Είναι πάντα ενδιαφέρον να παρακολουθείς βήμα βήμα τα γεγονότα. Να βλέπεις τα κομμάτια του παζλ να μπαίνουν μόνα τους σχεδόν στη θέση τους, να απλώνεται μπροστά σου η εικόνα χωρίς καν να χρειαστεί κόπος. Και είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον όταν αυτό γίνεται με την αποκάλυψη σειράς από ψεύδη, απάτες, ληστείες. 

Αυτά τα τρία – ψεύδη, απάτες και ληστείες- είναι τα όπλα που κατά κόρον χρησιμοποιεί ο Μάικ Πομπέο, ο πρώην διευθυντής της CIA και πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, ένα από τα μεγαλύτερα καθάρματα που έχει δει ο εσμός καθαρμάτων που έχει καθίσει σε αυτούς τους θώκους. 

Κι αυτά είναι δικά του λόγια, όχι δικά μου. Τα είπε μιλώντας σε φοιτητές του πανεπιστημίου Α&Μ του Τέξας, τον Απρίλη του 2019. Είπε: Ήμουν διευθυντής της CIA. Είπαμε ψέμματα, στήσαμε απατες, κλέψαμε. Είχαμε κοτζάμ μαθήματα για αυτό».  Πρόσθεσε δε πως «η Διπλωματία και η στρατιωτική Ισχύς πάνε χέρι χέρι. Έχουν πολύ στενή σχέση. Η μία εξαρτάται από την άλλη». 

Όλα αυτά ο Μάικ Πομπέο τα έκανε πράξη σε πολλά επίπεδα. Από το Ισραήλ – όπου στήριξε παντοιοτρόπως την εξαφάνιση της Παλαιστίνης μέσω των εποικισμών-,  μέχρι το Ιράν, που έκανε ότι μπορούσε ώστε να του επιτεθούν Ισραήλ και ΗΠΑ, και μέχρι την κατασκευή «αντιπολιτεύσεων» σε διάφορα μέρη του πλανήτη. Και, βεβαίως, στην Ουκρανία, το «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσίας. 

Ο Μάικ Πομπέο δεν έκρυψε ποτέ τον προτεστάντικο ακροδεξιό του εξτρεμισμό. Αυτός ο Μάικ Πομπέο, λοιπόν, ήταν ο κεντρικός ομιλητής στην «γιορτή» για το «Ίδρυμα Πατριάρχης Βαρθολομαίος» που ανακοινώθηκε προχτες στις ΗΠΑ, αυτός ήταν ο άνθρωπος που χαιρέτησε την «οικονομική ανεξαρτησία» του Οικουμενικού Πατριαρχείου και χειροκροτήθηκε, μεταξύ άλλων, από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.  

Η σεπτή τελετή χειροκροτήματος του Οικουμενικού Πατριάρχη και του Μάικ Πομπέο, με την ανακοίνωση του ιδρύματος «που θα είναι ικανό να διασφαλίσει το οικονομικό μέλλον του Οικουμενικού Πατριαρχείου», όπως μετάδωσε το ΑΠΕ, ήταν κατάληξη της φαρσοκωμωδίας που παίχθηκε με την επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη στις ΗΠΑ. 

Σύμφωνα με το Μιχάλη Ιγνατίου, λοιπόν, «πενήντα Αμερικανοί γερουσιαστές και 182 βουλευτές, προχώρησαν σε μία ενέργεια, που χαρακτηρίζεται εντυπωσιακή για τα δεδομένα της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας της Αμερικής και της Ελληνοαμερικανικής Κοινότητας. Υπέγραψαν μία επιστολή… με την οποία καλούν τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν να αποδώσει στον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο τις τιμές που του αξίζουν». Και λίγο παρακάτω μια παράγραφος κλειδί, με υπογραμμιση δική μου: «Πρέπει να τονιστεί -διότι πρόκειται για πολύ τολμηρή ενέργεια- ότι ο κ. Βαρθολομαίος αναγνώρισε την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας μετά από συνεχείς εκκλήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο τότε υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο, για να δείξει την ευγνωμοσύνη του, επισκέφθηκε ειδικά το Φανάρι για να ευχαριστήσει τον Οικουμενικό Πατριάρχη, χωρίς να συναντηθεί με Τούρκους κυβερνητικούς αξιωματούχους. Ήταν ένα τρανταχτό μήνυμα υποστήριξης στο Φανάρι». Στην κατακλείδα θα διαφωνήσουμε: ήταν ένα τρανταχτό μήνυμα του γεωπολιτικού ρόλου που θέλουν οι ΗΠΑ να παίξει το Φανάρι στα παιγνίδια τους. Ρόλο που το πατριαρχείο ανέλαβε μετά χαράς. 

Στα ευτράπελα της υπόθεσης: μέχρι να γίνει γνωστό ποιοί θα έβλεπαν τον Οικουμενικό Πατριάρχη, ο Πατριάρχης αισθάνθηκε μια αδιαθεσία που μπορεί και να τον εμπόδιζε να ταξιδέψει. Όταν όλα ετοιμάστηκαν ικανοποιητικά, ο Πατριάρχης συνήλθε, με αποτέλεσμα να χαρεί «για την γρήγορη ανάρρωση» και ο Αντονυ Μπλίνκεν, ο επικεφαλής του Στέητ Ντηπάρτμεντ, που το ανέφερε υποδεχόμενος τον πατριάρχη στο Στέητ Ντηπάρτμεντ.  

Το «Ίδρυμα Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος» με τα τόσα οικονομικά οφέλη που θα φέρει, το οποίο εορτάστηκε και με την ομιλία Μάικ Πομπέο, είναι ένα ακόμη κομματάκι του παζλ στο Ουκρανικό ζήτημα (κι ίσως αύριο στο Λευκορωσικό, το Βορειομακεδονικό, το Μαυροβουνιακό…), δηλαδή το σχίσμα που ταλανίζει την Ορθοδοξία τα τελευταία χρόνια, με μεγαλη την ευθύνη του Φαναρίου και κίνητρα μόνον γεωπολιτικά μεταξύ των «συμμάχων» του- μια κρίση που κάθε μέρα που περνάει βαθαίνει περισσότερο.

Κι ενώ ο Πομπέο και ο κυβερνήτης της Ελλάδας Τζέφρυ Πάιατ κάναν πολλές φορές σαφές ό,τι αυτοί κρατούν τα ηνία στο Φανάρι, ο ίδιος ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, πριν τα χειροκροτήματα στον Πομπέο και τα περί οικονομικής ανεξαρτησίας, δήλωνε σε κυπριακή εφημερίδα: «Ούτε γεωπολιτικά συμφέροντα εξετάσαμε και μάλιστα από την οπτική η οποία μας αποδίδεται, ούτε οικονομικά, προς Θεού. Οι γεωπολιτικές εξελίξεις, δεν θα κρίνω καλώς ή κακώς, εισήλθαν στη ζωή της Εκκλησίας και το βλέπουμε αυτό σε όλες τις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες που δημιούργησε με θυσίες και στερήσεις το ίδιο το Οικουμενικό Πατριαρχείο». Τραγέλαφος.

Από μόνοι τους, λοιπόν, εισήλθαν, οι έχοντες γεωπολιτικές βλέψεις. Έτσι ξαφνικά. Από μόνοι τους χαιρέτησαν την «οικονομική ανεξαρτησία» – με ομιλητή τον «από μόνο του» Μάικ Πομπέο. Κανείς δεν άνοιξε πόρτα ή έστω κερκόπορτα. Μες στην αθωότητα το Πατριαρχείο του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Τι να κάνει; ήρθαν οι «από μόνοι τους» και το μετέτρεψαν σε πιόνι, δημιουργώντας προβλήματα και σχίσματα πάντα «από μόνοι τους». 

Στον τίτλο του ίδιου δημοσιεύματος, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος φέρεται να δηλώνει επίσης: «Τους Ρώσους τους εκχριστιανίσαμε, για να μην πω τους εκπολιτίσαμε». Η υιοθέτηση αποικιοκρατικού ρόλου, η υιοθέτηση όλου του αποικιοκρατικού παραμυθιού, και μάλιστα ως παράσημο τιμής… η μπάλα έχει χαθεί τελείως… 

Κατά τα λοιπά, η πατριαρχική αναφορά γίνεται, αν καταλαβαίνουμε σωστά, σε γεγονότα του 10ου αιώνα, που όλοι οι «εμείς» δεν υπήρχαμε. Υπήρχε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η σημαντικότερη και πλουσιότερη της εποχής, και ήταν οι πολιτικοστρατιωτικές ανάγκες της που επέβαλαν τη συμμαχία με τους Ρος (Ρώσους), και μάλιστα τον πρώτο γάμο πορφυρογέννητης πριγκίπισσας με «βάρβαρο» βασιλέα. Υπήρχε, επίσης, και η ανάγκη του Βλαδίμηρου να ενώσει το «πολυπολιτισμικό» – ας μας επιτραπεί ο νεολογισμός- βασίλειό του.  Ακόμη και αν ξεχάσουμε τον αποικιοκρατικό χαρακτήρα του πατριαρχικού σχολίου, «Εμείς» δεν εκπολιτίσαμε κανέναν, έτσι όπως το θέτει ο Οικουμενικός Πατριάρχης, λοιπόν.

Κι ύστερα «Εμείς» οι ποιοί; που υπηρετούμε τους σχεδιασμούς ποιών; με ποιά ανταλλάγματα; «Εμείς», δηλαδή το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που υποστηρίζει τον εθνοφυλετισμό – την αίρεση μήτρα του ναζισμού και του φασισμού- , που στηρίζει τον περιτριγυρισμένο από νεοναζί Επιφάνιο, που κάνει πέρα την πίστη εκατομμυρίων Ορθοδόξων οι οποίοι αγωνίζονται μες σε αντίξοες συνθήκες, που δημιουργεί σχίσματα εντός εκκλησιών – όπως συνέβη με την Εκκλησία της Κύπρου- και που.. έτσι ξαφνικά βρίσκεται συντονισμένο με τις αμερικάνικες πιέσεις και θελήσεις, παίρνοντας μέρος σε εθνικιστικά, αντικανονικά παιγνίδια, πιόνι στα χέρια της αμερικάνικης διπλωματίας, συμπαίκτης της σε ένα εκκλησιολογικό «δόγμα του σοκ».

https://twitter.com/edolinsky/status/1345722076003508224

Στον αθώο και μη γνωρίζοντα Πατριάρχη που πλέον έχει δώσει και το όνομά του σε καταπίστευμα δολλαριακό, λοιπόν, ας θυμίσουμε τα εξής: Σε κάθε γεωπολιτική σύγκρουση, οι Αμερικανοί βάζουν τους πιο ακραίους να κάνουν τη βρώμικη δουλειά, όταν χρειάζεται, και ταυτοχρόνως βάζουν θεσμούς με κύρος, με τη λεγόμενη «μαλακή ισχύ» (soft power) να «ευλογήσουν» εμμέσως πλην σαφώς τη βία των ακραίων. Στην Ουκρανία οι ακραίοι που έκαναν και κάνουν τη βρώμικη δουλειά των Αμερικανών ήταν και είναι οι νεοναζί και εθνικιστές παρακρατικοί, φίλοι κολλητοί του «αδελφού του» Επιφάνιου, ενώ τη δουλειά της soft power την κάνει το Φανάρι.

Στη Μέση Ανατολή, λ.χ. στη Συρία τη βρώμικη δουλειά την κάνουν τζιχαντιστές, ακόμη και της Αλ-Νούσρα, που συνδέεται με την Αλ Κάιντα ή ακόμη και το εργαλειοποιημένο Ισλαμικό Κράτος (ISIS), ενώ τη soft power την αναλαμβάνουν θεσμοί της λεγόμενης «διεθνούς κοινότητας» (των νεο-αποικιοκρατικών δυνάμεων της Δύσης) που έρχονται με επίκληση και πάλι της βουλήσεως του δύσμοιρου λαού (που έχει υποστεί τη βία των Ναζί στην Ουκρανία ή των τζιχαντιστών στη Συρία) να προσπαθήσουν να παγιώσουν τα τετελεσμένα της βίας όσων έχουν κάνει τη βρώμικη δουλειά.

 Στην ουκρανική συνταγή οι ρόλοι είναι μοιρασμένοι: Τη βρώμικη βία θα την ασκήσουν οι νεοναζί, την «καθαρή» μαλακή ισχύ το Φανάρι. Που κι αυτό ακολουθεί το δόγμα Πομπέο: με το ψεύδος του δικαιώματος του Οικουμενικού να αποφασίζει και να διατάσσει από μόνος του, χωρίς σύνοδο, για μια εκκλησία, όπως η ουκρανική, που από το 1686 ανήκει στη ρωσική ορθοδοξία, με την απάτη περί δήθεν κανονικότητας μιας τέτοιας απόφασης και με την ληστεία / αρπαγή της θυγατρός ουκρανικής Εκκλησίας, που απομακρύνεται από τη μητέρα της, διαγράφοντας, με το αμερικάνικο «έτσι θέλω», 334 ετών κανονικής εκκλησιαστικής ιστορίας όπου η Μικρά Ρωσία (Ουκρανία) αποτελεί μια εκκλησιαστική ενότητα με τη Μεγάλη Ρωσία.

Kαι, βεβαίως, τα έχουμε ξαναπεί, το ζήτημα δεν αφορά μόνο στην Ουκρανία. Εφόσον το Φανάρι συνεχίσει – κι από ότι φαίνεται θα συνεχίσει- να είναι ένα παράρτημα του Στέητ Ντηπάρτμεντ δίκην «μαλακής ισχύος», το ίδιο μπορεί να συμβεί στο μέλλον στη Βόρεια Μακεδονία, το Μαυροβούνιο, τη Λευκορωσία και αλλού, ανάλογα με τις εκάστοτε επιδιώξεις του αμερικανικού παράγοντα και τους συσχετισμούς δυνάμεων. Για αυτό και η σπουδή να παγιωθεί μια υποτιθέμενη εκκλησιολογική αρχή ότι μόνο το Φανάρι χορηγεί αυτοκεφαλία. Γι αυτό και το Πατριαρχείο αυτή τη στιγμή είναι χρήσιμο στους «ευεργέτες» του. Όμως οι «ευεργέτες» του, ας το θυμάται, είναι κατά δική τους ομολογία ψεύτες, κλέφτες και απατεώνες. Όποιος τους πιστεύει και τους βοηθά έχει ευθύνη.  

«Διαπιστευτήρια πατριωτισμού δεν θα δώσουμε, με το να ενδώσουμε στο θέλημα του Αρχιεπισκόπου και των ισχυρών της γης, βολευόμενοι, έτσι, υπό τη “σκέπη και προστασία” του “μεγάλου αδελφού”. Εναντίον της ποδηγέτησης της Εκκλησίας μας, της αδικίας, του θρησκευτικού ρατσισμού και του εθνοφυλετισμού μάχεσαι, ανεξαρτήτως προσωπικού κόστους, επιδιώκοντας το δίκαιο και την ενότητα της Ορθοδοξίας. Οι διαδόσεις περί «5ης φάλαγγας» αποτελούν απειλές, εκφοβισμό και εκβιασμό, για να αλλάξουμε γνώμη στο θέμα της ουδετερότητας [στο Ουκρανικό]». Ταμασού Ησαϊας