Συγκεκριμένα αναφέρεται:

Για την ανασυγκρότηση της αριστεράς της ρήξης
Σκέψεις πάνω στην έκκληση του Γιάνη Βαρουφάκη

Σε άρθρο του Γιάνη Βαρουφάκη που φιλοξενεί το ThePressProject, γίνεται ένα άνοιγμα στις δυνάμεις της κινηματικής αριστεράς για μια προγραμματική συζήτηση πάνω σε μια κατεύθυνση ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε μία προοπτική υπέρβασης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Στο κείμενο του ο Γ. Βαρουφάκης αξιοποιεί την παρακαταθήκη της περιόδου του δημοψηφίσματος το 2015 καθώς και την αποτίμηση της μέχρι τώρα δράσης του ΜΕΡΑ25. Ανταποκρινόμαστε αρχικά στην έκκληση προς συζήτηση και προς την αναγκαιότητα μιας κοινής δράσης καταθέτοντας στον διάλογο το δικό μας σκεπτικό.

Α. Σύντομα συμπεράσματα για το δημοψήφισμα του 2015

Το 61% του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015 κάτω από την κυβέρνηση του Σύριζα, που εκλέχθηκε με το σύνθημα «καμμιά θυσία για το ευρώ» δημιουργούσε μία ισχυρή ελπίδα ότι μπορεί να ανοίξει ένας άλλος δρόμος για τα πληβειακά στρώματα αυτής της χώρας. Μια ελπίδα που διαψεύσθηκε την επόμενη μέρα από την ανένδοτη στάση του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου σε συνδυασμό με την ενδοτική στάση του ηγετικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν στρατηγικής σημασίας για το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο ο αποκεφαλισμός μιας κυβέρνησης της αριστεράς που θα προσπαθούσε να φέρει μία καλύτερημνημονιακή συμφωνία ακόμα και αν δεν αμφισβητούσε την ίδια την ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ε. Παράλληλα οι εγχώριοι «μένουμε Ευρώπη» και «Βάστα Γερούν» , αφήνανε ανοικτό το ενδεχόμενο πραξικοπήματος, και απειλούσαν με εμφύλιο πόλεμο ακόμα και την επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος. Η προγραμματική κριτική της κομμουνιστικής αριστεράς για την ταξική φύση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η θέση της για το ότι δεν υπάρχουν περιθώρια φιλολαϊκής μεταρρύθμισης της δεν θα μπορούσε να βρει πιο ισχυρή τεκμηρίωση. Ωστόσο ήταν μια δικαίωση που έφερε πικρία. Συνοδεύτηκε με ένα εκτεταμένο κύμα απογοήτευσης και υποχώρησης.

Παρά τον μνημονιακό εναγκαλισμό του, ο Σύριζα δεν κατάφερε να γίνει το αγαπημένο κόμμα της αστικής τάξης, και το εγχώριο κατεστημένο τον είχε διαρκώς στο στόχαστρο. Τον Σεπτέμβρη του 2015η μη εκλογή της αποσπώμενης από τον ΣΥΡΙΖΑ,Λαϊκής Ενότητας στέρησε την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση εκείνης της αριστεράς που δρούσε εντός του ΣΥΡΙΖΑ και είχε ένα διαφορετικό σχέδιο. Επίσης ο τρόπος που πολιτεύτηκε ένα μεγάλο τμήμα της πέραν του Σύριζα αριστεράς, με τις εθνικιστικές θέσεις για το Μακεδονικό, με την συμμετοχή σε συλλαλητήρια που από πίσω ήταν η Δεξιά μαζί με σύσσωμους τους χρυσαυγίτες στέρησε την αξιοπιστία της σε ένα αριστερόστροφο προοδευτικό κοινό.

Εκείνη την εποχή περίπου γεννιέται το ΜΕΡΑ25, το οποίο και παρακολουθούσαμε με ενδιαφέρον και με επιφυλακτικό προβληματισμό. Ήταν η μετεκλογική του δράση, οι συνεργασίες του με προσωπικότητες όπως ο ΤζέρεμυΚόρμπιν, οι σχέσεις με το NoamChomsky,η στάση του για το πραξικόπημα που δέχθηκε ο Μοράλες στην Βολιβία, η έμφαση επιφανών στελεχών του στην ανάγκη ενίσχυσης της παλαιστινιακής αντίστασης, η εμπλοκή με τις μικρές του δυνάμεις σε κινήματα και η προσπάθεια να είναι η φωνή τους στην Βουλή που κατάφερε να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με τον ριζοσπαστικό κόσμο των κινημάτων και με ένα προοδευτικό αριστερόστροφο κοινό.

Β. Η ανάγκη προγραμματικής σαφήνειας

Από το 2008 ο παγκόσμιος καπιταλισμός διανύει μια βαθιά οικονομική κρίση, η Ελλάδα από το 2010 βρίσκεται σε καθεστώς μνημονίων. Ο πόλεμος ανάμεσα στην Ρωσία και το ΝΑΤΟ που λαμβάνει χώρα στην Ουκρανίαως μία εμπράγματη εδαφικοποίηση της κρίσης, συμπαρασύρουν την δυτική οικονομία και κυρίως την ευρωπαϊκή σε μια ακόμα χειρότερη οικονομική και κοινωνική κρίση. Ήδη από το 2014 με το πραξικόπημα του Μαιντάνόπου με την ενίσχυση των ΗΠΑ διορίστηκε ένα φιλοναζιστικόαντιρώσικο καθεστώς, έχει σημάνει την αύξηση της αντιπαράθεσης ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσίακαι που από τον Φλεβάρη του 2022 έχει πάρει μια ακόμα μεγαλύτερη ποιοτική κλιμάκωση και ένταση.

Κατά την διάρκεια της κρίσης της Ουκρανίας φάνηκε η ένδεια των ηγετών της Ε.Ε. Δεν καταφέραν να χαράξουν μια διαφορετική στρατηγική από τις αμερικάνικες επιδιώξεις. Έτσι οι ευρωπαίοι ηγέτες σύρανε τις χώρες τους σε μια βαθιά και χωρίς τέλος ενεργειακή κρίση.

Μια στρατηγική πορεία ρήξης με το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο, με τις «αγορές», και με τον εγχώριο αστισμό πρέπει να έχει την αντίστοιχη πολιτική βούληση για σύγκρουση και επίσης κάποιες καθαρές θεωρητικές θέσεις για το τι έχει απέναντι της και προς τα που θέλει να βαδίσει.

Η εκτίμηση μας είναι ότι ο όρος τεχνοφεουδαρχία αφήνει αρκετά ερωτηματικά.Θεωρούμε ότι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής δεν έχουν αρθεί, και η ενίσχυση της τεχνολογίας, της ρομποτικής και η είσοδος στην ψηφιακή εποχή δεν είναι παρά ποσοτικές και όχι ποιοτικές τομές. Η εποχή του Ύστερου Καπιταλισμού όπως έχει αναλυθεί και από τον Έρνεστ Μαντέλ, είναι αυτή που ζούμε ακόμα και σήμερα στον 21ο αιώνα.Για εμάς είναι καθαρό ότι δεν μπορεί να υπάρξει πισωγύρισμα σε προκαπιταλιστικές φεουδαρχικές σχέσεις παραγωγής, τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής είτε θα τον αντικαταστήσουν οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, είτε θα συμπαρασύρει ολόκληρη την ανθρωπότητα στην καταστροφή.

Το κράτος παραμένει ο εγγυητής των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Το κράτος στον καπιταλισμό δεν είναι προϊόν συσχετισμού δύναμης ανάμεσα σε αντιμαχόμενες τάξεις, αλλά όργανο ταξικής κυριαρχίας και επιβολής της αστικής τάξης. Και κάθε στρατηγική που θα αμφισβητήσει την διαιώνιση της κοινωνικής και ταξικής ανισότητας που προστατεύεται με ένα ισχυρό θεσμικό πλαίσιο θα βρει απέναντι της τους μηχανισμούς που κατοχυρώνουν την συνέχιση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Μια πιο βαθιά συζήτηση πάνω στην μετάβαση από την σημερινή πραγματικότητα σε μία μετά-ρήξη εποχή μπορεί να φαντάζει ως μια περιττή πολυτέλεια. Αυτό όμως είναι λάθος. Όπως άλλωστε καταγράφει στην έκκληση του ο ΓιάνηςΒαρουφάκης είναι ζητήματα που συναντά από τον κόσμο που τον προσεγγίζει. Το ερώτημα του τι διαφορετικό θα κάνατε το 2015, με ποιες κοινωνικές και ποιες γεωπολιτικές συμμαχίες εύλογα προκύπτει. Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δεν πρέπει να μπαίνουν ως μια επαναλαμβανόμενη αναβίωση του 2015, αλλά ως στοιχεία προγραμματικά για το σήμερα. Ακόμα και αν κανείς δεν μπορεί να απαντήσει το σύνολο των ερωτημάτων πρέπει να περιγράψει μια οραματική στρατηγική και ένα άμεσο σχέδιο για την επόμενη μέρα. Αυτά βέβαια για να μην είναι κούφια λόγια θα πρέπει να συνοδευτούν με μια αντίστοιχη βούληση. Και εκεί είναι που θα κερδηθεί η εμπιστοσύνη ευρύτερων ακροατηρίων.

Η μετά-Ρήξη εποχή δεν πρέπει να ειδωθεί μέσα από το πρίσμα μιας αυτόνομης εθνικής μοναχικής πορείας, αλλά μέσα από ένα διεθνικό σχέδιο. Και αυτό όχι από ιδεοληψία, αλλά γιατί μόνο ένα ευρύτερο διεθνικό σχέδιο ρήξης με τους μηχανισμούς της Ε.Ε., του ΝΑΤΟ,και της εγχώριας καπιταλιστικής ολιγαρχίας μπορεί να προσφέρει υποστήριξη και να εγγυηθεί την επιβίωση ενός μεταβατικού εγχώριου εγχειρήματος. Αυτός είναι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την σοσιαλιστική στρατηγική της διαρκούς επανάστασης.

Η κλιμάκωση της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, δεν μπορεί παρά να ανησυχεί κάθε φιλειρηνικό πολίτη. Ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός είναι καπιταλιστικός ανταγωνισμός κάτω από συνθήκες διεθνούς κρίσης, αστάθειας και όξυνσης των ανταγωνισμών και σαν τέτοιος περιέχει μέσα του τα σπέρματα του πολέμου και της καταστροφής.Η κεφαλαιοκρατία χωρίζει τους λαούς, ο σοσιαλισμός τους ενώνει. Καμιά σύγχρονη εκδοχή μεγαλοϊδεατισμού των υδρογονανθράκων δεν πρέπει να οδηγήσει σε μια νέα αιματοχυσία τους λαούς μας. Το κεφάλαιο χάραξε τα χερσαία σύνορα στα Βαλκάνια αλλά και σε όλη την Ευρώπη με το αίμα των λαών. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να χαράξει με αίμα και τα θαλάσσια.Απαραίτητη προϋπόθεση για μια ειρηνική και προοδευτική προοπτική είναι η ανατροπή της κυριαρχίας του κεφαλαίου και στις δύο χώρες. Είναι η δημοκρατική και αντικαπιταλιστική πορεία προς το σοσιαλιστικό τους μετασχηματισμό.Μόνο έτσι θα διαλυθούν οριστικά τα νέφη κάθε εχθρότητας και καχυποψίας μεταξύ των δύο λαών. Μόνο τότε θα ξημερώσει η καινούρια αυγή της αδιατάρακτης ειρηνικής τους συνύπαρξης και της κοινής τους ευημερίας.

Γ. Οι κυβερνήσεις, ο δρόμος, οι συνεργασίες

Από το 2019 ζούμε στην εποχή του Υπαρκτού Μητσοτακισμού. Η πολιτική συμπεριφορά της Νέας Δημοκρατίας, από την επόμενη κιόλας μέρα, έκλεισε την συζήτηση περί ενός κεντρώου και μετριοπαθούς Κυριάκου Μητσοτάκη. Φάνηκε καθαρά ότι το δίπολο Δεξιά – Αντιδεξιά, δεν είναι τεχνητό κατασκεύασμα. Έχει ιστορικές, κοινωνικές και πολιτικές ρίζες στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Οι δυνάμεις της Δεξιάς εγκαλούσαν ήδη από την προεκλογική περίοδο του 2019 τον υποταγμένο ΣΥΡΙΖΑ ότι έκανε πολιτική μόνο για τους φτωχούς.

Οι δυνάμεις της πέραν του Σύριζα αριστεράς πρέπει να κατανοήσουν ότι οφείλουν να διεκδικήσουν την ηγεμονία στον ευρύτερο αντιδεξιό χώρο. Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε ξεκάθαρη θέση αποδοχής του πραξικόπηματος που του έκανε το Ευρωπαϊκό Διεθυντήριο και προσπαθεί να αρνηθεί τις ριζοσπαστικές διακηρύξεις του πρόσφατου παρελθόντος δεν σημαίνει ότι δεν συσπειρώνει εκλογικά ένα δυναμικό προοδευτικών αντιδεξιών ανθρώπων από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα που προσδοκούν έστω και ελάχιστακαλύτερους όρους ζωής. Για εμάς είναι καθαρό ότι η Ρήξη για να υπάρξει ως προοπτική οφείλει να έχει, μαζί με μια ηγεσία που να έχει αντίστοιχη πολιτική βούληση, και ένα μαζικό κοινωνικό ρεύμα πάνω στο οποίο θα στηριχτεί σε όλη την περίοδο της αντιπαράθεσης με τους μηχανισμούς της συντήρησης.

Ακόμα και πρόσφατα στην Βουλή ο Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρούσε ότι θα είναι πολιτική τερατογένεση μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ- ΜΕΡΑ25-ΚΚΕ. Όσοι θέλουμε να συμβάλλουμε στην υπόθεση της Ρήξης με τους μηχανισμούς της Ε.Ε. δεν αδιαφορούμε για τα θέματα της κυβέρνησης. Μια κυβέρνηση που θα έχει κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ είναι σίγουρο ότι δεν θα είναι μια κυβέρνηση Ρήξης, ωστόσο όμως ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα της ταξικής συνεργασίας θα είναι πιο επιρρεπής στις πιέσεις του εργατικού κινήματος, διαμορφώνοντας έναν καλύτερο συσχετισμό δύναμης για την Αριστερά της Ρήξης, Η στάση του ΜΕΡΑ25 απέναντι στις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για μια προοδευτική διακυβέρνηση, ήταν σωστή. Πολύ σωστά δεν αρνιόταν εξ αρχής την συζήτηση και έθετε ένα προγραμματικό πλαίσιο υπεράσπισης των εργατικών στρωμάτων και ρήξης με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Μια σωστή θέση για εμάς είναι το να μπαίνει κανείς στην συζήτηση όχι για να εξασφαλίσει υπουργεία σε μία ενδεχόμενη «προοδευτική διακυβέρνηση»μνημονιακήςσυνδιαχείρισης, αλλά έχοντας αδιαπραγμάτευτο το πρόγραμμα του, αποσκοπώντας την ολοένα και μεγαλύτερη προβολή ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος, (κάτι στο οποίο πρέπει να βαθύνει το ΜΕΡΑ25) και πιέζοντας τον ρεφορμισμό πάνω σε αυτό το πρόγραμμα.

Η μέχρι τώρα εξέλιξη δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αδιαφορεί να ανοίξει μια συζήτηση με ότι βρίσκεται στα αριστερά του, και τα παίζει όλα για όλα για μια συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ. Μία τέτοια συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ είναι μακριά από μία προοπτική Ρήξης και θα πιέζει όλο και περισσότερο τον ΣΥΡΙΖΑ σε πιο κεντρώες – συστημικές μετατοπίσεις.

Το ΜΕΡΑ25 έδειξε ότι με τις μικρές του δυνάμεις ότι ήταν παρόν στους αγώνες στον δρόμο, έφερε την φωνή των κινημάτων στην βουλή. Και είναι ο χώρος εκείνος που έχει τα εχέγγυα μέσω της εξασφάλισης της κοινοβουλευτικής του παρουσίας, που είναι ικανός να διατηρήσει την προοπτική της Ρήξης, και να συμβάλλει στην ανασυγκρότηση της πέραν του Σύριζα αριστεράς.
Η πολιτική κίνηση «Σημαία του Σοσιαλισμού» θα ανταποκριθεί σε αυτό το κάλεσμα. Συμβάλλουμε στην συζήτηση με τις προγραμματικές μας θέσεις και αναλύσεις.

Αγωνιζόμαστε για να ηττηθούν οι ΝΑΤΟϊκοί σχεδιασμοί σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Υπερασπιζόμαστε την Παλαιστινιακή Υπόθεση και των συμμάχων της στο Λίβανο.

Εναντιωνόμαστε στις πολιτικές λιτότητας του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου, και του εγχώριου αστικού κατεστημένου

Παλεύουμε για την Διαγραφή του Χρέους

Αγωνιζόμαστε για την Εθνικοποιήση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, και την λειτουργία τους κάτω από εργατικό έλεγχο

Αγωνιζόμαστε ενάντια στην Ακρίβεια, με την υπεράσπιση της Α.Τ.Α. και του βασικού εγγυημένου εισοδήματος

Παλεύουμε ενάντια στην πατριαρχία, για την πλήρη ισότητα και χωρίς διαχωρισμούς

Αγωνιζόμαστε ενάντια σε κάθε αντιδημοκρατική εκτροπή του δεξιού απολυταρχισμού

Παλεύουμε για τον αυτοδιαχειριζόμενο σοσιαλισμό

Πολιτική Κίνηση «Σημαία του Σοσιαλισμού»