Του Παναγιώτη Σωτήρη*
Πολλοί βιάστηκαν να βγάλουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την αντικαπιταλιστική Αριστερά πρόωρα από το χάρτη. Αλλά τα αποτελέσματα των περιφερειακών εκλογών, τα 128.000 βλέμματα αγώνα που στράφηκαν προς αυτήν, και πολλά άλλα στις δημοτικές εκλογές την ξανάφεραν στο προσκήνιο. Γιατί ο κόσμος του αγώνα έψαχνε τα ψηφοδέλτια της ρήξης και τους υποψηφίους της ανατροπής, ήθελε και στην κάλπη να κάνει τη δική του ανταρσία. Αυτό το μήνυμα πιο δυνατό πρέπει να βγει και από την κάλπη των ευρωεκλογών!
Το πραγματικά εκβιαστικό δίλημμα μπροστά μας δεν είναι Σαμαράς ή Τσίπρας! Το εκβιαστικό δίλημμα είναι εάν θα συνεχίσουμε μέσα στον ευρωπαϊκό δρόμο της καταστροφής, αυτόν που έφερε τα μνημόνια και την Τρόικα, ή εάν επιτέλους θα χαράξουμε έναν άλλο δρόμο χωρίς χρέος και μνημόνια, έξω από το ευρώ και την ΕΕ, ένα μέλλον παραγωγικής ανασυγκρότησης και συλλογικής δημιουργίας για να δικαιωθεί όλος αυτός ο κόσμος που πάλεψε, μάτωσε αλλά και ονειρεύτηκε στις απεργίες, στις καταλήψεις, στις Πλατείες της οργής, στην ΕΡΤ του αγώνα και της οργής.
Εμείς δεν υποτιμούμε την ανάγκη για πολιτική ανατροπή. Θέλουμε να φύγει η κυβέρνηση Σαμαρά, να ταπεινωθεί η παχύδερμη αλαζονεία του Βενιζέλου, να πνιγεί το Ποτάμι της διαπλοκής μέσα στον κυνισμό του. Να τσακίσουμε τους φασίστες στις κάλπες και μετά να τους διώξουμε από τις γειτονιές και τους δρόμους.
Όμως, πολιτική ανατροπή δεν μπορεί να γίνει με μια «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» μέσα στο ευρώ που στο τέλος θα κάνει την Αριστερά συνένοχη στη λιτότητα και θα ανοίξει το δρόμο, ύστερα από ένα σύντομο και τραγικά αποτυχημένο «αριστερό διάλειμμα», για ακόμη πιο αντιδραστικές πολιτικές λύσεις. Θέλουμε μια εξουσία και κυβέρνηση του λαού, πραγματικά αριστερή, που θα τολμήσει να έρθει σε ρήξη με την ΕΕ και θα στηριχτεί στη δύναμη του αγωνιζόμενου λαού, στην αυτοοργάνωση, στα ταξικά συνδικάτα, στις λαϊκές συνελεύσεις
Αυτό απαιτεί μια άλλη Αριστερά, με εμπιστοσύνη στο λαό, που θέλει και μπορεί να βάλει πλάτη για την ανατροπή, με διάθεση να συγκρουστεί με το μαύρο μέτωπο της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ντόπιας ολιγαρχίας, με τόλμη στην αναζήτηση μιας σύγχρονης σοσιαλιστικής προοπτικής.
Μια Αριστερά που δεν θα έχει αυταπάτες ότι μπορεί να ανατρέψει τη λιτότητα μέσα στο ευρώ αλλά και Αριστερά αλλά και που δεν θα εμπορεύεται τη διάσπαση και την ηττοπάθεια, όπως κάνει το ΚΚΕ. Που δεν θα θέλει να «εκπροσωπήσει» ούτε θα ζητά την ανάθεση, αλλά θα είναι κομμάτι του λαού, ραχοκοκαλιά του αγώνα, πρωτοπορία του κινήματος. Που θα θέλει όχι να καθοδηγήσει ούτε να υπαγορεύσει αλλά να αφουγκραστεί και να διδαχτεί από τον κόσμο του αγώνα.
Στην οικοδόμηση αυτής της Αριστεράς στρατεύεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το στοίχημα της μετωπικής συμπόρευσης της Αριστεράς του άλλου δρόμου δεν τελείωσε. Και ας έγιναν λάθη. Και ας υπήρξαν καθυστερήσεις που πλήγωσαν την ελπίδα του κόσμου της Αριστεράς και για τις οποίες κάνουμε την αυτοκριτική μας.
Γιατί το μέτωπο της Αριστεράς της ελπίδας και της ανατροπής δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ απλή υπόθεση κάποιων οργανώσεων ή συνεννόηση κορυφής. Ήταν και θα είναι η προσπάθεια να πάρει σάρκα και οστά, πρόγραμμα και κατεύθυνση, μορφή και περιεχόμενο, η συνάντηση ανάμεσα στα ρυάκια της οργής, τους ανέμους της εξέγερσης και τις επαναστατικές παραδόσεις του κινήματος, για να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε το δικό μας μέλλον ελπίδας, αξιοπρέπειας και δημιουργίας
Γι’ αυτό και πρέπει να στηριχτεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στις εκλογές. Κριτικά, σκεπτόμενα, αλλά και αποφασιστικά. Σε πείσμα των καλοθελητών που σπεύδουν και μιλούν για «χαμένη ψήφο», μιμούμενοι το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980, εμείς λέμε ότι η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η πιο χρήσιμη ψήφος. Ψήφος καταδίκης στην κυβέρνηση αλλά και ψήφος δέσμευσης στον αγώνα για μια Αριστερά που δεν θα διαψεύσει την ελπίδα των αγωνιστών.
Γιατί λογοδοτούμε στον κόσμο του αγώνα, λογοδοτούμε σε όσους έζησαν και ζουν την απόλυση, την ανεργία την εξαθλίωση αλλά και σε αυτούς που γεύτηκαν την ανάταση και την ελπίδα στις μεγάλες εξάρσεις του αγώνα. Λογοδοτούμε στα παιδιά μας που δεν θέλουμε να τους κλέβουν το χαμόγελο. Λογοδοτούμε στις γενιές που αγωνίστηκαν πριν από εμάς. Δεν θέλουμε να χαθεί το στοίχημα. Δεν θέλουμε να πάει χαμένος ο ξεσηκωμός. Δεν θέλουμε να μετράμε μια χαμένη ευκαιρία.
Ψηφίζουμε μαζικά ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις ευρωεκλογές, αλλά ετοιμάζουμε και κάνουμε πράξη καθημερινά τις μικρές και μεγάλες ανταρσίες μας, χτίζουμε τα δικά μας «εργοστάσια ονείρων, οικοδομούμε τις μικρές μεγάλες αντιστάσεις και ανατροπές, στην απεργία, στην κατάληψη, στη διαδήλωση, στη λαϊκή συνέλευση, στην αλληλεγγύη, στη σύγκρουση, εκεί όπου βάζουμε τις ψηφίδες για το δικό μας μέλλον. Μέλλον ανυπότακτο και ανατρεπτικό!
*Ο Παναγιώτης Σωτήρης είναι πανεπιστημιακός, συνδικαλιστής στο χώρο της εκπαίδευσης και υποψήφιος ευρωβουλευτής με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ