Πόσο μπορεί να κόστιζε το πρόγραμμα της ΕΡΤ, ώστε να θεωρείται δικαιολογημένη η αντικατάστασή του από το πανάκριβο -και μετριότατο όπως αποδείχτηκε και από τη χθεσινή μετάδοση του Μαραθωνίου- πρόγραμμα της ΔΤ;
 
Πόσο μπορεί να κοστίζει η συσπείρωση του κυβερνητικού στρατοπέδου, ώστε επί τρεις μέρες να δοξολογούν οι βουλευτές του τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος επέτρεψε με την υποβολή πρότασης δυσπιστίας να επιτευχθεί;
 
Πόσο μπορεί άραγε να κοστίσει η στάση της ελληνικής κυβέρνησης όταν διαδίδει «εκεί έξω ότι δεν θα πάρει μέτρα» αφού, σύμφωνα με τη δήλωση του Πολ Τόμσεν, «απλώς θα τα πάρετε»; Και πόσο άραγε μπορεί να κοστίσει η μεταστροφή της όταν θα βγει εκεί έξω να ομολογήσει ότι τελικά θα χρειαστεί να πάρει αυτά τα μέτρα;
 
Πόσο κοστίζει άραγε στη χώρα -σε άνεργους, σε λουκέτα, σε υπηρεσίες του κράτους προνοίας που καταργούνται- η προσήλωση στις μνημονιακές πολιτικές και η αδυναμία της κυβέρνησης να διαπραγματευτεί με τους δανειστές;
 
Πόσο κοστίζει η συμμόρφωση στις επιταγές των τραπεζών και των αγορών, πόσο κοστίζει η μετακύλιση του δημοσιονομικού προβλήματος στις πλάτες των αδύναμων και πόσο η απαλλαγή των κοινωνικά ισχυρών από τη συμμετοχή τους στο τίμημα της κρίσης; Πόσο κοστίζει, τέλος πάντων, όλη αυτή η ταξική μεροληψία με την οποία επιχειρείται η υπέρβασή της κρίσης;
 
Πόσο κοστίζει σε ζωές, σε μόρφωση, σε υγεία, σε προοπτικές, σε αποταμιεύσεις η παραμονή του ίδιου πολιτικού συστήματος στο τιμόνι της χώρας, καθοδηγούμενου από την ίδια ελίτ και υποστηριζόμενου από τα ίδια ΜΜΕ, από τα ίδια λόμπι, κι από τα ίδια κέντρα ισχύος;
 
Πόσο κάνει, τέλος πάντων, αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα που μοιάζει πιο αδηφάγο κι από έλλειμμα;