Πέφτουν τα spread. Ανεβαίνουν τα spread
Πέφτουν τα spread. Η κυβέρνηση επιχαίρει. Ανεβαίνουν τα spread: Η κυβέρνηση απειλεί.
Σε μια χώρα που διοικείται καλά, ο φτωχός θα πρέπει να ντρέπεται
Σε μια χώρα που βασιλεύει η κακοδιοίκηση, θα πρέπει να ντρέπεται ο πλούσιος.
ΚΟΥΜΦΟΥΚΙΟΣ
Παρά την τεχνητή ευφορία από τη προσωρινή πτώση του spread των ελληνικών ομολόγων, τα δεδομένα για την οικονομία δεν έχουν αλλάξει: αναβολή, αναβολή δώσμου παράταση μικρή... αλλά όπως ξέρει πολύ καλά κάθε φαντάρος, η αναβολή δεν είναι και απολυτήριο. Η παγκόσμια οικονομία δεν φαίνεται να ανακάμπτει θεαματικά, ώστε να μας σύρει και μας (κατά λάθος) προς τα πάνω. Προσπαθώντας να δει κανείς την πραγματική κατάσταση μέσα από τη θολούρα, το βερμπαλισμό και τον πανικό, μόνο δύο πραγματικές λύσεις διαγράφονται: παύση πληρωμών και έξοδος από την Ευρωζώνη ή εθνική πανστρατιά για συντονισμένη (και κοινωνικά αποδεκτή) ταυτόχρονη πτώση όλων των τιμών και των μισθών στο εσωτερικό της χώρας. Καμία από τις δύο δεν είναι ευχάριστη, αλλά ούτε και πολιτικά πιθανή.
Η έξοδος από το Ευρώ αποτελεί πολιτική περιπέτεια (με όλα τα καλά και τα κακά του όρου), που θα τρομοκρατούσε την σημερινή πλειοψηφία των Ελλήνων – αληθινούς ή επίδοξους μικροαστούς που ονειρεύονται μια μέτρια προσωπική και οικογενειακή ευημερία και έχουν μεγαλώσει με τη ζηλευτή ταυτότητα του έστω και ασθμαίνοντα ευρωπαίου. Καλύτερα τίμιο γκαρσόνι χωρίς προοπτική, παρά ύποπτος εσθονός χάκερ με μυστήρια εξαγωγική επιχείρηση. Μόνο σαν σενάριο μετά από μεγάλη τραπεζική καταστροφή, θα αποκτούσε νομιμότητα και αποδοχή αυτή η μάλλον πιο καθαρή και τολμηρή λύση. Γιατί όσο επεξεργασμένο κι αν μοιάζει το σχετικό σχέδιο του Κώστα Λαπαβίτσα, η κοινή λογική του πεζοδρομίου αμφιβάλλει (εύλογα) ότι το ελληνικό κράτος είναι ικανό να ολοκληρώσει πετυχημένα τέτοια μανούβρα. Ειδικά αν δεν έχει προηγουμένως πείσει σχεδόν όλους τους πολίτες του, για την απόλυτη –χωρίς αναβολή- αναγκαιότητά της.
Η δεύτερη λύση, φαντάζει ακόμα πιο χλωμή. Ένα κοινωνικό συμβόλαιο με καθολική αποδοχή για άγρια πτώση των τιμών όλων των εμπορεύσιμων αγαθών με ταυτόχρονο κούρεμα ΟΛΩΝ των μισθών και εγγύηση σχεδόν πλήρους απασχόλησης, απαιτεί τουλάχιστον κορεάτικη πειθαρχία και τυφλή εμπιστοσύνη στην πολιτική ηγεσία που θα το εγγυηθεί. Η αμετανόητη όμως ελληνική ελίτ, που ακόμα φλέγεται από το πάθος να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, δεν εμπνέει κανένα σεβασμό και μάλλον αποτελεί η ίδια, υπολογίσιμο μέρος από το πρόβλημα. Άλλωστε, όπως συνομολογούν και οι περισσότεροι οικονομολόγοι με κύρος στον πλανήτη, δεν έχασαν οι Έλληνες εργάτες τη μάχη από τους Γερμανούς εργάτες- οι Έλληνες πλούσιοι νικήθηκαν κατά κράτος από τους Γερμανούς ομολόγους τους και δεν επωφελήθηκαν από τα δάνεια που έπαιρναν τόσο καιρό με πολύ ανταγωνιστικούς όρους (ειδικά οι κρατικοδίαιτοι, που επιμένουν ακόμα να κατηγορούν το αναποτελεσματικό κράτος, που τους συντηρούσε).
Σε μια χώρα που βασιλεύει η κακοδιοίκηση, θα πρέπει να ντρέπεται ο πλούσιος.
ΚΟΥΜΦΟΥΚΙΟΣ
Παρά την τεχνητή ευφορία από τη προσωρινή πτώση του spread των ελληνικών ομολόγων, τα δεδομένα για την οικονομία δεν έχουν αλλάξει: αναβολή, αναβολή δώσμου παράταση μικρή... αλλά όπως ξέρει πολύ καλά κάθε φαντάρος, η αναβολή δεν είναι και απολυτήριο. Η παγκόσμια οικονομία δεν φαίνεται να ανακάμπτει θεαματικά, ώστε να μας σύρει και μας (κατά λάθος) προς τα πάνω. Προσπαθώντας να δει κανείς την πραγματική κατάσταση μέσα από τη θολούρα, το βερμπαλισμό και τον πανικό, μόνο δύο πραγματικές λύσεις διαγράφονται: παύση πληρωμών και έξοδος από την Ευρωζώνη ή εθνική πανστρατιά για συντονισμένη (και κοινωνικά αποδεκτή) ταυτόχρονη πτώση όλων των τιμών και των μισθών στο εσωτερικό της χώρας. Καμία από τις δύο δεν είναι ευχάριστη, αλλά ούτε και πολιτικά πιθανή.
Η έξοδος από το Ευρώ αποτελεί πολιτική περιπέτεια (με όλα τα καλά και τα κακά του όρου), που θα τρομοκρατούσε την σημερινή πλειοψηφία των Ελλήνων – αληθινούς ή επίδοξους μικροαστούς που ονειρεύονται μια μέτρια προσωπική και οικογενειακή ευημερία και έχουν μεγαλώσει με τη ζηλευτή ταυτότητα του έστω και ασθμαίνοντα ευρωπαίου. Καλύτερα τίμιο γκαρσόνι χωρίς προοπτική, παρά ύποπτος εσθονός χάκερ με μυστήρια εξαγωγική επιχείρηση. Μόνο σαν σενάριο μετά από μεγάλη τραπεζική καταστροφή, θα αποκτούσε νομιμότητα και αποδοχή αυτή η μάλλον πιο καθαρή και τολμηρή λύση. Γιατί όσο επεξεργασμένο κι αν μοιάζει το σχετικό σχέδιο του Κώστα Λαπαβίτσα, η κοινή λογική του πεζοδρομίου αμφιβάλλει (εύλογα) ότι το ελληνικό κράτος είναι ικανό να ολοκληρώσει πετυχημένα τέτοια μανούβρα. Ειδικά αν δεν έχει προηγουμένως πείσει σχεδόν όλους τους πολίτες του, για την απόλυτη –χωρίς αναβολή- αναγκαιότητά της.
Η δεύτερη λύση, φαντάζει ακόμα πιο χλωμή. Ένα κοινωνικό συμβόλαιο με καθολική αποδοχή για άγρια πτώση των τιμών όλων των εμπορεύσιμων αγαθών με ταυτόχρονο κούρεμα ΟΛΩΝ των μισθών και εγγύηση σχεδόν πλήρους απασχόλησης, απαιτεί τουλάχιστον κορεάτικη πειθαρχία και τυφλή εμπιστοσύνη στην πολιτική ηγεσία που θα το εγγυηθεί. Η αμετανόητη όμως ελληνική ελίτ, που ακόμα φλέγεται από το πάθος να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, δεν εμπνέει κανένα σεβασμό και μάλλον αποτελεί η ίδια, υπολογίσιμο μέρος από το πρόβλημα. Άλλωστε, όπως συνομολογούν και οι περισσότεροι οικονομολόγοι με κύρος στον πλανήτη, δεν έχασαν οι Έλληνες εργάτες τη μάχη από τους Γερμανούς εργάτες- οι Έλληνες πλούσιοι νικήθηκαν κατά κράτος από τους Γερμανούς ομολόγους τους και δεν επωφελήθηκαν από τα δάνεια που έπαιρναν τόσο καιρό με πολύ ανταγωνιστικούς όρους (ειδικά οι κρατικοδίαιτοι, που επιμένουν ακόμα να κατηγορούν το αναποτελεσματικό κράτος, που τους συντηρούσε).