Οι ενδείξεις ότι το γαλλογερμανικό μέτωπο λιτότητας έχει διαρραγεί, αλλά και η διαφοροποίηση του ΔΝΤ από την «σκληρή» γραμμή των μέτρων λιτότητας χωρίς αναπτυξιακό αντίβαρο, θεωρείται κατ΄ αρχάς θετική από κυβερνητικά και κοινοτικά στελέχη τα οποία παρακολουθούν στενά το Μνημόνιο. Ωστόσο εκτιμούν ότι στις διαδοχικές δηλώσεις και εκθέσεις για το ζήτημα έχουν αρχίσει να καταγράφονται και τα ανταλλάγματα: μεγαλύτερες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις με έμφαση στην αγορά εργασίας και ειδικά στους μισθούς
Εξηγούν ότι τα μέτρα του Ιουνίου (νέα περικοπή δαπανών 11,7 δισ. ευρώ) δεν θα βρεθούν καθόλου εύκολα: θα πρέπει υπό συνθήκες ύφεσης οι περικοπές να φτάσουν στο μεδούλι του δημοσίου, σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, λουκέτα, ακόμη και σε απολύσεις με νέου τύπου αποζημιώσεις.
Ετσι, αναφέρουν, δεν είναι σαφές ποιόν και σε τι θα ωφελήσουν: το να βυθιστεί σε βαθύτερη ύφεση η χώρα δεν θα φέρει έσοδα στα ταμεία ούτε θα περισώσει τις δαπάνες. Αντιθέτως, θα αυξήσει τα επιδόματα (π.χ. ανεργίας), θα μειώσει τις εισφορές στα ταμεία και θα περιορίσει την είσπραξη φόρων. Θα επιτείνει δηλαδή το σπιράλ ύφεσης.
Αρχίζει γι΄ αυτόν τον λόγο –συνεχίζουν οι ίδιες πηγές– και εντός των επιτηρητών της χώρας μία κουβέντα για το σωστό μείγμα πολιτικής. Η συζήτηση φέρνει στο επίκεντρο «επιθετικότερες» μεταρρυθμίσεις, για να φέρουν ανάπτυξη (μαζί με πακέτα στήριξης) και να στηρίξουν έτσι τη δημοσιονομική προσαρμογή με διαφορετικό μείγμα πολιτικής.
Διαβάστε περισσότερα: