Ο πιστός δεν είναι ούτε αρνητής της λογικής, ούτε της επιστήμης. Είναι συγκεραστής πίστης και λογικής. Απλώς δεν θεωρεί πως η Αλήθεια, οποιαδήποτε αλήθεια, εξαντλείται στην ορθολογική της διατύπωση ή επαλήθευση. Ο πιστός γνωρίζει εμπειρικά πως η αλήθεια κοινωνείται με πλείστους όσους τρόπους, συμπεριλαμβανομένης της λογικής, και πως η λογική αποκαλύπτει ένα κομμάτι του όλου αληθούς, χωρίς να το εξαντλεί.
Την αλήθεια και την πραγματικότητα δύναται κανείς να την προσπελάσει και με τρόπους ψυχικούς ή εμπειρικούς, ως σχέση και όχι μόνο μέσω της ατομικής λογικής του. Αυτή είναι η εμπράγματη κληρονομιά χιλιόχρονων πολιτισμών της πίστης, οι οποίοι δεν ήσαν γεννήματα ανεγκέφαλων, ούτε πνευματικά καθυστερημένων. Το πρόσφατο πολιτιστικό παράδειγμα της Νεωτερικότητας, αν και μοιάζει να φτάνει στα όριά του, βιώνοντας την απανθρωπία του ατομικισμού, δεν δείχνει να μπορεί να αποδεχθεί την ύπαρξη καμίας υπαρξιακής εναλλακτικής.
Είναι πραγματικά άξιο απορίας να βλέπεις ανθρώπους που ως μέλη ευάλωτων και διωκόμενων ενίοτε κοινωνικών ομάδων έχουν υποστεί τον ρατσισμό του συνόλου, να εκφράζουν έναν ακραία ρατσιστικό λόγο, σε βάρος όλων ανεξαιρέτως των πιστών, αντιμετωπίζοντας τους ως ανθρώπους δευτέρας κατηγορίας.