φωνή του και νιώθει τον παλμό της κοινωνίας.

Το πρώτο ζήτημα που του έθιξα είναι το κλισέ που κυκλοφορεί πως το συγκεκριμένο είδος μουσική προωθεί τα ναρκωτικά κι έναν επικίνδυνο τρόπο ζωής. «Άτομα που ραπάρουν για ντρόγκια, όπλα, αμάξια και χρυσαφικά, αντικειμενικοποιούν τις γυναίκες κι έχουν κάνει μόδα τα μαχαιρώματα δεν μας αντιπροσωπεύουν και δεν χωράνε στον κύκλο μας. Η μουσική πρέπει να ανταποκρίνεται στο “εδώ και στο τώρα”» τονίζει εμφατικά, μιλώντας στο TPP. Και κάπως έτσι μου μιλά για το «Ίσες αντιδράσεις».

«Παλεύουμε και τραγουδάμε για τα αυτονόητα και θα το κάνουμε μέχρι να σταματήσουν οι κακοποιήσεις»

«Το “Ίσες Αντιδράσεις” είναι ένα κομμάτι που γράφτηκε από βαθιά ανάγκη σε μια εποχή που κατακλυζόμαστε από μια κυβέρνηση που θυμίζει ημέρες Παπαδόπουλου,μια αστυνομία που βγάζει γούστα, από τηλεοπτικά σκουπίδια και παραπληροφόρηση. Κι όλα αυτά έχουν αντίκτυπο στην κοινωνία και στις γειτονιές μας. Είμαστε εναντίον μικροαστών, νοικοκυραίων και ισαποστάκηδων που έκαναν καραμέλα το “ναι αλλά..” σε ό,τι κι αν προκύπτει. Είμαστε μαζί με τις μειονότητες κι όποιο άτομο αισθάνεται καταπίεση μέχρι να μπορεί να αναπνεύσει καλύτερα και με όλα τα άτομα που δεν κοιτάζουν απλά την δουλειά τους. Παλεύουμε και τραγουδάμε για τα αυτονόητα και θα το κάνουμε μέχρι να σταματήσουν οι κακοποιήσεις κι οι γυναικοκτονίες , μέχρι να μην υπάρξει ποτέ ξανά καμία Zackie δολοφονημένη». Πρόκειται για ένα τραγούδι που αγγίζει πολλά ζητήματα που καταλήγουν στο ίδιο. Στις ίσες αποστάσεις. Απουσία κρίσης και ωχαδερφισμός.

«Είναι πολύ βασικό να καταλάβουμε τη θέση μας ως “στρέιτ λευκοί άντρες”. Τι σημαίνει αυτό: δεν θα έχουμε ποτέ το βίωμα του να μην ακουστεί το “όχι” μας,δεν θα νιώσουμε ποτέ τον φόβο του να γυρίσουμε μόνοι μας σπίτι και δεν θα σκεφτούμε ποτέ πόσα δευτερόλεπτα μπορεί να χρειάζονται για να ξεκλειδώσουμε την πόρτα της πολυκατοικίας. Ούτε φυσικά θα νιώσουμε ποτέ πως είναι να μας κοιτάνε,να μας μιλάνε κι εν γένει να μας αντιμετωπίζουν ως ένα κομμάτι κρέας/αντικείμενο πάνω στο οποίο θα βγάλουν τις ορέξεις τους. Κι όλο αυτό γιατί ήδη από την γέννηση μας έχουμε μεγαλώσει με διαφορετικό τρόπο και δεν γίνεται σε κανέναν βαθμό να συνειδητοποιήσουμε πόσο βάρος και πίεση είχαν κι έχουν να αντιμετωπίσουν όσα άτομα δεν γεννήθηκαν με το δικό μας προνόμιο» συνεχίζει.

Μου μιλά για την ανάγκη να απαλλαχτούμε από την πατριαρχία, να παλέψουμε για μια κοινωνία στην οποία θα είμαστε πραγματικά όλα μας ελεύθερα. «Η τοξική αρρενωπότητα, η ματσίλα δηλαδή, η ομοφοβία και ο μισογυνισμός είναι βαθιά ποτισμένα μέσα μας. Όπως βαθιά ριζωμένη είναι επίσης κι η κουλτούρα του βιασμού και το ότι η γυναίκα πρέπει να ανταποκρίνεται πάντα στις διαθέσεις του άντρα. Κι όσοι εξακολουθούν να λένε “τα ήθελε ο κώλος της” και “ναι αλλά είδες τι φορούσε” είναι εξίσου συνένοχοι» υποστηρίζει.

Μιλώντας για την έμφυλη βία δε θα μπορούσε να μη γίνει αναφορά στις γυναικοκτονίες. Γυναίκες δολοφονημένες από αντρικό χέρι, λόγω του φύλου τους. «Και για τις γυναικοκτονίες δεν φταίει ούτε η καραντίνα κι η κλεισούρα στο σπίτι,ούτε ο καύσωνας ούτε η υπερβολική αγάπη» έρχεται να προσθέσει εκείνος. Το τραγούδι του γράφτηκε για να δείξει πως κι οι άντρες οφείλουν και πρέπει να παίρνουν θέση κι η θέση αυτή είναι στο πλάι όλων όσοι καταπιέζονται. «Και γράφτηκε συνειδητά σε έναν “χώρο” και μια μουσική όπως είναι η ραπ όπου ο μισογυνισμός, ο σεξισμός, η ματσίλα κι η ομοφοβία κυριαρχούν κι έχουν χτίσει ολόκληρες καριέρες. Και σε αυτήν την ανδροκρατούμενη σκηνή όσες θηλυκότητες τολμούν να πιάσουν το μικρόφωνο χλευάζονται ή στην καλύτερη αντιμετωπίζονται με ένα “για γυναίκα καλά χώνει”. Αυτό το τραγούδι είναι κι ένα κάλεσμα σε όσες το έχουν ήδη επιχειρήσει και σε όσες διστάζουν ακόμα ότι σας θέλουμε μαζί μας και σας έχουμε ανάγκη. Κανείς μας δεν θα είναι ελεύθερος αν δεν είμαστε όλα ελεύθερα. Καμία μόνη – καμία λιγότερη» καταλήγει.

Έχει φύλο στον παρονομαστή το ζήτημα

Σύμφωνα με τη Διακήρυξη του ΟΗΕ για την Εξάλειψη της Βίας Κατά των Γυναικών του 1993, ως «βία κατά των γυναικών» νοείται οποιαδήποτε ενέργεια βίας εξαιτίας του φύλου, η οποία καταλήγει, ή είναι πιθανόν να καταλήξει, σε σωματική, σεξουαλική ή ψυχολογική βλάβη ή πόνο στις γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων των απειλών για τέτοιες ενέργειες, του εξαναγκασμού, ή της αυθαίρετης στέρησης της ελευθερίας είτε αυτό συμβαίνει στη δημόσια είτε στην ιδιωτική ζωή. Ένα ευρύ φάσμα πράξεων, στην άκρη του οποίου, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, βρίσκεται η γυναικοκτονία (femicide).

Αν και το ημερολόγιο γράφει 2021, στο τραπέζι των συζητήσεων για έμφυλα ζητήματα στην Ελλάδα ο όρος «γυναικοκτονία» θεωρείται ταμπού. Συνεχίζουμε να διαβάζουμε κίτρινους δημοσιογραφικούς τίτλους που μιλούν για «εγκλήματα πάθους», βάφοντας με ακόμα περισσότερο αίμα δολοφονίες γυναικών που συνέβησαν ακριβώς επειδή ήταν γυναίκες. 2021 και καθημερινά μετριόμαστε και βγαίνουμε λιγότερες.  Βιασμοί, ξυλοδαρμοί, σεξουαλικός εκφοβισμός, προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας. Ήρθαν στην επιφάνεια όλα εκείνα που κάνουν το ημερολόγιο να γυρίζει δεκαετίες πίσω. Όλα εκείνα με τα οποία τα κορίτσια έρχονται αντιμέτωπα. Ναι, έχει φύλο στον παρονομαστή το ζήτημα.

Κορίτσια που φοβούνται να γυρίσουν το βράδυ στο σπίτι μόνα. Κορίτσια που κρατούν τα κλειδιά στο χέρι ως «άμυνα» σε πιθανό βίαιο πέσιμο. Κορίτσια που δε γυρίζουν το κεφάλι στο άκουσμα του «ψιτ», επειδή φοβούνται τι θα αντικρίσουν. Κορίτσια που μέσα στο λεωφορείο ένιωσαν μια αηδία να τις ακουμπάει. Κορίτσια που έστριψαν στη γωνία για να πάνε σπίτι τους και κάποιος τις ακολουθούσε για να ικανοποιήσει τις σεξουαλικές ορέξεις του. Κορίτσια που βίαια εκσπερμάτισε κάποιος πάνω τους. Κορίτσια που κοιτάζουν δέκα φορές πίσω τους όταν περπατούν νύχτα μήπως κάποιος έχει αποφασίσει να τους μαυρίσει το βράδυ.

Και πάμε πάλι απ’ την αρχή. Άμα θέλουν λένε ναι, κι αν δε θέλουν λένε όχι. Εμείς βροντοφωνάζουμε…