Όταν ο εκφοβισμός υπαγορεύει την ατζέντα της Δύσης, η Τουρκία εισβάλλει στη Συρία χωρίς συνέπειες

Δημοσιεύτηκε στο OpenDemocracy

Στις 19 Ιανουαρίου Κούρδοι και υποστηρικτές τους στάθηκαν έξω από την τουρκική πρεσβεία στο Λονδίνο καταγγέλλοντας την Τουρκία ως ένα φασιστικό κράτος, γιατί είχε ξεκινήσει διασυνοριακούς βομβαρδισμούς στην Αφρίν, μια κυρίως κουρδική περιοχή στη Βόρεια Συρία.    

Η εισβολή θα ακολουθούσε από μέρα σε μέρα. Όπως ήταν αναμενόμενο, μία ημέρα αργότερα, την 20ή Ιανουαρίου, η Τουρκία εισέβαλε. Από τότε στο Λονδίνο υπήρξαν διαδηλώσεις έξω από την Downing Street, τη Ρωσική Πρεσβεία, μια πορεία από το BBC στην πλατεία Trafalgar ενώ μια ομάδα Κούρδων γυναικών έκανε ακόμα και κατάληψη στα κεντρικά γραφεία του Συντηρητικού Κόμματος την 29η Ιανουαρίου για να διαμαρτυρηθεί για την πώληση όπλων στην Τουρκία.

Συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, εκστρατείες μέσω επιστολών και ομάδες πίεσης πραγματοποιούνται σε όλη την Ευρώπη και στις Η.Π.Α., σε οποιοδήποτε μέρος υπάρχει μια αρκετά μεγάλη κουρδική κοινότητα. Ο θυμός είναι προφανής. Πίσω του βρίσκεται η αποφασιστικότητα και η αυτοπεποίθηση ενός λαού, οι δυνάμεις του οποίου πολέμησαν κατά του Ισλαμικού Κράτους και το κέρδισαν.

Αλλά τι θα χρειαστεί για να αντιστραφεί η χιονοστιβάδα των γεωπολιτικών ενδιαφερόντων στην περιοχή, όταν οι μεγαλύτεροι παίκτες στον κόσμο αρνούνται να εισέλθουν στο παιχνίδι; Οι Κούρδοι έκαναν τη βρώμικη δουλειά της Δύσης, με τρομερό κόστος γι’ αυτούς, περιορίζοντας το Ισλαμικό Κράτος σε μέρος του πρότερου εαυτού του στη Συρία. Κέρδισαν τον θαυμασμό του κόσμου για το θάρρος και το σθένος τους αλλά θα μετατραπεί αυτός ο θαυμασμός σε αφοσίωση και στήριξη;

Φαίνεται πως όχι. Οι Η.Π.Α. και το Ηνωμένο Βασίλειο είναι με το μέρος της Τουρκίας, τον νατοϊκό σύμμαχό τους: από το 2015 το Ηνωμένο Βασίλειο έχει πουλήσει στην Τουρκία όπλα αξίας £330 εκατομμυρίων. Είναι καταχωρισμένη ως «αγορά προτεραιότητας» στην εξαγωγή όπλων. Οι εξαγωγές όπλων των Η.Π.Α. προς την Τουρκία ανέρχονται στο ποσό του $1,5 δισεκατομμυρίου το χρόνο. Ο Boris Johnson υποστηρίζει την τουρκική περιπέτεια ως θέμα ασφάλειας συνόρων, «Η Τουρκία σωστά επιθυμεί να διατηρήσει τα σύνορά της ασφαλή». Οι Η.Π.Α παροτρύνουν και τις δυο πλευρές να εστιάσουν στη συντριβή του Ισλαμικού Κράτους (όταν η Τουρκία αποδεδειγμένα έχει υποστηρίξει το ισλαμικό χαλιφάτο στη Συρία).

Ο Donald Trump σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Erdoğan τον συμβούλεψε να περιορίσει τα «θύματα αμάχους». Από πότε νομιμοποιείται μια χώρα να προστατεύει τα δικά της σύνορα αποσπώντας 30χλμ από τη γη της γειτονικής της χώρας, για να δημιουργήσει ζώνη ασφαλείας κατά μήκος των νοτίων συνόρων της Τουρκίας, όπως σχεδιάζει να κάνει ο Erdoğan;

Ισχυρισμοί για την τουρκική ασφάλεια

Πρέπει να εξετάσουμε αυτόν τον ισχυρισμό του Erdoğan, ότι δηλαδή η τουρκική ασφάλεια κινδυνεύει από τους Κούρδους. Δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που ένα κράτος-εισβολέας παρουσιάζει τον εαυτό του ως θύμα των θυμάτων του. Οι Κούρδοι της Τουρκίας μάχονται για το δικαίωμά τους στη γλώσσα τους, στον πολιτισμό τους, για ισότητα και ελευθερία, για το δικαίωμα του να είναι ορατοί και να μην οδηγηθούν σε αφανισμό. Για το λόγο αυτό έχουν χαρακτηριστεί ως τρομοκράτες. Όχι μόνο το PKK (Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν) και ο ηγέτης τους Abdullah Öcalan, ο οποίος μαραζώνει στην απομόνωση στην Τουρκία από το 1999, αλλά και το αδελφo κόμμα PYD (Δημοκρατικό Ενωτικό Κόμμα), το οποίο υπήρξε η κινητήρια δύναμη πίσω από την Επανάσταση στη Rojava, στη Βόρεια Συρία.

Ακολουθώντας ταπεινά τα βήματα του νατοϊκού συμμάχου τους, το PKK είναι καταχωρισμένο στη λίστα των απαγορευμένων οργανώσεων στις Η.Π.Α., την Ευρώπη και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Τι κάνει η Δύση υιοθετώντας τον ορισμό της Τουρκίας για την τρομοκρατία; Πώς είναι δυνατόν νταήδες και εισβολείς να χαρακτηρίζουν ένα κίνημα αντίστασης ως «τρομοκρατικό», όταν το όλο ζήτημα με την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση περιστρέφεται γύρω από το αν είναι αρκετά δημοκρατική; Παρότι η έννοια της κρατικής τρομοκρατίας δεν είναι μια νομικά αναγνωρισμένη ιδέα διεθνώς, ο Erdoğan αναμφίβολα παραβιάζει τον διεθνή νόμο περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε σχέση με διάφορους δείκτες. Σχεδόν 200.000 άνθρωποι έχουν φυλακιστεί μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016, συμπεριλαμβανομένων 300 δημοσιογράφων. Περισσότεροι από 160.000 στρατιώτες, δικαστές, δάσκαλοι και δημόσιοι υπάλληλοι απολύθηκαν ή τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, 3.000 πανεπιστήμια και 189 μέσα μαζικής ενημέρωσης έκλεισαν. Περίπου 5.000 μέλη του δημοκρατικά εκλεγμένου φιλοκουρδικού κόμματος της αντιπολίτευσης HDP (Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών) έχουν προφυλακισθεί. Θα έπρεπε να ακολουθούμε τον ορισμό αυτού του ανθρώπου για την τρομοκρατία;  

Όλους μας

Πολλοί σχολιαστές επισήμαναν ότι η εισβολή της Τουρκίας στη Συρία αποτελεί μια νέα και επικίνδυνη φάση στον συριακό εμφύλιο πόλεμο. Ενώ αυτό αποτελεί σίγουρα μια πηγή ανησυχίας, ειδικά για τους εξαντλημένους από τον πόλεμο ανθρώπους της Συρίας, βλέποντάς το μόνο από αυτή την πλευρά διακινδυνεύουμε να προκληθεί κόπωση συμπόνιας και μια αίσθηση αδυναμίας στη Δύση.

Αυτό δεν είναι απλά κάτι που συμβαίνει «εκεί έξω», ένα πρόβλημα χωρίς ορατή λύση. Υπάρχει ένας ακόμη λόγος που θα έπρεπε να ωθήσει όλους μας σε δράση: οι Κούρδοι στη Βόρεια Συρία, στη Rojava, χτίζουν έναν άλλον κόσμο, τον οποίο όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι έχουν ονειρευτεί και λαχταρήσει να δημιουργήσουν.   

Με έκπληξη διαπιστώνουμε ότι σε αυτό το σκονισμένο, γεμάτο από το θάνατο και σπαρασσόμενο από τον πόλεμο μέρος του κόσμου, ενώ οι αμυντικές τους δυνάμεις, οι δυνάμεις YPJ, αποτελούμενες αποκλειστικά από γυναίκες και οι μεικτές δυνάμεις YPG αντιμετωπίζουν την κτηνωδία του Ισλαμικού Κράτους, οι υπόλοιποι οικοδομούν μια κοσμική, ριζοσπαστική δημοκρατία βασισμένη στις αρχές της ισότητας φύλου, εθνικής ενσωμάτωσης, οικολογικής βιωσιμότητας, για τα οποία έχω γράψει εκτεταμένα στο 5050. Σε αντίθεση με τον σεχταρισμό που εξαπλώνεται στη Μέση Ανατολή, συχνά με την ενθάρρυνση των διεθνών δυνάμεων, αυτή είναι μία πολυεθνική κοινωνία, στην οποία οι Κούρδοι οικειοθελώς παραιτήθηκαν της πλειοψηφίας τους στο Κοινοβούλιό τους και πήραν ένα 10% μαζί με τους Άραβες και τους Σύριους (Χριστιανοί). Δεν είναι ένα πρότυπο μόνο για μια ειρηνική Συρία, αλλά, θα υποστήριζα, και για όλους μας.

Είναι πολιτική μας υποχρέωση να εξασφαλίσουμε ότι το πείραμα της Rojava δεν θα τελειώσει, έτσι ώστε να μην επιβαρυνθεί το πνεύμα μας από μια ακόμη ηττοπαθή αφήγηση ότι η ανισότητα και η καπιταλιστική απληστία είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης.   

Η Rojava μας δείχνει την ομορφιά της ζωής, όταν ζούμε συνεργατικά, όταν καλλιεργούμε το φαγητό που χρειαζόμαστε και όχι για κέρδος, όταν σεβόμαστε όλες τις εθνότητες και τους δίνουμε ισότιμο λόγο σε μια πραγματικά δημοκρατική κοινωνία, όταν βάζουμε τις γυναίκες στην ίδια θέση ευθύνης για τη μοίρα μας. Αυτό κρίνεται τώρα.