Του Κώστα Τσιάρα, από το «Βήμα»
 
Διόλου εύκολο δεν είναι τελικά να απαλλαγείς από έναν εκλεγμένο και δημοφιλή ηγέτη: αυτό τουλάχιστον αποδεικνύεται στην περίπτωση του Φερνάντο Λούγο, του πρώην προέδρου της Παραγουάης που αποπέμφθηκε την περασμένη Παρασκευή μετά από ένα καλοστημένο «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα» – όπως ο ίδιος το αποκάλεσε- του Κογκρέσου και των μεγαλογαιοκτημόνων της χώρας, αλλά τώρα περνά στην αντεπίθεση, εκμεταλλευόμενος την αλληλεγγύη των άλλων αριστερών κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής. 
 
Ως γνωστόν, ο Λούγο – ο καθολικός πρώην «επίσκοπος των φτωχών» που εγκατέλειψε το ράσο κόντρα στις ρητές εντολές του πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ', για να κατέβει στις εκλογές το 2008, και να τις κερδίσει, υποσχόμενος την αναδιανομή της καλλιεργήσιμης γης – αποπέμφθηκε την περασμένη Παρασκευή με την κατηγορία της «πλημμελούς άσκησης των καθηκόντων του», με ψήφους 39-4.
 
Είχαν προηγηθεί οι αιματηρές συγκρούσεις της περασμένης εβδομάδας μεταξύ εκατοντάδων ακτημόνων αγροτών που είχαν καταλάβει μια έκταση 2.000 στρεμμάτων κοντά στα σύνορα με την Βραζιλία, πρώην τσιφλίκι ενός γερουσιαστή, και της αστυνομίας, που εισέβαλε σε αυτήν συνοδευόμενη από μπράβους των κτηματιών για να διώξει τους καταληψίες: στα επεισόδια που ακολούθησαν έχασαν την ζωή τους τουλάχιστον έντεκα ακτήμονες και επτά αστυνομικοί, ενώ οι τραυματίες ξεπερνούν τους 80, καθώς και οι δύο πλευρές δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν πυροβόλα όπλα.
 
Η άγρια αυτή σύγκρουση χρησιμοποιήθηκε αμέσως από την Γερουσία για να δικαιολογήσει την «εκπαραθύρωση» του Λούγο, έναν σχεδόν χρόνο πριν την ολοκλήρωση της νόμιμης (πενταετούς) θητείας του – και παρά την αυθόρμητη συγκέντρωση δεκάδων χιλιάδων υποστηρικτών του έξω από το κτίριο του Κογκρέσου στο κέντρο της πρωτεύουσας. Ο ίδιος ο πρόεδρος ζήτησε από τους συγκεντρωμένους οπαδούς του να αποσυρθούν προκειμένου να αποφευχθεί μια νέα αιματοχυσία, καθώς στις ταράτσες των γύρω κτιρίων είχαν αναπτυχθεί ελεύθεροι σκοπευτές…
 
Θεωρώντας πως «ξεμπέρδεψαν» με τον εκλεγμένο πρόεδρο, οι γερουσιαστές διόρισαν ως νέο πρόεδρο τον πρώην αντιπρόεδρο Φεντερίκο Φράνκο, ο οποίος έσπευσε να εμφανιστεί ως μοναδικός φορέας της νομιμότητας και να ζητήσει την άμεση αναγνώριση της κυβέρνησης του από τις άλλες χώρες. Ο νέος υπουργός Εσωτερικών, και υπεύθυνος για την τήρηση της τάξης, Καρμέλο Καμπαγιέρο, διέταξε αμέσως την συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων, με σκοπό την αποπομπή όλων των καταληψιών γης από τα ιδιωτικά και δημόσια «λατιφούντια».
 
Οι νέοι κυβερνήτες λογάριαζαν όμως χωρίς τους ξένους «ομοϊδεάτες» του Λούγο: έξη λατινοαμερικανικές χώρες (Κούβα, Βενεζουέλα, Ισημερινός, Νικαράγουα, Σαλβαδόρ και Βολιβία) έχουν ήδη ανακοινώσει πως δεν αναγνωρίζουν τη νέα κυβέρνηση, ενώ σε ένδειξη διαμαρτυρίας, η Αργεντινή, η Ουρουγουάη και η Βραζιλία, όλες τους γείτονες και εταίροι της Παραγουάης στην περιφερειακή ένωση – συνεταιρισμό κρατών Mercosur, ανακάλεσαν τους πρεσβευτές τους, και απέκλεισαν τον Φράνκο από την επερχόμενη 43η σύνοδο των προέδρων της Mercosur, που θα διεξαχθεί σε λίγες μέρες στην πόλη Μεντόσα της Αργεντινής. Ανάκληση των πρεσβευτών τους για «διαβουλεύσεις» ανακοίνωσαν επίσης το Περού, η Κολόμβια και ο Ισημερινός.
 
Το ισχυρότερο πλήγμα στην νέα «κυβέρνηση των κτηματιών» κατάφερε πάντως ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, Ούγο Τσάβες, ανακοίνωνοντας πως θα διακόψει τις αποστολές πετρελαίου στην Παραγουάη, και τονίζοντας χαρακτηριστικά πως «δεν θα υποστηρίξουμε ένα πραξικόπημα”. Τόσο είναι το μένος των γειτόνων, αριστερων αλλά και «κεντρώων», κατά της «έξωσης» του Λούγο, ώστε ακόμα και οι ΗΠΑ, που φυσικά δεν είχαν καθόλου καλές σχέσεις με την κυβέρνηση Λούγο, απέφυγαν μέχρι στιγμής να αναγνωρίσουν την νέα «κυβέρνηση».
 
Να σημειωθεί εδώ πως το κίνημα των “camperos”, των «κατασκηνωτών» ακτημόνων εργατών γης, που καταλαμβάνουν με τα αντίσκηνα τους τα μεγάλα τσιφλίκια υλοποιώντας έμπρακτα τις υποσχέσεις αναδιανομής του Λούγο, έχει πλέον απλωθεί σε ολόκληρη την Παραγουάη, μια αραιοκατοικημένη και φτωχή χώρα με τριπλάσια έκταση, αλλά τον μισό πληθυσμό από την Ελλάδα. Η μαζικότητα του εν λόγω κινήματος είναι αναμενόμενη, καθώς το 45% του πληθυσμού είναι ακτήμονες αγρότες – στην πλειοψηφία τους ινδιάνοι της φυλής Γκουαρανί, που αναγκάστηκαν σε διάφορες φάσεις να εγκαταλείψουν τα προγονικά τους εδάφη, τα οποία μοιράστηκαν μεταξύ τους οι λευκοί τσιφλικάδες. Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε πως και στην γειτονική Βολιβία οι ακτήμονες εργάτες γης, οι ακτήμονες «κοκαλέρος» ήταν που ανέδειξαν στην εξουσία τον Ινδιάνο της φυλής Αϊμάρα, Εβο Μοράλες.
 
Όμως η άρχουσα τάξη των μεγαλοκτηματιών, ένα 5% του πληθυσμού, στην πλειοψηφία τους λευκοί ισπανικής, πορτογαλικής αλλά και γερμανικής καταγωγής, που κατέχουν το 40% της συνολικής έκτασης της χώρας (!), τους αντιμετωπίζουν σαν εγκληματίες και αντικοινωνικά στοιχεία, που πρέπει να εκδιωχθούν με την βία. Στο πλευρό τους έχουν όχι μόνο τον παραδοσιακά αντιδραστικό στρατό και την αστυνομία, αλλά και ολόκληρη την κομματική γραφειοκρατεία των «Κολοράδος», του κόμματος που κυβέρνησε την χώρα γιά 61 συναπτά χρόνια πριν την επικράτηση του Λούγο, και φυσικά τα δικαστήρια, που με τις αποφάσεις τους έχουν ουσιαστικά μπλοκάρει την αγροτική μεταρρύθμιση που εξαγγέλθηκε, αλλά δεν υλοποιήθηκε από τον Λούγο.
 
Αυτό είναι το πραγματικό κοινωνικό-οικονομικό φόντο του «συνταγματικού πραξικοπήματος» της Άσουνσιόν, που θυμίζει αρκετά το αντιστοιχο δράμα με την εκπαραθύρωση του προέδρου της Ονδούρας Μανουέλ Ζελάγια πριν τρία ακριβώς χρόνια. Ο ίδιος ο Λούγο, από το ταπεινό του διαμέρισμα σε ενα προάστειο της Ασουνσιόν, πιστέυει πως σύντομα η αλήθεια θα λάμψει και θα επιστρέψει στο προεδρικό μέγαρο γιά να ολοκλήρώσει το έργο του.