Δημοσιεύτηκε στην ellinofreneia.net
«Ο Αλέξης Τσίπρας αποδέχθηκε πρόταση του Ιδρύματος «Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής» και στις 6 Μαρτίου θα μιλήσει στο Μέγαρο Μουσικής για τον ιστορικό ηγέτη της κεντροδεξιάς», έλεγε η είδηση που διάβαζα χτες. Αμέσως θυμήθηκα την περίοδο που ο Κώστας Καραμανλής (ανιψιός), προσπαθώντας να κερδίσει τις εκλογές του 2004, μιλούσε για τον ιστορικό ηγέτη Ανδρέα Παπανδρέου, «διεμβολίζοντας την κεντροαριστερά», όπως έλεγαν γνωστοί παπαγάλοι. Θυμήθηκα επίσης την περίοδο που και ο Γιώργος Παπανδρέου (εγγονός και γιος), προσπαθώντας να κερδίσει τις εκλογές, μιλούσε και αυτός, για τον ιστορικό εθνάρχη «διεμβολίζοντας την κεντροδεξιά», όπως έλεγαν οι γνωστοί, ίδιοι, παπαγάλοι.
Ερώτηση: Είναι κακό ηγέτες με ιδεολογική αντιπαλότητα να μιλούν για μεγάλες ιστορικές προσωπικότητες; Όλη η ερώτηση είναι φάουλ. Καταρχήν δεν υπάρχει ιδεολογική αντιπαλότητα. Δεν βλέπω καμία σημαντική διαφορά, στις ιδέες, στις πράξεις, στις συμπεριφορές, στο λόγο, (φαντάζομαι τις ενστάσεις, αλλά ελάτε να το συζητήσουμε σε 5 χρόνια που θα ψάχνετε καινούργια στέγη για να σας νανουρίσει…).
Δεύτερον. Δεν είναι μεγάλες ιστορικές προσωπικότητες ο «Εθνάρχης Καραμανλής» και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Για την ακρίβεια ιστορικές προσωπικότητες είναι, μεγάλες δεν είναι. Ο μεν πρώτος στην πρώτη θητεία του συμμετείχε από διάφορες υπουργικές θέσεις στο κράτος των δοσίλογων και των συνεργατών των κατακτητών, συμμετείχε στο κράτος των διώξεων και των εξοριών, συμμετείχε σε ένα βαθύτατα ταξικό και διχαστικό κράτος. Σαν υπουργός και πρωθυπουργός, έβαλε και την σφραγίδα του στο γκρέμισμα μια πανέμορφης Αθήνας και έβαλε τις δομές για το αίσχος που ζούμε σήμερα. Ο δε δεύτερος, έκανε την αρπαχτή ιδεολογία, την αρπακόλλα καθεστώς και τον λαϊκισμό καθημερινότητα. Αλλοτρίωσε συνειδήσεις και ανέχτηκε απάτες του κοινού ποινικού κώδικα.
Πέρα όμως από το «μεγαλείο» λαμπρών ηγετών υπάρχουν και οι πρόθυμοι σημερινοί ηγέτες οι οποίοι, κάνουν «το μεγάλο ιστορικό βήμα συμφιλίωσης», όπως κάνει τώρα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Το θέμα δεν είναι η ομιλία αυτή καθεαυτή, αλλά ο τρόπος που μια αριστερή ηγεσία, προσπαθεί να επικοινωνήσει στον κόσμο, αυτό που θεωρεί σωστό. Το επικοινωνιακό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ, κάνει ακριβώς ότι έκαναν και τα επικοινωνιακά επιτελεία, των προηγούμενων.
Ερώτηση: Και είναι αυτό καταδικαστέο; Απάντηση: Είναι απολύτως καταδικαστέο.
Η σημερινή συγκυρία δεν έχει ανάγκη από επικοινωνιακές κινήσεις εντυπωσιασμού. Η σημερινή Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από ίδιες τακτικές, ίδιες απαντήσεις, ίδιες συμπεριφορές. Δεν χρειάζεται ηγεσίες που φτιάχνουν γέφυρες με σύμβολα του καθεστώτος. Χρειάζεται ηγεσίες που να γκρεμίσουν τέτοιες γέφυρες. Δεν χρειάζεται ηγεσίες που κωλοτρίβονται σε σαλόνια εξουσίας εντός και εκτός χώρας, αλλά ηγεσίες που καταδικάζουν αυτά τα σαλόνια. Δεν χρειάζεται ξελιγωμένες ηγεσίες που παρακαλάνε για ένα καλό λόγο, από τον Σόιμπλε, τον Ομπάμα, ή ένα καλό πλάνο, για «να δείξουμε ότι γίναμε σοβαροί και ικανοί να κυβερνήσουμε, αφού μας αποδέχονται και οι σύμμαχοι, συνέταιροι» κλπ.
Η σημερινή ιστορική στιγμή θέλει ηγεσία που ακουμπά, στηρίζεται, αναφέρεται στον λαό. Τον ετοιμάζει για τα ακόμη δυσκολότερα που έρχονται, τον εκπαιδεύει και τον οργανώνει για κάθε ενδεχόμενο. Ηγεσία που σκέφτεται επικοινωνιακά, -μάλλον παλιομοδίτικα επικοινωνιακά- και πράττει αναλόγως, είναι καταδικασμένη, σε μια από τα ίδια (στην καλύτερη).
Το μόνο που δεν χρειάζεται ο τόπος αυτή την στιγμή είναι προσεκτικές θέσεις. Ελιγμούς και τακτικές μαέστρου, μετρητές πολιτικού κόστους και υπολογιστικές κινήσεις. Τώρα περισσότερο από ποτέ χρειάζεται τσαμπουκάς, τόλμη, νέο, φρέσκο στυλ εξουσίας, πραγματικά αληθινό, ριζοσπαστικό και λαϊκό, αντανάκλαση ενός αντίστοιχου περιχεομένου πολιτικής. Γιατί η επικοινωνιακή τακτική είναι απόλυτα συνυφασμένη με το περιεχόμενο των προτάσεών.
Ελπίζω οι ανάγκες των καιρών, να σηκώσουν το κύμα που χρειάζεται και να στείλουν εκεί που πρέπει, τα ομοιωματικά που βλέπουμε χρόνια τώρα. Να στείλουν εκεί που πρέπει τακτικισμούς και επιφανειακές εντυπώσεις. Να στείλουν εκεί που πρέπει τις αιτίες της αδικίας, της φτώχειας, της αναξιοπρέπειας και του εξευτελισμού. Της εκμετάλλευσης και του εκβιασμού. Αν δεν καταφέρουμε αυτό, τουλάχιστον ας ζήσουμε λίγο καιρό χωρίς επικοινωνιακά τερτίπια.
Λαός που θέλει προτάσεις είμαστε, όχι απορρυπαντικό.
ΥΓ0. Όχι άλλους μεγάλους ηγέτες χωρίς μεγάλο λαό.
ΥΓ1. Όχι άλλους φορείς, κόμματα, ηγεσίες ,ηγέτες, ηγετίσκους, που προσκυνάνε τους νοικοκυραίους.
ΥΓ2. Όχι άλλους πρόθυμους πρώην και νυν αριστερούς που δικαιολογούν και ανέχονται τα πάντα για άλλη μια κυβέρνηση νοικοκυραίων. Έλεος.
ΥΓ3. Όχι άλλους νοικοκυραίους.
ΥΓ4. Και κυρίως, ΟΧΙ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΥΣ.