Πως να βλάψετε το 1/3 του πληθυσμού του πλανήτη

Η πιο ύπουλη και διαδεδομένη μορφή του σύγχρονου πολέμου, που εφαρμόζουν η Γουώλ Στρητ και το Πεντάγωνο,  συντονισμένα, είναι η μορφή που κυρίως περνάει απαρατήρητη και χωρίς αμφισβητήσεις. Είναι μια καλά υπολογισμένη επίθεση, που στέλνει δεκαετίες πίσω την πρόοδο που έχει επιτευχθεί στην υγεία, την υγειονομία, την κατοικία, τις βασικές υποδομές και τη βιομηχανική ανάπτυξη σε όλο τον κόσμο. Στοχοποιεί σχεδόν κάθε αναπτυσσόμενη χώρα που προσπαθεί να προσφέρει κοινωνική πρόνοια στους πολίτες της.

Ο Αμερικάνικος Ιμπεριαλισμός και οι μικροί του συνεταίροι έχουν τελειοποιήσει και χρησιμοποιούν σαν ένα καταστροφικό όπλο, το στραγγάλισμα της οικονομίας. Οι Κυρώσεις στα χέρια των κυρίαρχων στρατιωτικών και οικονομικών δυνάμεων σήμερα προκαλούν περισσότερους θανάτους από ό,τι οι βόμβες ή τα όπλα. Είναι όπλο που εμποδίζει την ανάπτυξη εκατομμυρίων νέων ανθρώπων [ανά τον κόσμο] και οδηγεί σε μεταναστεύσεις των απελπισμένων, δημιουργώντας δεκάδες εκατομμύρια πρόσφυγες.

«Έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας»

Οι Κυρώσεις και οι οικονομικοί αποκλεισμοί εις βάρος της Βενεζουέλας, της Κούβας και του Ιράν είναι ευρύτερα γνωστοί. Αλλά τα καταστροφικά αποτελέσματα των κυρώσεων των ΗΠΑ στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, ή στις ήδη πάμφτωχες χώρες σαν το Μάλι, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, τη Γουινέα-Μπισσάου, το Κιργιστάν, τα νησιά Φίτζι, τη Νικαράγουα και το Λάος, δεν έχουν μπει ακόμη στο ραντάρ όσων παλεύουν για ανθρώπινα δικαιώματα.

Οι περισσότερες κυρώσεις κρύβονται επιτούτου, δεν βλέπεις ούτε ένα τίτλο για αυτές στις ειδήσεις. Μερικές κυρώσεις αποφασίζονται πολύ γρήγορα, μετά από έναν τίτλο κάποιου άρθρου που εμφανίζεται από το πουθενά και καταγράφει κάποια δήθεν φρικαλεότητα [atrocity]. Οι πολίτες που θα υποφέρουν δεν έχουν καμμία ευθύνη στο δήθεν έγκλημα που οι μεγαλοκαρχαρίες των Media χρησιμοποιούν σα δικαιολογία. Κι εκείνο που δεν αναφέρεται ποτέ είναι οι οικονομικές ή πολιτικές παραχωρήσεις που επιδιώκει η κυβέρνηση ή οι εταιρείες των ΗΠΑ [με την επιβολή των κυρώσεων].

Οι κυρώσεις δεν επιτρέπεται να επιβάλλονται ως εναλλακτική του πολέμου. Πρόκειται για την πιό βάναυση μορφή πολέμου, η οποία επίτηδες στοχοποιεί ανυπεράσπιστους πολίτες, και κυρίως τη νεολαία, τους γέροντες, τους ασθενείς και τους ΑΜεΑ. Είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας να στερείς από εκατομμύρια ανθρώπων τα απαραίτητα για την επιβίωσή τους, σε μιά περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας που η πείνα και η αρρώστεια μπορούν να αντιμετωπιστούν με την επιστήμη.

Το Διεθνές Δίκαιο και οι Διεθνείς Συνθήκες, των συνθηκών της Γενεύης και της Νυρεμβέργης συμπεριλαμβανομένων, η Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών και η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ξεκάθαρα απαγορεύουν τη στοχοποίηση ανυπεράσπιστων πολιτών, αμάχων, ειδικά τον καιρό του πολέμου.

Η σύγχρονη βιομηχανική κοινωνία βασίζεται σε ένα εύθραυστο δίκτυο ουσιωδών τεχνολογιών. Αν δεν μπορούν να λειτουργήσουν πράγματα όπως οι αντλίες και οι υπόνομοι, τα ασανσέρ και οι γεννήτριες, λόγω έλλειψης απλών ανταλλακτικών, ολόκληρες πόλεις μπορούν να μετατραπούν σε βάλτους. Ολόκληρες χώρες κινδυνεύουν όταν οι γεωργοί δέν έχουν σπόρους να σπείρουν, δεν έχουν λιπάσματα, μηχανήματα και αποθήκες, και όταν, επίτηδες, τα τρόφιμα, τα φάρμακα και τα πιο βασικά μηχανήματα δεν βρίσκουν το δρόμο τους.

Ο πρεσβευτής της Βενεζουέλας στα Ηνωμένα Έθνη, Σαμουέλ Μονκάδα, μίλησε στη 18η Σύνοδο Κορυφής του Κινήματος των Αδέσμευτων, στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, στις 26 Οκτωβρίου. Μιλώντας στους εκπροσώπους 120 κρατών, κατήγγειλε την επιβολή αυθαίρετων μέτρων, που οι ΗΠΑ βαφτίζουν «Κυρώσεις», ως «οικονομική τρομοκρατία που, με τη λήψη περισσότερων των 8.000 μέτρων [κυρώσεων] σε 39 χώρες, επηρεάζει τη ζωή του ενός τρίτου της ανθρωπότητας».

Αυτή η τρομοκρατία, ανέφερε, αποτελεί «απειλή για ολόκληρο το σύστημα των διεθνών σχέσεων και είναι η μεγαλύτερη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αυτή τη στιγμή, στον κόσμο».

Η Ομάδα των 77 και η Κίνα, μία διεθνής οργάνωση με βάση στα Ηνωμένα Έθνη, που αντιπροσωπεύει 134 αναπτυσσόμενες χώρες, κάλεσε «τη διεθνή κοινότητα να καταδικάσει και να απορρίψει την επιβολή τέτοιων μέτρων ως μέσο πολιτικού και οικονομικού εκβιασμού εις βάρος των αναπτυσσόμενων χωρών».

Και εξήγησαν: «Η εγκληματική και απάνθρωπη πολιτική της στοχοποίησης των αμάχων πληθυσμών, η οποία παραβιάζει σαφώς τη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών και το Διεθνές Δίκαιο, έχει σήμερα γίνει το νέο αγαπημένο όπλο των ισχυρών κρατών, γιατί έτσι  ξεπερνούν την ισχυρή αντίσταση κατά της συνεχιζόμενης εμπλοκής τους σε πολέμους κατοχής, που αντιμετωπίζουν στο εσωτερικό των χωρών τους».

Η ισχύς των τραπεζών

Δεν έχει γίνει ξεκάθαρα κατανοητός ο μηχανισμός και η δυνατότητα που έχει μια χώρα ή μια ψήφος [σε διεθνή οργανισμό] να καταστρέψει μια άλλη, μακρινή χώρα.

Το διεθνές κεφάλαιο χρησιμοποιεί το δολλαριακό σύστημα. Δηλαδή, όλες οι διεθνείς συναλλαγές περνούν από τις αμερικάνικες τράπεζες. Αυτές οι τράπεζες έχουν τη δύναμη να μπλοκάρουν τις μεταφορές χρημάτων ακόμη και για την πιο ασήμαντη συναλλαγή αλλά και να κατασχέσουν δισεκατομμύρια δολάρια σε λογαριασμούς των στοχοποιημένων κυβερνήσεων ή πολιτών. Είναι, επίσης, σε θέση να απαιτήσουν από κάθε άλλη τράπεζα του πλανήτη να αποδεχθεί τις ξαφνικές κυρώσεις που επιβάλλει η Ουάσινγκτον, γιατί αλλοιώς θα αντιμετωπίσει και η ίδια κυρώσεις.

Είναι εμφανής η αναλογία με τον τρόπο που το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ διεκδίκησε την εξουσία να σταματά πλοία και να διακόπτει το θαλάσσιο εμπόριο, ή τον τρόπο με τον οποίο ο Στρατός των ΗΠΑ μπορεί να στοχοποιήσει και πλήξει ανθρώπους με drones και να εισβάλει σε κράτη χωρίς καν κήρυξη πολέμου.

Έτσι λοιπόν, κάποιος μεγαλοκαρχαρίας της ενημέρωσης, κάποια, χρηματοδοτούμενη από τις ΗΠΑ, ομάδα «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» ή κάποιο χρηματοπιστωτικό ίδρυμα βγάζει στη φόρα συχνά αβάσιμες κατηγορίες περί παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή περί πολιτικής καταπίεσης, περί διακίνησης ναρκωτικών, χρηματοδότησης τρομοκρατών, ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, χακαρισμάτων, διαφθοράς, μη συμμόρφωσης με τα [εξωτερικά επιβεβλημένα] μέτρα κάποιου Διεθνούς Οικονομικού Οργανισμού. Με αυτές τις κατηγορίες ξεκινάει η απαίτηση για την επιβολή της τιμωρίας, των Κυρώσεων.

Κυρώσεις μπορούν να επιβληθούν με ψήφισμα του αμερικάνικου κογκρέσου ή απόφαση του προέδρου των ΗΠΑ ή αν δώσει το πράσινο φως για την επιβολή τους κάποια άλλη κυβερνητική αρχή των ΗΠΑ, όπως το Υπουργείο Οικονομικών, ή αυτά του Εμπορίου ή της Άμυνας. Οι ΗΠΑ μετά, ενδεχομένως, θα επιζητήσουν ή εκβιάσουν υποστήριξη από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ή έναν από τους αναρίθμητους οργανισμούς περιφερειακής ασφάλειας που έχουνοι ίδιες συστήσει, όπως ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών.

Μιά αμερικάνικη εταιρία που επιδιώκει μια ευνοϊκή [για αυτήν] εμπορική συμφωνία έχει τα μέσα να επηρεάσει και να φέρει με το μέρος της μια σειρά από οργανισμούς ή πολιτικούς. Υπηρεσίες του βαθέως κράτους, εργολάβοι των εξοπλισμών, μη κυβερνητικές οργανώσεις που χρηματοδοτούνται από το αμερικάνικο Εθνικό Ταμείο για τη Δημοκρατία και αναρίθμητα Ιδρύματα που χρηματοδοτούνται από πολυεθνικές, κινούνται υπογείως, δημιουργώντας μέσα πίεσης και οικονομικής υποταγής των κρατών που έχουν σημανικές πλουτοπαραγωγικές πηγές.

Ακόμη και κυρώσεις που φαίνονται ήπιες και περιορισμένες έχουν καταστροφικές συνέπειες. Οι ΗΠΑ θα υποστηρίξουν ότι ορισμένες από τις κυρώσεις που έχουν επιβάλλει είναι μόνο στρατιωτικές, ώστε να εμποδίσουν τους [παράνομους] εξοπλισμούς. Αλλά, με την δικαιολογία της «διπλής [και στρατιωτικής] χρήσης», οι κυρώσεις περιλαμβάνουν το χλώριο που απαιτείται για την εξυγείανση του νερού, τα παρασιτοκτόνα, τα λιπάσματα, τον ιατρικό εξοπλισμό, τις γνωστές μας μπαταρίες και τα διάφορα ανταλλακτικά.

Mία άλλη μορφή εξαπάτησης που χρησιμοποιούν, είναι οι κυρώσεις που δήθεν ισχύουν αποκλειστικά για κυβερνητικούς αξιωματούχους ή για πολύ συγκεκριμένους οργανισμούς. Όμως, κάθε συναλλαγή που οι συγκεκριμένοι πραγματοποιούν μπορεί να μπλοκαριστεί, ενώ [διατάσσονται και] διεξάγονται ατελείωτες έρευνες για αυτές. Κάποιοι τυχαίοι υπάλληλοι μιας τράπεζας, μπορούν να παγώσουν όλες τις συναλλαγές που βρίσκονται σε εξέλιξη και να ελέγξουν όλους τους λογαριασμούς ενός κράτους [χωρίς συνέπειες για τους ίδιους τους υπαλλήλους]. Οποιεσδήποτε κυρώσεις, ακόμη και εξατομικευμένες, αυξάνουν το κόστος και την επικινδυνότητα δανείων και τραπεζικής πίστεως [μιας χώρας].

Η ειδική λίστα [Specially Designated Nationals and Blocked Persons List], των προσώπων στα οποία έχουν επιβληθεί κυρώσεις από το Γραφείο Ελέγχου Ξένων Περιουσιακών Στοιχείων [Office of Foreign Assets Control, OFAC] του υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ, περιέχει περισσότερα από 6.300 ονόματα.

Το OFAC αυτοπεριγράφεται ως εξής: «Το OFAC επιβλέπει έναν αριθμό προγραμμάτων κυρώσεων. Οι κυρώσεις μπορούν να είναι είτε ολοκληρωτικές είτε μερικές, με τη χρήση του μπλοκαρίσματος περιουσιακών στοιχείων και την επιβολή εμπορικών περιορισμών, ώστε να επιτευχθούν οι στόχοι της εξωτερικής πολιτικής και της εθνικής ασφάλειας [των ΗΠΑ]».

Πέραν αυτής της λίστας, υπάρχουν και άλλες, όπως η λίστα της Οικονομικής Δύναμης Δράσης [Financial Action Task Force] και των Διεθνών Κανόνων για την Διακίνηση Οπλων [International Traffic in Arms Regulations].

Είναι τόσο εκτεταμένο, πια, το όπλο των Κυρώσεων, ώστε έχει δημιουργηθεί ολόκληρο νέο Δίκαιο που καθοδηγεί τις αμερικάνικες εταιρίες και τράπεζες ώστε να επεμβαίνουν σε πωλήσεις, πιστώσεις και δάνεια. Είναι ένα Δίκαιο αδιαφανές, περίπλοκο και ανοιχτό στις ερμηνείες, στο λάδωμα και στην απάτη. Και, δεν υπάρχει καμμία εύκολα προσβάσιμη διαδικτυακή πηγή που να καταγράφει όλα τα κράτη και τα πρόσωπα στα οποία έχουν επιβληθεί αμερικανικές κυρώσεις.

Μόλις επιβληθούν οι κυρώσεις σε μια χώρα, τότε αυτή σύρεται σε «διαπραγματεύσεις», για την άρση των κυρώσεων, με διάφορες αμερικάνικες υπηρεσίες, που θα απαιτήσουν μέτρα λιτότητας, εκλογές που να τις εγκρίνουν οι δυτικοί, περικοπές στην πρόνοια και άλλες πολιτικές και οικονομικές αλλαγές.

Οι κυρώσεις αποτελούν ουσιώδες μέρος στις αλλαγές καθεστώτων που επιδιώκουν οι ΗΠΑ, καθώς είναι κατασκευασμένες με τέτοιο κυνικό τρόπο ώστε να επιτύχουν το μέγιστο ανθρώπινο κόστος. Και, όλο υποκρισία, ο απότομος υπερπληθωρισμός, η ανάσχεση των οικονομικών συναλλαγών και οι μη προβλέψιμες ελλείψεις, μεταβάλλονται κατόπιν, σε κατηγορητήριο κατά της κυβέρνησης της χώρας στην οποία έχουν επιβληθεί οι κυρώσεις. Και οι επικεφαλής της χαρακτηρίζονται ανίκανοι ή διεφθαρμένοι.

Οι αμερικάνικοι οργανισμοί παρακολουθούν με πολύ προσοχή την εσωτερική κρίση που οι ίδιοι δημιουργούν, ώστε να επιλέξουν τον βέλτιστο χρόνο επιβολής της αλλαγής καθεστώτος ή για να δημιουργήσουν μια ακόμη χρωματιστή επανάσταση. Το Υπουργείο Εξωτερικών και οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ χρηματοδοτούν πολυάριθμες ΜΚΟ και κοινωνικές οργανώσεις που προωθούν την αντίδραση. Τετοιες τακτικές έχουν χρησιμοποιηθεί στη Βενεζουέλα, τη Νικαράγουα, το Ιράν, τη Συρία, τη Λιβύη, τη Ζιμπάμπουε, το Σουδάν και πολλές ακόμη χώρες.

Ένα όπλο του παρακμάζοντος ιμπεριαλισμού

Πέρασαν ανεπιστρεπτί οι μέρες των υποσχέσεων τύπου Σχεδίου Μάρσαλ, περί ανοικοδόμησης, εμπορίου, δανείων και ανάπτυξης υποδομών. Στην περίοδο καπιταλιστικής αποσύνθεσης που διανύουμε, δεν είναι καν πρόσφορες. Το νέο διαδεδομένο όπλο είναι αυτό των Κυρώσεων, που δεν περνάει εβδομάδα χωρίς να επιβληθούν ακόμη και σε κάποτε σύμμαχες χώρες.

Τον Οκτώβριο, οι ΗΠΑ απείλησαν την Τουρκία, μέλος της στρατιωτικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ επί 70 χρόνια, με την επιβολή κυρώσεων. Στις 27 Νοεμβρίου, ξαφνικά, ο Τραμπ ανακοίνωσε, με προεδρικό διάταγμα, ακόμη αυστηρότερες κυρώσεις εις βάρος της Νικαράγουας, διότι αποτελεί «Απειλή εις βάρος της Εθνικής Ασφάλειας». Επίσης, χαρακτήρισε το Μεξικό «τρομοκρατική» απειλή και αρνήθηκε να αποκλείσει πιθανή στρατιωτική επέμβαση εναντίον του. Και οι δύο χώρες έχουν δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις.

Άλλες κυρώσεις περνούν πανεύκολα από το αμερικανικό Κογκρέσο χωρίς καν ονομαστική ψηφοφορία – με χαρωπές φωνούλες και ομοφωνία, όπως έγινε με τις κυρώσεις για το Χονγκ Κονγκ, ώστε να στηριχθούν οι διαδηλώσεις που χρηματοδοτούνται από τις ΗΠΑ.

Η ατιμωρησία της Γουωλ Στρητ

Υπάρχει κάποια πιθανότητα να επιβληθούν κυρώσεις στις ΗΠΑ, για τους ατέλειωτους πολέμους τους, και με βάση τις ίδιες διατάξεις με τις οποίες αποφάσισαν αυτές ότι μπορούν να καταστρέψουν τόσες χώρες;

Η Επικεφαλής Εισαγγελέας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου [της Χάγης], Φατού Μπενσούντα, τον Νοέμβριο του 2017 ζήτησε από το δικαστήριο να ξεκινήσει επίσημη έρευνα για τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν οι Ταλιμπάν, το δίκτυο Χακανί [αντάρτικο του Αφγανιστάν], ο στρατός του Αφγανιστάν, και, επίσης ο στρατός των ΗΠΑ και η CIA.

Η πιθανότητα, έστω, να κατηγορηθούν οι ΗΠΑ για εγκλήματα πολέμου, έκανε τον Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας του Λευκού Οίκου, Τζων Μπόλτον, να απειλήσει δικαστές και αξιωματούχους του Διεθνούς Δικαστηρίου με σύλληψη και κυρώσεις, αν καν τους περνούσε από το μυαλό να κατηγορήσουν για οτιδήποτε τον αμερικάνικο στρατό στο Αφγανιστάν.

«Εάν το δικαστήριο αποφασίσει τη δίωξή μας, ή τη δίωξη του Ισραήλ ή άλλων συμμάχων των ΗΠΑ, δεν πρόκειται να μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια», δήλωσε ο Μπόλτον. Σημείωσε ότι οι ΗΠΑ «είναι έτοιμες να επιβάλλουν άμεσα οικονομικές κυρώσεις και να απαγγείλουν ποινικές κατηγορίες στα μέλη του Δικαστηρίου, αν προχωρήσουν [και υποβάλλουν κατηγορητήριο] εναντίον προσωπικού των ΗΠΑ […] Θα απαγορεύσουμε στους δικαστές και τους εισαγγελείς να εισέλθουν στις ΗΠΑ. Θα επιβάλουμε κυρώσεις στα κεφάλαιά τους που βρίσκονται στο αμερικανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και θα τους διώξουμε με τον Αμερικάνικο Νόμο […] Το ίδιο θα κάνουμε και για κάθε εταιρεία ή κράτος που θα βοηθήσει μιαν τέτοια έρευνα του Διεθνούς Δικαστηρίου εις βάρος Αμερικάνων».

Ακολούθως, ο Μπόλτον αναφέρθηκε στην κίνηση των ηγετών της Παλαιστίνης να ζητήσουν από το Διεθνές Δικαστήριο την δίωξη Ισραηλινών αξιωματούχων για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι δικαστές της Χάγης έλαβαν το μήνυμα. Αποφάσισαν ότι, παρ’ ότι «υπάρχει βάση» για την έρευνα των αμερικάνικων εγκλημάτων πολέμου που διαπράχθηκαν στο Αφγανιστάν, οι πιθανότητες επιτυχούς δίωξης ήταν πολύ μικρές. Οπότε, μια τέτοια έρευνα «δεν θα εξυπηρετούσε την απονομή δικαιοσύνης».

Η βίζα της δικαστού Μπεσούντα, που τόλμησε να προτείνει μια αμερόληπτη έρευνα, ανακλήθηκε με εντολή του ίδιου του αμερικάνου υπουργού Εξωτερικών, Μάικ Πομπέο.

Στην καπιταλιστική παγκόσμια τάξη, οι κυρώσεις είναι ένα όπλο των πιο ισχυρών κρατών εναντίoν των πιο αδύναμων και αναπτυσσόμενων. Πριν από εκατό χρόνια, το 1919, ο Πρόεδρος Γούντροου Γουίλσον, επεδίωξε τις κυρώσεις ως ένα αθόρυβο αλλά θανατηφόρο όπλο που ασκεί πίεση την οποία δεν μπορεί να αντέξει κανένα κράτος στο σύγχρονο κόσμο.

Οι κυρώσεις επιδεικνύουν τους τρόπους με τους οποίους οι νόμοι του καπιταλισμού προστατεύουν το δικαίωμα οκτώ πολυεκατομμυριούχων να κατέχουν περισσότερα από ό, τι ο μισός πληθυσμός του πλανήτη.

Οι ΗΠΑ, το κράτος με το μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο και κάπου οκτακόσιες στρατιωτικές βάσεις επί του πλανήτη, ισχυρίζονται – ενώ συμμετείχαν σε πολέμους στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Συρία και τη Λιβύη – ότι οι μεγαλύτερες απειλές για την Ειρήνη στον κόσμο είναι η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας και η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν.

Οι ΗΠΑ κατάφεραν να κερδίσουν σκληρές νέες κυρώσεις εναντίον του Ιράν και της Βόρειας Κορέας, από το συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, απειλώντας με κλιμάκωση των εχθροπραξιών σε ανοικτή στρατιωτική επίθεση, αν αυτό δε γινόταν δεκτό.

Η απειλή αποδείχθηκε επαρκής ώστε να συμφωνήσουν οι υπόλοιπες χώρες μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας και είτε να ψηφίσουν υπέρ των κυρώσεων είτε να απόσχουν της ψηφοφορίας.

Οι εκβιαστικές τακτικές πετυχαίνουν το στόχο τους ξανά και ξανά. Στον πόλεμο της Κορέας, όταν ο στρατός των ΗΠΑ βομβάρδιζε αλύπητα τη χώρα, ο αμερικανός πρεσβευτής στα Ηνωμένα Έθνη, Ουώρεν Ωστιν, σήκωσε [φωτό] ημιαυτόματο όπλο στο Συμβούλιο Ασφαλείας για να ζητήσει να παρασχεθούν μεγαλύτερες εξουσίες στην Αμερική.

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ χρησιμοποίησε τις κυρώσεις εις βάρος του Ιράκ, τη δεκαετία του ’90, ως ένα φρικτό κοινωνικό πείραμα, ώστε να υπολογίσει πώς μπορείς να μειώσεις την τροφή, να καταστρέψεις τις σοδειές και να μην επιτρέψεις τον υγειονομικό καθαρισμό του νερού. Τα όσα προκάλεσαν αυτές οι κυρώσεις δημοσιοποιήθηκαν ευρέως, για να ξέρουν τι μπορεί να πάθουν και οι υπόλοιπες χώρες.

Όταν ρώτησαν την υπουργό Εξωτερικών του Μπιλ Κλίντον, Μαντλήν Ωλμπράιτ, για το μισό εκατομμύριο παιδιά που πέθαναν λόγω των αμερικανικών κυρώσεων στο Ιράκ, απάντησε: «Πιστεύουμε ότι άξιζε, αν υπολογίσουμε τι κερδίσαμε».

Οι κυρώσεις των ΗΠΑ εις βάρος του Ιράν γεμίζουν βιβλία, και κρατούν 40 χρόνια, από την Ιρανική Επανάσταση ως σήμερα. Ο αποκλεισμός και οι κυρώσεις εις βάρος της Κούβας επιβλήθηκαν επί 60 χρόνια.

Η γνωστοποίηση αυτού του εγκλήματος και το σπάσιμο της σιωπής των Μέσων Ενημέρωσης, αποτελούν τεράστια πολιτική πρόκληση. Πρέπει να δώσουμε ανθρώπινο πρόσωπο στη δυστυχία.

Δεν μπορούμε να αφήνουμε τις στοχοποιημένες χώρες να αγωνίζονται μόνες και στην απομόνωση. Οφείλουμε πλήρη αλληλεγγύη στις προσπάθειές τους. Και μόνον ο αριθμός των κρατών που καταδικάζονται, μέσω των κυρώσεων, στην πείνα για να συμμορφωθούν στις αμερικάνικες πολιτικές, οφείλει να έρθει στο φως. Και ένα σημαντικό βήμα εναντίον της αδικίας της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, είναι να επιτεθούμε στον εγκληματικό ρόλο των τραπεζών.

Η προσπάθεια συντονισμού της διεθνούς κοινής γνώμης κατά των κυρώσεων, που πρέπει να αναγνωριστούν ως έγκλημα πολέμου, αρχίζει με την πρόσκληση συμμετοχής στις Διεθνείς Ημέρες Δράσης κατά των Κυρώσεων και του Οικονομικού Πολέμου στις 13-15 του Μάρτη του 2020. Τα συνθήματά μας είναι «Οι Κυρώσεις Σκοτώνουν! Οι κυρώσεις είναι πόλεμος! Τέλος στις κυρώσεις τώρα!».

Οι συντονισμένες διεθνείς αντιδράσεις και διαδηλώσεις είναι ένα σημαντικό πρώτο βήμα. Η Έρευνα και η δημοσιοποίηση, τα ψηφίσματα των συνδικάτων, των φοιτητικών, των εργατών του Πολιτισμού, οι καμπάνιες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και η αποστολή ιατροφαρμακευτικής βοήθειας στις χώρες που ζουν υπό το βάρος των κυρώσεων, μπορούν και πρέπει να παίξουν ρόλο. Χρειαζόμαστε κάθε πολιτική εκστρατεία που μπορεί να εκθέσει το διεθνές έγκλημα των Κυρώσεων.

*Η Σάρα Φλάουντερς είναι συγγραφέας και ακτιβίστρια που έχει στρατευτεί στο αντιπολεμικό κίνημα από τη δεκαετία του 1960. Μεταξύ άλλων, είναι μέλος της Γραμματείας του Παγκόσμιου Εργατικού Κόμματος και της Διεθνούς Αντι-ιμπεριαλιστικής Συντονιστικής Επιτροπής. Το κείμενο μετάφρασε από τα αγγλικά η Λαμπρινή Θωμά.