Ηθικός, πολιτικοποιημένος και οραματιστής, ο Νίκος Σπυρόπουλος ίδρυσε το 1977 την μπάντα της Σπυριδούλας μαζί με τον αδερφό του, Βασίλη, η οποία μέσα στον χρόνο φιλοξένησε πλήθος φωνών του ελληνικού rock. Ιστορικό σταυροδρόμι, αυτό που τους έφερε στη συνεργασία με τον Παύλο Σιδηρόπουλο, που άφησε στο ελληνικό κοινό τον «Μπάμπη τον Φλου», το άλμπουμ «Νάυλον Ντέφια και Ψόφια Κέφια» και αρκετά άλλα ιστορικά τραγούδια.
Εκτός της περίφημης συνεργασίας με τον Παύλο, η Σπυριδούλα φιλοξένησε, μεταξύ άλλων, τον Πάνο Κατσιμίχα, τον Ανδρέα Μουζακίτη, τον Άκη Περδίκη, τον Νίκο Ζιώγαλα, τον Αλέξη Ιωάνου, τον Κώστα Κουρεμένο και αρκετούς άλλους.
Μία από τις αξέχαστες εμφανίσεις του τα τελευταία χρόνια, αυτή το καλοκαίρι του 2011 στην πλατεία των Αγανακτισμένων, στις 12 Ιουνίου του 2011:
Για τον θάνατο του Νίκου Σπυρόπουλου ενημέρωσε ο Δημήτρης Πουλικάκος, που έπαιζε συχνά με τα αδέρφια Σπυρόπουλων, γράφοντας στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook «Μας αφήνεις ορφανά,κύριε συνάδελφε. R.I.P.(“Άνοιξε Πέτρο,άνοιξε!!!”)».
https://www.facebook.com/dpoulikakos/posts/10207507979455767
Σε συνέντευξή του το 2017, ο Νίκος Σπυρόπουλος περιγράφει τη διαδρομή πριν από το 1977 και την ίδρυση της Σπυριδούλας, κατά την οποία οι δρόμοι του ίδιου και του αδερφού του συναντήθηκαν με εκείνους του Νικόλα Άσιμου, του Σάκη Μπουλά, του Θάνου Ανδριανού, της Φλέρυς Νταντωνάκη και άλλους:
«Όταν εμείς ξεκινάμε το ’75, πριν ακόμα δημιουργηθεί η Σπυριδούλα, μόλις έχω τελειώσει το εξατάξιο, τότε, γυμνάσιο, τους ξέραμε ήδη όλους αυτούς (σ.σ. τη συγκεκριμένη γενιά). Ένα μικρό διάστημα ας πούμε, πέρασα από τον Νικόλα τον Άσιμο και μετά κατευθείαν πήγα κι έπαιξα με το Βασίλη (σ.σ. τον αδερφό του) στο ονομαζόμενο «Σούσουρο» που είχε ως πρόγραμμα τον μακαρίτη τον Μπουλά, τον μακαρίτη τον Χαρβά, τον Ζουγανέλη, τη Σιδέρη και τον Θάνο ΑΝδριανό αν δεν ξεχνάω κανέναν. Πριν πάω εγώ εκεί ήταν και ο Άσιμος μαζί τους, μετά τσακώθηκαν και έφυγε και πήγα εγώ στους «ανταγωνιστές» του, για να λέμε και τα πράγματα όπως ήταν τότε και όχι όπως τα εξωραΐζουμε τώρα. Ξέχασα και την αείμνηστη Φλέρυ (σ.σ. Νταντωνάκη) που πέρασε για ένα φεγγάρι από εκείνο το υπόγειο. Η ορχήστρα ήμασταν ο Βασίλης που έπαιζε μπάσο, εγώ που έπαιζα κιθάρα, ο μακαρίτης ο Γιώργος Γαβαλάς που έπαιζε φλάουτο και δε θυμάμαι τώρα τα ονόματα του drummer και του λυράρη που είχαμε. Ακριβώς στον από πάνω όροφο ήταν η μπουάτ «Αρχόντισσα» που ήταν το βαρύ πυροβολικό της εποχής, ο Θάνος Μικρούτσικος που μόλις είχε βγάλει τα “Πολιτικά Τραγούδια” και ήταν εντελώς καταξιωμένος, μαζί με την αείμνηστη τη Μαρία Δημητριάδη, την Αφροδίτη Μάνου, τον Ρασούλη και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου να τραγουδάνε και μία ορχήστρα από εξαιρετικούς μουσικούς. Και ο Ανδρέας Μικρούτσικος ήταν τότε στην παρέα γιατί ήταν ακόμα παντρεμένος με τη Μαρία. Όλα αυτά 1976, δεν υπάρχει Σπυριδούλα ακόμα, ψαχνόμαστε να βρούμε ταυτότητα».
Τον ίδιο μήνα του 2017, η μπάντα που πήρε το όνομά της από την τραγική ιστορία της 14χρονης υπηρέτριας που την σιδέρωναν τα αφεντικά της, γιόρτασε μαζί με πολλούς φίλους και συνεργάτες τα 40 χρόνια της.
«Αυτός ήταν ο στόχος και νομίζω το πετύχαμε. Πριν ακόμα κάνουμε την πρώτη συναυλία, σε ένα σπίτι που μέναμε διάφοροι, ζωντανοί και μη πλέον, είχαμε βάλει στο κουδούνι “Σπυριδούλα” γιατί ήταν ένας πρώτος πυρήνας της μπάντας που παίζαμε και θεωρήσαμε καλή ιδέα να βάλουμε στο κουδούνι το όνομα Σπυριδούλα. Ήταν πολύ καλή ιδέα, έτσι δειγματίσαμε, γιατί ήρθε μία γειτόνισσα του ίδιου κτιρίου με την ποδιά της κουζίνας και μας έκανε παρατήρηση για το θόρυβο, μας έκαναν πολλοί εκείνη την εποχή, δεν είχαμε μάθει ακόμα να παίζουμε καλά, να μας πει “τι άντρες είστε εσείς που βάζετε στο κουδούνι σας Σπυριδούλα!”. [οπότε λέμε:] “Εντάξει! Τα καταφέραμε”. Είδαμε ότι σοκάρει τη μικροαστική νοοτροπία της εποχής που ήταν και πολύ καλά ανεπτυγμένη μετά από ολόκληρη δικτατορία» θα περιγράψει στην ίδια συνέντευξη τη «σύλληψη» της Σπυριδούλας.
Παρακάτω μπορείτε να απολαύσετε το Live τους: