Του Χριστόφορου Παπαδόπουλου
 
Αν απουσίαζες επί μακρόν, επέστρεφες ανυποψίαστος και σε ρωτούσαν ποιοι φεύγουν από την «Ανανεωτική Αριστερά» για να τα βρουν με το ΠΑΣΟΚ πάλι μέσα θα έπεφτες, με απόκλιση 1-2 πρόσωπα.  Θα έπεφτες βεβαίως έξω όσον αφορά τον Νίκο Μπίστη, γιατί  θα τον έβαζες πρώτο και καλύτερο και θα έχανες. Πρόλαβε να φύγει πρώτος και μόνος, μακριά από το «αγριεμένο» πλήθος των βραδυπορούντων. Εκείνος έπιασε ήδη στασίδι στην κίνηση των 58, οι άλλοι έπονται.
 
Δεν συγκαταλέγεται στους αποχωρούντες ο Σπύρος Λυκούδης, προς το παρόν τουλάχιστον. Στους πρωταγωνιστές συγκαταλέγονται οι Γρηγόρης Ψαριανός, Ανδρέας Παπαδόπουλος, Γεράσιμος Γεωργάτος, ουδεμία έκπληξις. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από την εποχή που αποχωρούσαν από το Συνασπισμό για να συναντηθούν με τη μεγάλη πολιτική, με τα μεγάλα ακροατήρια, καταγγέλλοντας τον ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερίστικο βαρίδι που καταδικάζει το εγχείρημα της ανανεωτικής Αριστεράς στις μειοψηφίες και στα περιθώρια της πολιτικής. Για όλους αυτούς οι αντικαπιταλιστικές ιδέες προέρχονται από την παλαιοντολογία της πολιτικής θεωρίας και από τα αζήτητα της Ιστορίας. Ανεξάρτητα αν η Ιστορία, αλλά και η συγκυρία, τους βγάζει τη γλώσσα, εκείνοι την προσπερνούν αμέριμνοι. Κάπως έτσι ίδρυσαν μαζί με άλλους τη ΔΗΜΑΡ.
 
Το «πέταγμά τους» βέβαια με τη ΔΗΜΑΡ κράτησε λίγους μήνες, χρόνος ικανός όμως για να καταλάβουν κοινοβουλευτικά έδρανα, να συμμετάσχουν σε κυβερνητικά σχήματα, να δοκιμάσουν, από κυβερνητικά πόστα αυτή τη φορά, τις «μεταρρυθμιστικές τους ιδέες». Ανεξάρτητα αν οι «ιδέες τους» αποδείχτηκαν καταστροφικές για την κοινωνία, την οικονομία και τη δημόσια σφαίρα.
 
Οι περισσότεροι της ΔΗΜΑΡ είδαν ότι το παιχνίδι είναι σικέ, κατάλαβαν την παγίδα και την έκαναν με πλάγια πηδηματάκια από το κυβερνητικό (και μνημονιακό) μπλοκ – όχι βέβαια και οι περί ου ο λόγος. Αντίθετα, ποτέ δεν συγχώρησαν τον Φώτη για την «ανευθυνότητα» της αποχώρησης. Το διαλαλούν με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία. Όπως επίσης ποτέ δεν απογαλακτίστηκαν από το εκσυγχρονιστικό μπλοκ. Οι ιδέες του Κώστα Σημίτη, το περιβάλλον του, τους ασκούν ακατανίκητη έλξη, ένα φλερτ που κρατά από τη δεκαετία του ’90 αδιάλειπτα. Αν κάτι οφείλει να τους αναγνωρίσει κανείς είναι τη «συνέπεια». Δεν μετακινούνται, δεν μετανιώνουν, δεν εγκαταλείπουν τις παλιές φιλίες, τις παλιές συμμαχίες, ακόμα κι όταν όλα διαλύονται γύρω τους.
 
Είναι κοινός τόπος, όχι μόνο για τους δημοσκόπους και τους πολιτικούς αναλυτές, ότι ο χώρος του ΠΑΣΟΚ και της κεντροαριστεράς είναι σε κατάσταση αποσύνθεσης, ότι κινδυνεύουν στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις να ψάχνουν ψήφους (και έδρες) με το φανάρι. Η ερμηνεία δεν είναι δύσκολη, αρκεί μια πρόχειρη ανάλυση των εκλογικών επιδόσεων του 2013. Αλλά και βλέποντας τις ποιοτικές αναλύσεις των πρόσφατων δημοσκοπήσεων, διαπιστώνεις ότι η σοσιαλδημοκρατία έχει πάρει διαζύγιο με τα παραγωγικά στρώματα και είναι άγνωστη λέξη στις νεότερος ηλικίες.
 
Το γνωρίζουν και οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι, όπως γνωρίζουν ότι τα μοναδικά τους εκλογικά ερείσματα είναι οι μεγάλες ηλικίες, οι οποίες είναι δεκτικές στην «τρομοκρατία» της κυβερνητικής προπαγάνδας και στην αναπαραγωγή της από τα δελτία των 8. Όπως επίσης γνωρίζουν ότι ένας αξιόπιστος εκλογικός μηχανισμός είναι  πάντα το κράτος, η συνδικαλιστική και αυτοδιοικητική γραφειοκρατία, οπότε  θα κάνουν τα πάντα για να διατηρήσουν αυτά τα πόστα. Καταλαβαίνουν βέβαια ότι τα παλιά σύμβολα, οι παλιές σημαίες, δεν πουλάνε, γι’ αυτό εξάλλου επιλέγουν μεταβατικά σχήματα, τους 58 για παράδειγμα. Για τους ίδιους λόγους δεν θα κατεβούν στις ευρωεκλογές με τις σημαίες του ΠΑΣΟΚ, για παρόμοιους λόγους επιλέγουν τη σκληρή συμμαχία με τη Ν.Δ. του Σαμαρά, κάνοντας τα στραβά μάτια στα ακροδεξιά παραληρήματα της κυβέρνησης, προσυπογράφοντας κάθε αντικοινωνικό μέτρο.
 
Σ’ αυτή τη μάχη επιβίωσης είναι πάντα απαραίτητοι οι «χρήσιμοι ηλίθιοι».