Ωστόσο, ενώ αυτές τις ημέρες συμπληρώνονται τρία χρόνια από το πρώτο μνημόνιο, η διαδικασία δεν έχει φτάσει σε ένα ορατό τέλος, διότι οι καραμπόλες των αντικρουόμενων συμφερόντων συνεχίζονται. Σ’ αυτό το χρονικό διάστημα, πάντως, έχουμε ακούσει πολλά και αρκετά πειστικά από διάφορες πλευρές. Έχετε όμως παρατηρήσει για πόσο ισχύουν;
Ας πάρουμε για παράδειγμα τα stress tests του καλοκαιριού του 2010. Έξι από τις επτά ελληνικές τράπεζες πέρασαν τότε την επί χάρτου δοκιμασία και όλοι πανηγύρισαν. Ο τότε τσάρος της οικονομίας Γιώργος Παπακωνσταντίνου δήλωνε: «Τα αποτελέσματα είναι θετικά και δείχνουν ότι το Ελληνικό τραπεζικό σύστημα μπορεί να ανταπεξέρχεται ακόμα και σε συνθήκες πολύ δυσκολότερες από τις σημερινές. Με το πρόγραμμα επανακεφαλαιοποίησης και με το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, η Ελληνική κυβέρνηση έχει δημιουργήσει επαρκείς μηχανισμούς στήριξης του χρηματοπιστωτικού συστήματος και της Ελληνικής οικονομίας». Θυμάται κανείς σήμερα την υπόθεση εργασίας αυτών των stress tests; Για να δούμε (Ημερησία, 23/7/2010):
«Ελέγχεται αν οι τράπεζες διατηρούν λόγο κεφαλαιακής επάρκειας Tier-1 πάνω από 6%, εφόσον:
- Συρρικνωθεί 3% το Ευρωπαϊκό ΑΕΠ το 2010 και το 2011
- Υποχωρήσουν 20% σε ετήσια βάση (36% σωρευτικά) οι τιμές των μετοχών
- Υποβαθμιστεί 4 βαθμίδες η πιστοληπτική αξιολόγηση τιτλοποιημένων προϊόντων
- Μειωθεί η αξία των κρατικών ομολόγων (κατά διαφορετικά ποσοστά για κάθε κράτος – [Για τα ελληνικά ομόλογα ο υπολογισμός έγινε βάσει της υπόθεσης εργασίας ότι θα χάσουν το 23,1% της αξίας τους ως το τέλος του 2011]) αλλά δεν υπάρξουν χρεοκοπίες (άρα δεν επηρεάζεται το banking παρά μόνο το trading book των τραπεζών).
- Αυξηθεί η πιθανότητα στάσης πληρωμών σε τέσσερις διαφορετικές κατηγορίες χορηγήσεων προς ιδιώτες, κατά διαφορετικά ποσοστά σε κάθε οικονομία.
- Αυξηθεί το κόστος βραχυχρόνιου διατραπεζικού δανεισμού κατά 1,25 ποσοστιαίες μονάδες (όσο περίπου μετά την κατάρρευση της Lehman) καθ’ όλη την διετία και αυξηθεί κατά 0,75 μονάδες το κόστος μακροχρόνιο δανεισμού.»
Δεν είμαστε ειδικοί περί την τραπεζική τέχνη, όμως μπορούμε να δούμε τον ανεδαφικό χαρακτήρα αυτών των υποθέσεων. Έτσι, προβάλλοντας τη δυσπιστία μας στο σήμερα και στις αγωνιώδεις προσπάθειες της κυβέρνησης και του συστημικού Τύπου να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από την κόκκινη κάρτα της τρόικας στην συγχώνευση Εθνικής Τράπεζας και Eurobank, προσφέρουμε στους αναγνώστες του ThePressProject ένα όχι και τόσο διασκεδαστικό γράφημα όπου απεικονίζεται η απώλεια της χρηματιστηριακής αξίας των δυο αυτών τραπεζών από το 2000 ως σήμερα. Για να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε, δηλαδή…
Η ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΑΚΗ ΑΞΙΑ EUROBANK ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ