Μας είπαν να πουλήσουμε ένα νησί για να εξοφλήσουμε τα χρέη μας. Το έγραψαν σε εφημερίδες και σε περιοδικά τους. Το δήλωσαν στις τηλεοράσεις και σε κοινοβούλια. Το υπαινίχθηκαν σε γελοιογραφίες.
Δεν το διευκρίνισαν όμως απολύτως: Να το πουλήσουμε θέλουν ή να το αγοράσουν; Ή, μήπως, το θέλουν χάρισμα, επειδή είναι φίλοι και σύμμαχοι, κι επειδή μας δείχνουν τόοοση αλληλεγγύη;
Εν πάση περιπτώσει, δεν μας είπαν τι μίζα δίνουν. Ας μην ξεχνιόμαστε, Έλληνες είμαστε, τεμπέληδες και διεφθαρμένοι, αλλά όχι κορόιδα! Εξάλλου κάτι ξέρουν κι εκείνοι από μίζες, δεν πήγαμε μόνοι μας να εισπράξουμε τις προμήθειες από τις πολυεθνικές τους, εκείνοι έβγαλαν τα μαύρα λεφτά από γκρίζα χρηματοκιβώτια κι έστειλαν τα εμβάσματα. (Όχι βέβαια σε μας, αλλά στα δικά τους παιδιά, στους πρόθυμους και τους κατάλληλους, σ’ αυτούς τους ίδιους που μας κουνάνε τώρα το δάχτυλο αυστηρά για να μας πουν ότι μαζί τα φάγαμε τα λεφτά και για να δεχτούμε τους όρους της έξωθεν «αλληλεγγύης»).
Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι σε θέση να κατανοήσω επακριβώς τη φύση της προτροπής να πουλήσουμε ένα νησί. Το εννοούσαν όπως ακούστηκε εδώ κάτω στην Ελλάδα, ή μήπως πρόκειται για κάποιο είδος μαύρου ευρωπαϊκού χιούμορ; Γιατί στο χωριό μου τέτοιες κουβέντες δεν φαίνονται τόσο χαριτωμένες – ακούγονται μάλλον σαν προσβολή.
Αλλά τέλος πάντων, κι εμείς Ευρωπαίοι είμαστε κατά βάθος, πραγματιστές, ας αφήσουμε στην πάντα το ζήτημα του σαβουάρ βιβρ κι ας εξετάσουμε την ουσία. Λοιπόν, εντάξει, νησιά υπάρχουν, για να παραφράσω την προεκλογική ρήση του Γιώργου Παπανδρέου. Πώς το θέλετε, λοιπόν, το νησί σας, με ορεινούς όγκους και ανεμοδαρμένο ή επίπεδο, για να μην κουράζεστε; Το θέλετε στο Αιγαίο ή στο Ιόνιο, ή μήπως το προτιμάτε στο Λυβικό πέλαγος, να γειτονεύει με το άρτι αποκτηθέν νέο προτεκτοράτο σας; Το θέλετε άδειο ή επιπλωμένο; Οι παραλίες να είναι με άμμο ή με βότσαλο; Θέλετε να είναι στη φυσική του κατάσταση, να το διαμορφώσετε κατά τα γούστα σας, ή μήπως το θέλετε με το κλειδί στο χέρι, με υποδομές και εγκαταστάσεις, αεροδρόμιο, γήπεδο γκολφ και μαρίνες; Τα εκκλησάκια τα θέλετε, ή μήπως πρέπει να τα γκρεμίσουμε προτού σας το παραδώσουμε; Και δεν πιστεύω μετά να μας ζητάτε να εγγυηθούμε τα σύνορά του με την Τουρκία!
Άφησα για το τέλος το κυριότερο: Το θέλετε το νησί μας (σας) κατοικημένο; Και οι κάτοικοί του, μετά τη συναλλαγή, θα είναι Έλληνες, θα τους δώσετε την υπηκοότητά σας ή θα είναι απλώς ιθαγενείς, με απροσδιόριστη εθνικότητα και δίχως πολιτικά δικαιώματα; Θα βάλετε στο νησί επίτροπο, κυβερνήτη ή γκαουλάιτερ;
Κι ακόμα, με δεδομένο ότι το νησί που θα πάρετε είναι ελληνικό και θα το κατοικούν Έλληνες, τι σκέφτεστε να κάνετε με τα ελλείμματα που ασφαλώς θα παράγει; Μονάχα μην έρθετε μετά να μας πείτε ότι κάνατε λάθος υπολογισμούς, ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν κι ότι κινδυνεύει η διεθνής οικονομία εξαιτίας εκείνου του νησιού και των ελλειμμάτων του. Θυμηθείτε το, άπαξ και κλείσει η συμφωνία, εμείς το νησί δεν το ξαναπαίρνουμε πίσω. Κι ούτε πρόκειται, σε οποιαδήποτε περίπτωση, να συνεισφέρουμε στο EFSF προκειμένου να σώσουμε το ευρώ, την Ευρώπη και την παγκόσμια οικονομία, που θα κινδυνεύουν τότε από το καινούριο ντόμινο που θα ’χει ξεκινήσει από τα ελλείμματα του νησιού.
Από το βιβλίο “Ανώνυμοι χρεοκοπημένοι”, κεφάλαιο 3, σελ. 19-21, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2012.