του Κώστα Εφήμερου
Ζωγραφικό έργο του Γιώργου Μικάλεφ
Η ποίηση είναι μια μορφή τέχνης ανώτερη και ταπεινή ταυτόχρονα. Οι ίδιες λέξεις στην ίδια σειρά σημαίνουν άλλα πράγματα για μένα απ' ότι για σένα. Άλλο νόημα έχουν όταν τις χαρίζεις στο κορίτσι σου και άλλο στη μητέρα σου. Αλλιώς τις διαβάζεις το πρωί και αλλιώς το βράδυ.
Αλλά το να είσαι αμόρφωτος προσφέρει ακόμα ένα επίπεδο θράσους. Και εγώ τα τελευταία χρόνια αποφάσισα να γίνω παραχαράκτης ποιημάτων. Στην αρχή έστελνα στην Γρανέτα αποσπάσματα ποιημάτων χωρίς να αναφέρω ποιος τα έγραψε. Τι σημασία είχε; Και μετά προχώρησα ένα βήμα παραπέρα: άρχισα να παραποιώ τα ποιήματα των διάσημων ποιητών. Να τους αλλάζω λέξεις ή ακόμα και ολόκληρες γραμμές, να τους αλλάζω σειρά και να συνδέω μια λέξη του Ρίτσου με μια φράση του Λειβαδίτη και μια του Ελυάρ.
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια ποινή για αυτό. Αν αυτή η ιεροσυλία πληρώνεται εδώ ή αλλού; Φαντάζομαι αν υπάρχει δικαιοσύνη κάπως θα πρέπει να τιμωρείται τούτη η πράξη. Αλλά δεν υπάρχει δικαιοσύνη.
Σήμερα, 21 Μαρτίου, παγκόσμια ημέρα ποίησης, σκεφτόμουν ότι εντελώς αναπάντεχα, η ποίηση υπήρξε για μένα συντροφιά σε όλες τις δύσκολες στιγμές που φοβήθηκα και τις υπέροχες στιγμές που ερωτεύτηκα (που νομίζω ότι είναι περίπου το ίδιο πράγμα).
Και έτσι, για να γιορτάσουμε τη μέρα, έβαλα τα μαύρα μου ρούχα, φόρεσα την μπαλακλάβα μου, ακόνισα το καλύτερο ψαλίδι και αργά το βράδυ, όταν κοιμόταν, γλίστρησα από τα σεντόνια με επιδέξιες κινήσεις και χωρίς να καταλάβει τίποτα επιτέθηκα στους αγαπημένους μου ποιητές για να της χαρίσω ένα ποίημα. Αφιερωμένο σε όλα τα κορίτσια που αγαπήσατε. Το δικό μου το λένε Γρανέτα.
Ο Κήπος με τις Φράουλες
Εκείνα που δειλά φαντάστηκα ως μαθητής φανερώθηκαν
Το σώμα νίκησε την έκνομη ερωτική μέθη
και αποφάσισα να ψαλιδίσω τα ερέβη του δωματίου
με τα συρματοπλέγματα που ήταν απλωμένα τα δεσμά
Φυσικά όπως ήμουν φιλάσθενος, τέτοιες προσπάθειες με κούραζαν
καθώς προσπαθούσα να γκρεμίσω όλους τους τοίχους
για να χωρέσουν εκείνοι που έφευγαν
Φύτευσα φράουλες και χρωμάτισα πουλιά περιμένοντας να κελαηδήσουν
Βρήκα μετά έναν τρόπο να κοιμάμαι τα βράδια
Τους συγχωρούσα όλους, έναν-έναν
Κι άλλοτε πάλι θέλησα να σώσω την ανθρωπότητα
αλλά εκείνη αρνήθηκε
Όμως απόψε, βιάζομαι απόψε, να παραμερίσω όλη τη λησμονιά
και να διαλύσω το πάτωμα γύρω μου
Να ξαναβρώ τις φράουλες που φύτευα τόσο καιρό
Να τακτοποιήσω τις έρημες όχθες και να σου τις προσφέρω
Μια φράουλα ακόμα στον κήπο με τις φράουλες
Μπορεί να ακούγεται απλό, ή και ασήμαντο
Αλλά δεν είναι.