«Ξεκινήσαμε πρόβες στα τέλη Αυγούστου με εξωτερική θερμοκρασία 32 βαθμούς Κελσίου. Ο Πέτρος (Λαγούτης) και ο Νεκτάριος (Λουκιανός) έπρεπε να υποδυθούν τους υπαλλήλους ενός κρεοπωλείου που κατά τη διάρκεια μιας ληστείας εγκλωβίζονται μέσα στο ψυγείο. Επισκεφτήκαμε ένα κρεοπωλείο, μπήκαμε και οι τρεις μαζί στο ψυγείο. Αντέξαμε πέντε λεπτά με την πόρτα ανοιχτή…».
Το έργο
«Το Υπό το μηδέν είναι ένα φαινομενικά απλό έργο που όμως περνάει πάνω από πολλά και αρκετά αιχμηρά θέματα. Δεν αναγκάζει το θεατή να σταθεί σε κανένα με το ζόρι – νομίζω όμως ότι «εισβάλει» στις ρωγμές που έχει ο καθένας από εμάς. Μιλάει για τον αδιάλειπτο φόβο του θανάτου και της μοίρας, τις προτιμήσεις των γονιών σε κάποιο από τα παιδιά, την αντικοινωνικότητα, τη διαφορά γενεών (όχι ανάμεσα σε γονείς και παιδιά αλλά ανάμεσα στα ίδια τα αδέρφια), τις φιλοδοξίες των νέων στις επαρχιακές πόλεις που αναζητούν ένα καλύτερο αύριο ακόμα και μέσα από ένα τηλεοπτικό ριάλιτι… Το διαζύγιο, την αποξένωση του πατέρα από το παιδί στα χωρισμένα ζευγάρια, όταν το παιδί ζει με τη μητέρα και τον νέο μπαμπά. Την ανεργία και το ρατσισμό – ο συγγραφέας αναφέρεται σε Μεξικανούς και Λατινοαμερικάνους που αντιμετωπίζονται στην Ισπανία με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζονταν στην Ελλάδα οι Αλβανοί. Κάτι που μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση και το σκεφτόμουν στη διάρκεια της προετοιμασίας ήταν οι συνεντεύξεις συγγενών από τα θύματα στους δίδυμους πύργους και τη Marfin Bank. Πολλοί έλεγαν ότι οι εγκλωβισμένοι τούς τηλεφωνούσαν για να τους αποχαιρετήσουν και τις περισσότερες φορές τα ίδια τα θύματα της τραγωδίας ήταν αυτά που έδιναν το κουράγιο. Με αυτό το παράδοξο ταυτίζονται λίγο και οι ήρωες του Υπό το μηδέν. Πρόκειται για δύο αδέρφια που έχουν μια καθαρά τυπική σχέση και μόνο μέσα στο ψυγείο, με την προοπτική του θανάτου να πλησιάζει απειλητικά, έρχονται κοντά. Εκεί αποφασίζουν να λιώσουν τον πάγο, να αφαιρέσουν τα ‘μπάζα’ που υπάρχουν στη σχέση τους».
Οι πρόβες
«Οι πρόβες είναι μια περίοδος όμορφη και γοητευτική, παράλληλα δύσκολη και αρκετά επώδυνη. Κάποιες φορές είναι άχαρες, κάποιες άλλες γεννιέται μπροστά στα μάτια σου κάτι που καταλαβαίνεις ότι είναι μια από τις ψηφίδες αλήθειας που πρέπει να αποτελέσουν μέρος της παράστασης. Μοιάζουν λίγο σαν να κοιτάς τα νήματα ενός χαλιού από πίσω… Αν θεωρήσουμε ότι μια παράσταση είναι η ‘καλή’ πλευρά του χαλιού στην οποία πρέπει να ‘περπατήσει’ το κοινό, οι πρόβες είναι η ‘ανάποδη’».
Σκηνοθετικό ντεμπούτο με τον Στάθη Λιβαθινό
«Καταλυτική στιγμή για να ασχοληθώ με το θέατρο υπήρξε η γνωριμία μου με τον Στάθη Λιβαθινό. Όταν είδα το Κτήνος στο φεγγάρι και την Φρεναπάτη ένιωσα ότι θέλω να δουλέψω δίπλα σε αυτόν τον σκηνοθέτη. Υπήρξα απίστευτα τυχερή γιατί με δέχτηκε ως βοηθό του και έτσι ξεκίνησε η θεατρική μου ζωή. Ένα από τα πιο σημαντικά μαθήματα που πήρα από αυτόν είναι να βλέπω την παράσταση κάθε βράδυ -κάτι που μπορεί να αποδειχθεί αρκετά ψυχοφθόρο, αλλά απίστευτα ευεργετικό και πολλές φορές αποκαλυπτικό».
Info: Υπό το Μηδέν, του Άμπελ Θαμόρα. Στο έργο απονεμήθηκε το 2009 το βραβείο κοινού της Βαλένθια. Μετάφραση Μαρία Χατζηεμμανουήλ, Δημήτρης Ψαρράς. Σκηνοθεσία Λίνα Ζαρκαδούλα. Πρωταγωνιστούν οι Πέτρος Λαγούτης και Νεκτάριος Λουκιανός. Θέατρο ΠΚ, Κασομούλη 30 και Ρενέ Πυώ 2 , Νέος Κόσμος, 210-9011677. Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9.45 μ.μ.
* της Ελευθερίας Αλαβάνου