Οι κυβερνητικές πολιτικές δεν είναι βαρύγδουπες διακηρύξεις και προεκλογικές δεσμεύσεις. Δεν είναι εξαγγελίες και ανέξοδες υποσχέσεις. Δεν είναι περιγραφές και εκτιμήσεις. Οι κυβερνητικές πολιτικές είναι βιωμένη πραγματικότητα. Είναι συνειδητές επιλογές με ξεκάθαρο κοινωνικό-ταξικό πρόσημο, που παράγουν συγκεκριμένα και αναμφισβήτητα αποτελέσματα.

της Αγλαΐας Κυρίτση, υποψήφιας βουλευτή του ΚΚΕ στη Χίο

Οι προεκλογικές περίοδοι δεν είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, στην οποία όλοι αναβαπτίζονται και επανεμφανίζονται αποκαθαρμένοι και εξαγνισμένοι από τα πεπραγμένα τους στο λαό, ζητώντας ξανά την ψήφο του, υποσχόμενοι τάχα καλύτερες μέρες.

Η βιωμένη πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα έχει ονοματεπώνυμα, έχει πρωταγωνιστές που παράγουν πολιτική και καθημερινά κάνουν καθοριστικές επιλογές. Και οι επιλογές αυτές έχουν γίνει. Για άλλους, εδώ και δεκαετίες και για άλλους τα τελευταία εξαιρετικά δύσκολα χρόνια για τον τόπο. Και το σύστημα ενορχηστρωμένα και μεθοδικά ανακαλύπτει πάντα ιδεολογήματα και «μεγάλους στόχους», για να δικαιολογήσει από τη μια τις κορυφαίες επιλογές των πολιτικών δυνάμεων που το υπηρετούν και από την άλλη, για να εγκλωβίσει το λαό σε μονόδρομους.

Κι όσο πιο πολύ αποκαλύπτεται η ομοιότητά τους, όσο πιο πολύ αποκαλύπτονται οι επιλογές τους, τόσο μεγαλώνει και η πολιτική τους αγυρτεία. Τόσο μεγεθύνεται ο κυνισμός με τον οποίο ουσιαστικά απαιτούν από την κοινωνία να ξεχάσει όσα βίωσε και βιώνει, εμφανιζόμενοι ως «άλλοι» από αυτό που επέλεξαν να είναι, και κυρίως από αυτό που επέλεξαν να εφαρμόσουν ως πρωθυπουργοί και κυβερνήσεις από τη μεταπολίτευση και μετά.

Απαιτεί περίσσιο θράσος και ξεδιαντροπιά, η άθλια πλειοδοσία προεκλογικών παροχών και «δεσμεύσεων», στην οποία έχουν επιδοθεί ενόψει εκλογών ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Πλειοδοσία για τον κατώτατο μισθό, πλειοδοσία για τις συντάξεις, πλειοδοσία για τη δημόσια υγεία και παιδεία, πλειοδοσία για την πάταξη τάχα της ακρίβειας και ο κατάλογος της ντροπής μακραίνει, όσο περισσότερο πλησιάζουμε στη μέρα της κάλπης.

Ο Μητσοτάκης υπόσχεται όσα δεν έκανε κατά την τετραετή διακυβέρνησή του και ο Τσίπρας επανα-λάνσαρε το «πρώτη φορά αριστερά», προσθέτοντας και το «δικαιοσύνη παντού»-χωρίς (!)τους καταναγκασμούς των μνημονίων αυτή τη φορά. Από κοντά και η «υπεύθυνη δύναμη» του Ανδρουλάκη, να δηλώνει πρόθυμη να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, αρκεί να μην είναι πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης ή ο Τσίπρας. Δεν χρειάζεται καμιά περισπούδαστη πολιτική ανάλυση για να κατανοήσει κανείς τις ομοιότητές τους. Η παρέλαση από τα τηλεοπτικά πάνελ είναι αποκαλυπτική. Οι εκπρόσωποι ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ διαγκωνίζονται όχι για τα μείζονα ζητήματα, όχι για τα πραγματικά προβλήματα, αλλά για το ποιος είναι λιγότερο ψεύτης, ποιος είναι λιγότερο υποταγμένος στο κεφάλαιο.

Στις κεντρικές πολιτικές κατευθύνσεις της χώρας απέναντι στην ΕΕ και τις επιταγές της, απέναντι στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, η σύμπνοια είναι απόλυτη. Οι κεντρικές τους επιλογές για την Παιδεία, την Υγεία, τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, επίσης, ταυτίζονται και ορίζονται από τα μνημόνια διαρκείας, που έχουν από κοινού συνομολογήσει και από τις στρατηγικές επιλογές του ευρωιερατείου, στο οποίο και οι τρεις ορκίζονται τυφλή πίστη. Απελπιστικά ίδιοι, απελπιστικά λίγοι, απελπιστικά αριβίστες με ευφυολογήματα και προεκλογικές κορώνες, επιχειρούν να εμφανιστούν διαφορετικοί. Κι ακριβώς επειδή είναι ίδιοι υπό τη μπαγκέτα του αδηφάγου για το λαό και τις ανάγκες του συστήματος, επιδίδονται σε μια άθλια πλειοδοσία.

Ακριβώς επειδή οι στρατηγικές τους επιλογές ταυτίζονται, ευθέως ή εμμέσως επιχειρούν να εμπεδώσουν την αντίληψη για το μη χείρον… «Μπροστά και χωρίς πειραματισμούς…» φωνάζει ο Μητσοτάκης, «μ’ εμάς για να φύγει ο Μητσοτάκης ..»απαντά ο ΣΥΡΙΖΑ, καλώντας σε τάχα προοδευτική διακυβέρνηση και με τον Ανδρουλάκη αντιλαμβανόμενος ότι «παίζει» την πολιτική του επιβίωση, να φωνάζει ότι δεν θα συμπράξει με κανέναν από τους δύο.

Το αγοραίο παιχνίδι, λοιπόν, της παγίδευσης του λαού σε ανύπαρκτα διλήμματα κορυφώνεται με τη «μάχη» να αφορά την καρέκλα και τη νομή της εξουσίας, και σε καμιά περίπτωση το λαό και τη χώρα. Και το προφανές είναι ότι αν απειληθούν τα συμφέροντα και τα θέλω του συστήματος και του κεφαλαίου από το ενδεχόμενο αλλεπάλληλων εκλογών, και οι τρεις τους πρόθυμα θα συμμετάσχουν σε ένα επόμενο κυβερνητικό σχήμα που θα κληθεί να πάει ένα βήμα παρακάτω τις κεντρικές πολιτικές επιλογές της άρχουσας τάξης.

Τον ίδιο εξοντωτικό για τα λαϊκά στρώματα μονόδρομο υπόσχονται και οι τρεις. Οι τάχα προεκλογικές διαφορές τους, είναι οι αυριανές συμφωνίες τους στη βάση των κυβερνητικών πεπραγμένων τους. Το πραγματικό δίλημμα για το λαό είναι (και πάντα ήταν) ένα: Ποιος πραγματικά μπορεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του και τις ανάγκες του. Ποιος υπηρετεί -από όποιο μετερίζι κι αν βρεθεί- τη χώρα και την κοινωνία και ποιος τα συμφέροντα των λίγων εις βάρος των πολλών. Και σ’ αυτό το δίλημμα δεν χωρούν μισόλογα και «ναι μεν αλλά». Σ’ αυτό το δίλημμα δεν χωρούν άθλιες πλειοδοσίες, καπηλείες και κάθε είδους ιστορικές λαθροχειρίες.

Σ’ αυτό το δίλημμα δεν απαντά το ΚΚΕ με διαχείριση των όρων της χαμοζωής. Απαντά με μια ξεκάθαρη και έντιμη δέσμευση, όχι για τη «γη της επαγγελίας», αλλά για αγώνα και διαρκή πάλη, με πίστη στη δύναμη του λαού για μια άλλη κατεύθυνση, στρατηγικά διαφορετική από αυτή στην οποία ομνύουν πίστη ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Κι αυτή η δέσμευση καλεί πρώτα και κύρια σε συμμετοχή και καθημερινή δράση. Καλεί το λαό σε αγώνα για ρήξεις που θα αλλάξουν το μέλλον του, με βαθιά πίστη ότι μόνο ο ίδιος ο λαός μπορεί να αλλάξει τη μοίρα του γυρνώντας την πλάτη σε όσους τον θέλουν στο περιθώριο της ιστορίας.