Η Σώτη Τριανταφύλλου, λόγου χάριν. Η Σώτη Τριανταφύλλου, ναι. Όταν ακόμα δεν αποτελούσε το παραδείσιο πουλί του πάνελ της «Ανατροπής» του Γιάννη Πρετεντέρη, όταν κρατούσε κάτι από το αμερικανικό πνεύμα ελευθεριότητας που χαρακτήριζε τα πρώτα της βιβλία. Κι έγραφε πράγματα τα οποία σήμερα, πιθανότατα, (θα) αποστρέφεται μετά βδελυγμίας.
Ιδού ένα χαρακτηριστικό απάνθισμα από την «Athens Voice» της εποχής:
- Οι «εξεγέρσεις», οι ταραχές, οι βανδαλισμοί οφείλονται πάντα (πάντα), είτε σε συγκεκριμένη συναίσθηση αδικίας είτε σε γενικευμένη δυσαρέσκεια.
- Οι χούλιγκανς των δρόμων οφείλουν την ύπαρξή τους στους χούλιγκανς της επίσημης πολιτικής, ολόκληρου του ιδεολογικού φάσματος: η κοινωνική «βάση» βρίσκεται σε διαλεκτική σχέση -όπως σωστά λένε οι μαρξιστές- με τις ηγεσίες, ακόμα κι όταν αυτές δεν βρίσκονται στην εξουσία.
- Οι σημερινοί mean streets μοιάζουν με αυλή κολεγίου μπροστά στις ασχημίες της δεξιάς, του παρακράτους και του παλατιού μέχρι το 1974. Όμως, πάσχουμε από συλλογική αμνησία: σαν να έχουμε δεχτεί κλοτσιά στο κεφάλι.
- Σημειώνω εδώ ότι κι εγώ γίνομαι «κουκουλοφόρος» όταν θέλω να προστατευτώ από τα ασφυξιογόνα: ποιοι είναι, επιτέλους, αυτοί οι περιβόητοι κουκουλοφόροι;
- Να αναρωτηθούμε: γιατί «τσιρίζουν» τα πιτσιρίκια στην Ελλάδα; Απάντηση: επειδή τσιρίζουν οι μεγάλοι. Γιατί καίνε τις σημαίες; Διότι η απλή αυτή και αβλαβής πράξη προξενεί τη φρίκη των Ελληναράδων.
- Η μόλις προηγούμενη γενιά της σημερινής συντηρητικής παράταξης σκορπούσε τον τρόμο και δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν. Ήταν «εκτός ελέγχου», όπως ακούγεται σήμερα για τους «ταραχοποιούς».
Δεν είναι κακό να αλλάζει ο άνθρωπος, το αντίθετο. Οι οβιδιακές μεταμορφώσεις βέβαια δεν είναι το ίδιο και συνιστούν ζήτημα.