Πηγαδάκι με τους λαούς του κόσμου

Κείμενο: Λαμπρινή Θωμά

Φωτογραφίες, βίντεο: Αλέξανδρος Γαστεράτος, Νίκος Βεντούρας

Στα διαλείμματα ανάμεσα στις εργασίες, πριν την αρχή των συζητήσεων και των στρογγυλών τραπεζών, άνθρωποι που γνωρίσαμε (μέρος α’).

Κομαντάντε Ουίλιαμ Φαρίνιας και Κομαντάντα Νούμπια Ινφάντε Αλφάρο. Μιλάει η κομαντάντα.

«Ο Ουίλιαμ κι εγώ είμασταν με τον Τσάβες στην εξέγερση του Νοεμβρίου του 1992. Ήμουν και από μικρή στο κομμουνιστικό Κόμμα. Όταν μπήκα στην αεροπορία έδωσα πολλούς αγώνες, ήμουν πάντα μπροστά στους φεμινιστικούς αγώνες. Τον Ουίλιαμ τον γνώρισα στο στρατό. Τότε δεν επιτρεπόταν να παντρευτούν δύο μέλη του στρατεύματος. Αν μια γυναίκα στο στρατό ήθελε να παντρευτεί έναν άνδρα στο στρατό έπρεπε η γυναίκα – ειδικά και μόνον η γυναίκα- να παραιτηθεί από το στράτευμα. Επίσης, αν η γυναίκα στρατιωτικός έμενε έγκυος εκτός γάμου «έτρωγε» 25 ημέρες φυλάκιση και έχανε ένα βαθμό. Αγωνιστήκαμε ενάντια σ’ αυτή την μάτσο κουλτούρα. Ήταν ένας μεγάλος αγώνας. Χρόνια παλέψαμε οι γυναίκες του στρατού – και της αεροπορίας, σε μια εποχή που στην αεροπορία είμασταν μόνο τρεις γυναίκες. Και νικήσαμε. … Όταν φυλάκισαν τον Ουίλιαμ [μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Τσάβες] το σπίτι μας έγινε ο τόπος συνάντησης των γυναικών και των παιδιών όλων των φυλακισμένων. Δύο χρόνια έμεινε στη φυλακή ο Ουίλιαμ αλλά το όνειρό μας για ένα δίκαιο κόσμο, έζησε και πάντα το παλεύαμε μαζί.»

Ουσαμα Αχμάντ Αλ-χατζ Αχμεντ – Παλαιστίνη – Προεδρος των συνδικατων εργαζομένων στην βιομηχανία πετροχημικων της Γάζας

«Με συγκινεί βαθιά και γίνομαι ευαίσθητος σε κάθε τέτοια περίπτωση, όταν βλέπω πως ο λαός είναι μαζί μας, πως όλοι οι λαοί είναι μαζί μας. Είναι από κει που ξεκινάει η σιγουριά μου για τη νίκη. Γιατί όλος ο κόσμος βλέπει πως μας σκοτώνουν, σκοτώνουν τα παιδιά μας, δολοφονούν το λαό μας, καταστρέφουν τις υποδομές μας. Οι ευρωπαίοι και τα [δυτικά] μέσα ενημέρωσης δε λένε την αλήθεια, δε μιλούν για τον αγώνα μας, είναι με το πλευρό των σιωνιστών. Όμως η μάσκα του σιωνισμού πέφτει και όλος ο κόσμος γνωρίζει τι κάνουν εις βάρος του λαού της Παλαιστίνης. Ο κόσμος μαθαίνει, καταλαβαίνει την αποικιοκρατική πολιτική – γιατί οι σιωνιστές είναι μια αποικιοκρατική δύναμη, που αρπάζει τη γη μας, εποικίζει, βασανίζει με κάθε τρόπο τον καθημερινό άνθρωπο… Αγωνιζόμαστε και θα επιμείνουμε για δικαιοσύνη, μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη για όλα τα εγκλήματα που διέπραξαν κατά της Παλαιστίνης»

Ανχελ Μοράλες, Βολιβία, εκπρόσωπος των Ιθαγενικών λαών

«Το βασικότερο πρόβλημα της χώρας αυτή την ώρα είναι η πανδημία, και μαζί τα οικονομικά προβλήματα που ήρθαν. Αγωνιζόμαστε για την απελευθέρωση των πατεντών των εμβολίων γιατί δεν έχουμε να πληρώσουμε τέτοιο κόστος, αυτός είναι ο πιο μεγάλος μας αγώνας. Ύστερα, είναι ο φόβος για νέα πραξικόπημα. Ξέρουμε ότι το Εκουαδόρ έστειλε όπλα στην κυβέρνηση Ανιες, ξέρουμε ότι ο Έλον Μασκ έδωσε πολλά λεφτά στους πραξικοπηματίες γιατί θέλει το λίθιο, αυτά έχουμε απέναντί μας… Και μετά πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη για τους νεκρούς μας. Η κυβέρνηση των πραξικοπηματιών κατέσφαξε τους ιθαγενείς, μας λέγανε τρομοκράτες και εγκληματίες, δολοφονούσαν ή πλήρωναν συμμορίες να μας δολοφονούν, κι ας μην είμαστε τίποτε, ας είμαστε απλοί άνθρωποι. Σκότωσαν, βίασαν, κακοποίησαν, βασάνισαν, τα χειρότερα τα πέρασαν οι γυναίκες. Μετά τις τελευταίες εκλογές μπορούμε πάλι να κοιμηθούμε ήσυχοι, αλλά πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη. Δεν μπορεί η δικαιοσύνη να είναι μόνο για αυτούς, δεν μπορεί να μας σκοτώνουν και να μας λένε ότι έτσι φέρνουν τη δημοκρατία… Ο Έβο είναι η φωνή μας, η συνείδηση του λαού μας, είτε είναι πρόεδρος είτε δεν είναι. Είναι η συνείδηση των αγωνιστών, των ακτιβιστών, όσων αντιστέκονται. Ο αρχηγός του αγώνα μας είναι ο Έβο κι όχι ο πρόεδρος».

Νταν Κόβαλικ, ΗΠΑ, συνταξιούχος εργάτης μετάλλου και συνδικαλιστής, ML today (ο μαρξισμός λενινισμός σήμερα)

«Ξέρω ότι πολλοί παραξενεύονται όταν βλέπουν αμερικάνους, αλλά ναι, είμαστε παρόντες στον αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα. Και ξυπνάμε. Οι άνθρωποι αρχίζουν να καταλαβαίνουν [στις ΗΠΑ] και αυτό φάνηκε έντονα στις πορείες για την Παλαιστίνη. Οι πορείες αυτές κατέγραψαν την αλλαγή, έχουμε όμως πολύ δρόμο ακόμη ώσπου να καταλάβουν [οι πολίτες] το σύστημα και τον τρόπο που δουλεύουν οι ελίτ, και τα δύο κόμματα, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι. Υπάρχει η πιθανότητα για αλλαγή και μεγαλώνει, όμως το σύστημα της προπαγάνδας είναι πολύ ανεπτυγμένο και εκλεπτυσμένο κι εκεί έχουμε το πρόβλημα. … Είμαι στη Βενεζουέλα για να στηρίξω τον αγώνα, εδώ, κατά των ΗΠΑ. Κάνουν κι εδώ τα ίδια που κάναν στη Συρία, πρόκειται για οικονομικό πόλεμο, που σκοτώνει ανθρώπους, καταστρέφει οικονομίες, αποσταθεροποιεεί χώρες. Σκέφτομαι καμμία φορά τι θα γινόταν αν το κάναν σε μας. … Ήμουν στη Συρία για τις εκλογές, και τις είδα νόμιμες, πλήρως νομιμοποιημένες. Ήταν μια πολύ καλή εκλογική διαδικασία, κατέβαιναν τρεις υποψήφιοι πρώτη φορά, οι Σύριοι του εξωτερικού μπορούσαν να ψηφίσουν στις πρεσβείες, πήγαν πάρα πολλοί και δεν νομίζω ότι εκεί τους υποχρέωσε κανείς. Οι εκλογικοί σταθμοί λειτουργούσαν μια χαρά, και πρέπει να το πω, οι Σύριοι αγαπούν τον Άσαντ. Έτσι το έζησα εγώ. Είδα ότι ο λαός τον θεωρεί ηγέτη του. Ότι κι αν σκέφτεται κανείς γι’ αυτόν, ο λαός της Συρίας είχε την επιλογή Άσαντ ή τζιχαντιστές, και λογικά προτιμάει τον Ασαντ. Νίκησε τους τζιχαντιστές και δεν επέτρεψε να γίνει η Συρία χαλιφάτο.. Οι εκλογές εξέφρασαν τη λαϊκή θέληση… Οι ΗΠΑ θέλουν να καταστρέψουν τη Συρία. Δεν τους νοιάζει τι θα πάρει τη θέση του Άσαντ ή αν θα καταστρέψουν τη χώρα, όπως κατέστρεψαν τη Λιβύη… Στη Συρία ο αντιαμερικανισμός είναι μεγάλος. Κατανοούν ότι οι ΗΠΑ έπαιξαν πολύ καταστροφικό ρόλο, ξέρουν ότι αυτή τη στιγμή οι ΗΠΑ ουσιαστικά έχουν καταλάβει το 1/3 της Συρίας, ξέρουν ότι οι ΗΠΑ είναι ο εχθρός τους».

Σαμουέλ Ουρμπίνα, ακτιβιστής της αφροβενεζουελανικης κοινότητας

«Πριν τον Τσάβες το κράτος ήταν ρατσιστικό, ο ρατσισμός δεν ήταν απλά συστημικός, ήταν καθεστώς. Οι βενεζουελάνοι έπρεπε να είμαστε ακόμη υποκείμενα της αποικιοκρατίας, να αποδεχόμαστε πως μας βλέπει η δυτική κουλτούρα, να υποστούμε όλη την αποικιοκρατία της κουλτούρας… Οι αφροβενεζουελάνοι είμασταν καταδικασμένοι στη φτώχεια, μας σκότωναν και δεν έτρεχε μία, η χώρα ήταν βαθιά ρατσιστική κι ας είμαστε οι μεικτής καταγωγής το 54%, είμαστε ή δεύτερη ή τρίτη χώρα σε αριθμό σκλάβων που έφεραν από την Αφρική. Όταν κέρδισε ο Τσάβες, άλλαξε το σύνταγμα. Στο προηγούμενο σύνταγμα δεν υπήρχαμε ούτε εμείς ούτε οι ιθαγενείς, δεν αναγνωριζόμασταν, δεν καταγραφόμασταν. Με το νέο σύνταγμα αναγνωριστήκαμε και ξεκίνησαν νέες πολιτικές για να αναγνωριστεί και να διασωθεί και η παράδοσή μας… Ήμουν μες στο κίνημα από παιδί, επτά χρονών ήμουν όταν κάναμε τη μεγάλη διαδήλωση και πήγαμε στο κοινοβούλιο ζητώντας να μας δουν, να δουν ότι υπάρχουμε και να υπάρχουν προβλέψεις για μας στους νόμους… Πρώτη φορά με τον Τσάβες ακούστηκε η φωνή των αφροβενεζουελάνων, ακούστηκαν όσα υποφέραμε και υποφέρουμε, και μπορέσαμε να μιλήσουμε με τη δική μας φωνή, να είμαστε περήφανοι για την δική μας πολιτιστική κληρονομιά…».

Ρόναλντ Λουμούμπα, Κογκό

– Ο πατέρας σας είναι ένας από τους ήρωες μου, όπως και για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Όμως για σας ήταν και ο πατέρας σας που στερηθήκατε με οδυνηρό τρόπο.
– Μου αρκεί να ακούω κάποιον να τον τιμάει, όπως εσύ.

Αντρες Ρενέ Ροντρίγκες – Αργεντινή

«Κάναμε μεγάλο λάθος, ως αριστερά, στο θέμα των αμβλώσεων. Μας συνέφεραν οι γυναίκες. Έπρεπε ο νόμος να έχει αλλάξει πριν 15 χρόνια, όμως φοβόμασταν το πολιτικό κόστος. ¨Ηταν μεγάλο μας λάθος. Δεν ακούσαμε την κοινωνία. Ξεχάσαμε ότι η κοινωνία είναι τα ίδια τα σπίτια μας. Δεν είναι οι τηλεοράσεις. Αυτοί κάναν προπαγάνδα από τις τηλεοράσεις, εμείς έπρεπε να ακούμε τα ίδια μας τα σπίτια. Και κυρίως τις γυναίκες, που στρατεύτηκαν και νίκησαν.».