Ακόμα και αν δεν ακούσετε όλη αυτή την εκπομπή, παρακαλώ διαβάστε το κείμενο που ακολουθεί…

—

Ετσι φτιάχνετε τους «αρνητές»

Σας γράφω πρώτα ως γονιός και μετά ως δημοσιογράφος.

Η οικογένειά μου καλείται, όπως και χιλιάδες άλλες, να αποφασίσει αν θα στείλει τα παιδιά μας στο σχολείο εν μέσω 50.000 κρουσμάτων. Συζήτησα πολύ και με πολλούς, ειδικούς και μη. Επεδίωξα με τις μικρές μου δυνάμεις να προβληματίσω φορείς, συλλόγους, εκπαιδευτικούς, τις αρχές της εκπαίδευσης, άλλους γονείς. Διαπιστώνω πως τελικά το βάρος αυτής της απόφασης καλείται κάθε οικογένεια να το σηκώσει μόνη της, ανάλογα με τις δυνατότητες και τις αντικειμενικές της συνθήκες. Και δυστυχώς δεν είναι κανείς εκεί να σε στηρίξει, ούτε καν αυτοί που θα περίμενες να σταθούν στο πλάι σου.

Εξετάζοντας όλα τα δεδομένα, κινούμαστε προς μια απόφαση που μέχρι σήμερα, εμένα μου φαινόταν  αδιανόητη. Το να κρατήσουμε τα παιδιά μας στο σπίτι ξέρουμε πως δεν κάνει καλό ούτε στην ψυχοσύνθεσή τους, ούτε στην καθημερινότητά τους, ούτε εν γένει στην ανάπτυξή τους. Ωστόσο, υπό αυτό το καθεστώς, με ελλιπέστατα μέτρα προστασίας, με το πρωτοφανές και αντιεπιστημονικό μέτρο του 50% + 1 για να κλείσει ένα τμήμα και με την προκλητική απαξίωση κάθε πρότασης που κατέθεσαν οι εκπαιδευτικοί και οι γιατροί (τουλάχιστον για παράταση μίας εβδομάδας) η απόφαση αυτή φαίνεται να είναι για μας μονόδρομος.

Φοβόμαστε και ανησυχούμε

Ακούμε συνεχώς ότι τα σχολεία ανοίγουν παντού στην Ευρώπη, αλλά δεν λένε ότι εκεί τα τμήματα κλείνουν μόλις παρουσιαστούν από ένα έως τρία κρούσματα. Θυμάμαι να ανησυχούμε πολύ την περίοδο πριν κλείσουν τα σχολεία με τα πέντε και εφτά χιλιάδες  ημερήσια κρούσματα. Τώρα, με τα δεκαπλάσια, μάς λένε πως όλα είναι εντάξει ενώ  ταυτόχρονα έχει μειωθεί και η διάρκεια της καραντίνας ώστε να μπορεί να λειτουργήσει η…  οικονομία. Σε μερικές περιπτώσεις, πήραμε την απάντηση ότι «έλα μωρέ έτσι κι αλλιώς όλοι θα κολλήσουμε». Ε, λοιπόν όχι, δεν θα κολλήσουμε όλοι. Αυτό αποτελεί μια ξεδιάντροπη υιοθέτηση της θεωρίας για την ανοσία αγέλης. Μέχρι στιγμής, στην Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων,  έχουν κολλήσει περίπου 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι (εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι) εκ των οποίων πέθαναν 21.000. Εμείς δεν κολλήσαμε, αλλά δεν θεωρώ ότι είμαστε απλά στους «τυχερούς». Η οικογένειά μου προσέχει, οι ενήλικες εμβολιαστήκαμε ήδη τριπλά και κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε μέχρι σήμερα να μην έχουμε κολλήσει, παρά το γεγονός μάλιστα ότι προσωπικά, λόγω δουλειάς, βρίσκομαι δύο χρόνια τώρα πολύ κοντά στις εστίες του κορονοϊού.

Είναι λύση η αποχή;

Όχι δεν είναι. Δεν είναι θεμιτό να στερείς από το παιδί σου το σχολείο. Πρόσφατα αφιέρωσα μια ραδιοφωνική μου εκπομπή στο ζήτημα της σχολικής διαρροής. Τάχθηκα υπέρ της πρόσφατης αλλαγής του νόμου από τη ΝΔ, που προβλέπει αυστηρότερες  ποινές για όσους συστηματικά δεν μεριμνούν να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Τόνισα πως αυτό δεν αφορά μόνο τους σημερινούς «αρνητές» (της μάσκας, του τεστ, του εμβολίου, του κορονοϊού, της επιστήμης και της λογικής) αλλά αντικατοπτρίζει ένα σημαντικό κοινωνικό πρόβλημα, ειδικά στην Κρήτη όπου κάνω τα τελευταία χρόνια ρεπορτάζ. (Στην ενδοχώρα, για κάθε 100 παιδιά, κυρίως Γυμνασίου, χάνουμε τα 5 που εγκαταλείπουν το σχολείο για να βοηθήσουν στα χωράφια, στα ζώα ή σε άλλες δουλειές). Ελεγα λοιπόν και υποστηρίζω ακόμα, πως είναι αδιανόητο ένας γονιός που σέβεται και αγαπά το παιδί του να του στερεί έστω και μία μέρα εκπαιδευτικής εμπειρίας, γνώσης και κοινωνικοποίησης.

Και σήμερα, εν όψει της Δευτέρας, ετοιμάζομαι να βρεθώ εγώ σε αυτή τη θέση έστω και αν πρόκειται για λίγες μέρες ή εβδομάδες, εφόσον δεν νιώθω ότι τα παιδιά μου θα επιστρέψουν σε ένα ασφαλές περιβάλλον. Ισως κάποιοι από τους αρνητές γονείς να νιώσουν δικαιωμένοι αν, έστω και από άλλη οδό, κάνω ό,τι κάνουν και αυτοί. Εκείνη όμως που τους δικαιώνει είναι η κυβέρνηση με τη στάση της, δίνοντας κάθε μέρα αφορμές για ακόμα μεγαλύτερη απώλεια της εμπιστοσύνης των πολιτών στους θεσμούς της οργανωμένης πολιτείας.

Αυτή τη στιγμή, δεν φαίνεται να έχουμε άλλη επιλογή αν το ζήτημα είναι η υγεία των παιδιών μας. Η στάση μας τη Δευτέρα θα καθοριστεί με ένα ναι ή με ένα όχι και δεν υπάρχει μέση οδός. Πραγματικά φοβόμαστε, ειλικρινά ανησυχούμε και δυστυχώς νιώθουμε πως δεν είναι κανένας εκεί να μας υπερασπιστεί.

Ακόμα και αν δεν έχω να περιμένω τίποτα πια από την κυβέρνηση με τις 21.000 νεκρούς, θα περίμενα πολλά από τους φορείς που βρίσκονται κοντά στην εκπαίδευση.  Πρώτα και κύρια θα περίμενα από τους εκπαιδευτικούς. Ακούστηκε μάλλον κάπως… αυθάδες το να ζητώ να κάνουν απεργία για να παρεμποδίσουν την λειτουργία των σχολείων, έστω για μερικές ημέρες, όπως π.χ. σωστά έκαναν πριν λίγους μήνες για να παρεμποδίσουν την διαδικασία της αξιολόγησης. Κι όμως θα περίμενα να το κάνουν. Δεν θέλω να μεταθέσω  τις ευθύνες μου σε αυτούς, ούτε βάζω εκείνους απέναντί μου, την ώρα που ξέρω πολύ καλά ποιος φταίει για όσα ζούμε. Αλλά πρακτικά αυτή θα ήταν μια λύση στο δίλημμα που έχουν χιλιάδες οικογένειες.  Στο κάτω- κάτω κινδυνεύουν και οι ίδιοι.

Επίσης, θα περίμενα οι Ενώσεις και η Συνομοσπονδία Γονέων (η οποία μάλιστα έχει σαφές πολιτικό στίγμα, αλλά κυρίως ιστορία αγώνων στο γονεϊκό κίνημα) να είναι αυτές τις μέρες «στα κάγκελα». Θα περίμενα ακόμα και να συστήσει μαζική αποχή ώστε να ασκηθεί αποτελεσματική πίεση.  Διαβάζω με ενδιαφέρον την ανακοίνωσή τους για «Ανοιχτά  σχολεία με επαρκή μέτρα». Δεν διαφωνώ ούτε σε μια λέξη. Μόνο που δεν απαντά στην αγωνία μου: «Τα μέτρα δεν παίρνονται, αλλά τα σχολεία ανοίγουν. Τελικά τι κάνουμε;»

Θα περίμενα από τους διευθυντές των σχολείων να φροντίσουν έστω και στα όρια των αρμοδιοτήτων τους να περάσουν ως «δικαιολογημένες» τις απουσίες των παιδιών που θα λείψουν λόγω του φόβου που κυριαρχεί αυτές τις ημέρες και κυρίως να γίνει επικάλυψη της ύλης για τα παιδιά που θα λείψουν εξ αυτού του λόγου. Δεν ξέρω αν θα το κάνουν.

Τελικά εκεί δεν είναι κανείς

Με αυτά τα δεδομένα, λοιπόν, ετοιμαζόμαστε να γίνουμε και εμείς κατά κάποιο τρόπο… «αρνητές», έστω και για λίγο. Είναι πολύ βαρύ, δυσάρεστο και απογοητευτικό αυτό που ζούμε. Αν τελικά επιλέξουμε αυτή τη λύση, θα χρειαστεί να εξηγήσουμε αναλυτικά στα παιδιά μας, έστω και αν είναι μικρά, τη στάση μας αυτή. Θα χρειαστεί να κάνουμε τα πάντα για να αναπληρώσουμε στοιχειωδώς τη χαμένη διδακτική ύλη. Θα χρειαστεί να σηκώσουμε ένα βάρος που δεν είχαμε υπολογίσει, αλλά που ποτέ δεν θα αρνηθούμε ότι μας αναλογεί. Νομίζουμε όμως πως με αυτές τις συνθήκες, στην παρούσα φάση, αυτός είναι ο τρόπος για να κάνουμε το καλύτερο δυνατό για αυτά.

Μάριος Διονέλλης –  www.pisoselides.gr