Είναι καθαυτή η δολοφονία; Μα κάθε χρόνο σκοτώνονται τρισεκατομμύρια ψάρια, κατά βάση για να γίνουν ιχθυάλευρα για τα ταϊστούν τα “οικόσιτα” ζώα. Μαζί με αυτά τα ψάρια σκοτώνονται και κάποια εκατομμύρια παρεμπίπτοντα αλιεύματα, στα οποία περιλαμβάνονται θηλαστικά όπως τα δελφίνια.
Είναι ο βάρβαρος τρόπος της δολοφονίας; Μα κάθε χρόνο σκοτώνονται χιλιάδες ψάρια από ερασιτέχνες ψαράδες με εξίσου φριχτό τρόπο. Οι ίδιοι ψαράδες αποκεφαλίζουν χελώνες κ μαχαιρώνουν φώκιες. Είναι ότι ο ξιφίας ήταν ετοιμόγενος; Μα κάθε χρόνο μόνο στην ΕΕ σφαγιάζονται 700.000 έγκυες αγελάδες στο όνομα της παραγωγής γάλακτος, ενώ γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι εγκυμονούν.
Είναι η άσχημη εικόνα που έφτασε στις οθόνες μας; Μα καθημερινά βλέπουμε φωτογραφίες με κομματιασμένα και καψαλισμένα πρόσωπα ζώων δίπλα σε χαμογελαστά πρόσωπα και δεν ενοχλείται κανείς.
Όπως έγινε πέρσι με τους φαντάρους στην Κόνιτσα, έτσι και τώρα η κοινωνία “ξεχνάει” τις καθημερινές της διατροφικές συνήθειες και εξαπολύει μύδρους κατά του λουόμενου όχλου – είναι οι ιδανικοί αποδιοπομπαίοι τράγοι. Αυτή η αγανάκτηση όμως είναι επίπλαστη και το μόνο που καταφέρνει είναι να παρέχει ηθική νομιμοποίηση στην κανονικοποιημένη φρίκη των εκτροφείων και της αλιείας.
Το πρόβλημά μας ως κοινωνίας δεν είναι η εξαίρεση που αποτελούν οι ψυχικά άρρωστοι, οι διεστραμμένοι ή οι απλά κακοί άνθρωποι που προβαίνουν σε τέτοιες ενέργειες που είναι καταδικαστέες από όλους. Το πρόβλημά μας ως κοινωνίας είναι ο συστηματοποιημένος τρόπος με τον οποίο κατασκευάζουμε αισθανόμενα όντα με μοναδικό σκοπό να τα οδηγήσουμε στο σφαγείο, για τη γεύση της σάρκας τους και για το κέρδος.