Η αντικειμενική σημασία της Τουρκίας για την Δύση έγκειται κυρίως στην βάση του Ιντσιρλίκ και στις δυνατότητές της για έλεγχο των Στενών. Προέκταση του τελευταίου είναι και ο ρόλος της Τουρκίας γενικά στον Εύξεινο Πόντο, όπως φαίνεται τώρα με το ζήτημα εξαγωγής σιταριού από την Ουκρανία. Αμφότερα καθιστούν αναπόσπαστο τον προσεταιρισμό της από την Δύση στο πλαίσιο του πολέμου στην Ουκρανία, ενώ οι Τούρκοι προσπαθούν να κεφαλαιοποιήσουν αυτήν την σημασία με τον μέγιστο τρόπο. Στο πλαίσιο αυτό η Τουρκία πρόκειται να εισβάλει στη βόρεια Συρία προκειμένου να πλήξει τις κουρδικές «Μονάδες Προστασίας του Λαού», οι οποίες έχουν τον έλεγχο των πόλεων Τελ Ριφαάτ και Μάνμπιτζ.
Η Ρωσία από την μεριά της προσπαθεί να εμπλέξει την Τουρκία περισσότερο στην Διαδικασία της Αστάνα, στην οποία όμως είναι μέλος και το Ιράν, παραδοσιακός αντίπαλος της Τουρκίας. Το Ιράν επίσης δραστηριοποιείται στην Συρία, οπότε θα μπορούσε να προκύψει ζήτημα σύγκρουσης των Τούρκων με δυνάμεις ελεγχόμενες από το Ιράν, στην οποία περίπτωση η Ρωσία θα λειτουργούσε ως επιδιαιτητής. Από την δυτική πλευρά, οι ΗΠΑ στηρίζουν τους Κούρδους, ενώ ταυτόχρονα επιθυμούν να έχουν την Τουρκία σταθερά προσδεδεμένη στο άρμα τους. Με αυτήν την έννοια, μπορεί να είναι θελκτική για τη Ρωσία μία σύγκρουση της Τουρκίας με τους Κούρδους σύμμαχους των ΗΠΑ, η οποία θα αποτελεί μία πληγή στις σχέσεις της Τουρκίας με την Δύση. Όχι όμως μέχρι του σημείου να υπονομευθεί δραστικά η έστω και τυπική ενότητα του συριακού κράτους, που αποτελεί έναν από τους πιστότερους συμμάχους της Μόσχας. Για τον λόγο αυτό, η Ρωσία επιδιώκει περισσότερο μία πλαισίωση της τουρκικής δράσης και ως προς αυτό βοηθά και η εξισορροπητική εμπλοκή του Ιράν. Με έναν τρόπο παρόμοιο με αυτόν που η Ρωσία επιτρέπει έναν ανταγωνισμό Τούρκων και Κούρδων, που είναι σύμμαχοι των ΗΠΑ, αφήνει και την ιρανική παρουσία στο συριακό έδαφος, η οποία ντε φάκτο αντισταθμίζεται από τις επιθέσεις του Ισραήλ. Με τον τρόπο αυτό, η Ρωσία παρουσιάζεται ως ένας διπλός διαιτητής τόσο μεταξύ Τουρκίας και Κούρδων, όσο και μεταξύ Ιράν και Ισραήλ, υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι θα παραμένει το καθεστώς Ασαντ στη θέση του, οσοδήποτε εξασθενημένο. Ο διαιτητικός ρόλος της Ρωσίας στην Μέση Ανατολή είναι ιδιαίτερα σημαντικός για αυτήν σε μία περίοδο όπου έχει απομονωθεί από την Δύση (όχι όμως και από τον υπόλοιπο κόσμο) λόγω της εισβολής στην Ουκρανία.
Η Τουρκία πάντως προσπαθεί να εξαγάγει το μέγιστο συμφέρον για την ίδια από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Και αυτό σημαίνει δύο πράγματα: Στο ανατολικό μέτωπο επιχειρεί άλλη μία τυχοδιωκτική εισβολή στη Συρία, σε έναν πρόσφορο καιρό, επειδή οι υπόλοιποι παράγοντες είναι απορροφημένοι με τον πόλεμο στην Ουκρανία, και επιθυμούν την συμμαχία της. Στο δε δυτικό μέτωπο, επανέρχεται με μαχητικά αιτήματα για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και αναγνώριση δεύτερου κράτους στην Κύπρο. Χρησιμοποιώντας το βέτο για την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ προσφέρει εξυπηρέτηση στην Ρωσία, την ίδια στιγμή που προσπαθεί να εξασφαλίσει τα μέγιστα ανταλλάγματα. Πρόκειται για ένα περίτεχνο τουρκικό παιχνίδι σε όλα τα μέτωπα, το οποίο αναμένεται να κλιμακωθεί.